(Fic Star Trek) Swing Batter Batter 1

ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวนะคะ มีประมาณ 6 ตอน ต้นฉบับ >>> จิ้ม

ขอออกตัวก่อนว่าไม่เก่งด้านภาษาเลย แต่เป็นการสนองความต้องการตัวเองล้วนๆ 

จะไม่มีตรงกับต้นฉบับอย่างสมบูรณ์ เนื่องจากภาษาที่แปลออกมาอาจจะแข็งเกินไป 
เลยต้องมีการเกลาภาษา และอาจจะมีเสริมด้วย เนื่องจากแปลมาแล้วไม่รู้สึกว่าสอดคล้อง หรืออาจจะเป็นเพราะเป็นประโยควลี จึงทำให้ไม่เข้าใจได้ 
สามาติดตาม KzGlowyinG ได้ที่ https://translationkzglowying.blogspot.com/ 
และทางเพจ แปลมั่วตามใจ นะคะ

เลยปรับให้ถูกจริตผู้อ่าน (ผู้แปล) เองคะ

*****************************

Bases Loaded 1/1

สายตาแผดเผา

มันเป็นเวลาสองสัปดาห์ในการเดินทางของยาน Enterprise และเคิร์กมาที่ห้องสังเกตการณ์เพราะนั่นคือที่ที่คอมพิวเตอร์บอกว่าสป็อคอยู่ เพราะเขาและสป็อคควรจะมีมิตรภาพที่ดีต่อกัน เนื่องจากเคิร์กรู้สึกเบื่อที่จะต้องใช้เวลาว่างทั้งหมดของเขาเพียงคนเดียวและต้องการใครสักคนจริงๆ และไม่ใช่ใครก็ได้แต่ต้องเป็นสป็อค เพราะสป็อคฉลาด น่าสนใจและมีหูแหลมๆ ที่น่ารัก

แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น คำทักทายของเขาหายไปก่อนที่จะหลุดออกจากริมฝีปากของเขา สป็อคอยู่ที่นี่...แต่ไม่ได้อยู่คนเดียว เขายืนอยู่กับอูฮูร่า เงาของพวกเขาสะท้อนอยู่โดยหน้าต่างของดูดาว มือของสป็อควางที่ต้นแขนของเธอ และขณะที่เคิร์กยืนอยู่ที่ประตู...แข็งค้าง สป็อคก้มลงและกดจูบอ่อนโยนไปที่หน้าผากของเธอ ชนิดของการจูบที่หมายถึงความรักที่อ่อนหวานและไม่มีอะไรต่ำต้อยเช่นเดียวกับความต้องการทางเพศ

ลำคอของเคิร์กติดขัด และไม่มีคำพูดอะไรก่อนที่เขาจะหันออกไป

*****

หลายชั่วโมงต่อมา เคิร์กนั่งอยู่คนเดียวที่ห้องรับประทานอาหาร กินธัญพืชชาม มันอยู่ระหว่างพักกะ เร็วเกินไปที่สมาชิกคนอื่นๆ ของอัลฟาชีฟจะตื่นขึ้นมา

"ฉันขอนั่งกับคุณได้ไหมกัปตัน?"

เคิร์กเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ "สป็อค!" เขาพูด แล้วก็รู้สึกอึดอัดมาก "ฉัน...แน่นอน ได้สิ"

สป็อคนั่งอยู่ตรงข้ามกับเคิร์ก เขาดื่มชาสมุนไพรชนิดหนึ่งที่มีกลิ่นเหมือน...มันเป็นกินแปลก "ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นคุณตื่น"

"ฉันก็สามารถพูดเช่นนั้นกับนายได้เหมือนกันน่ะ" เคิร์กพยายามจะวางตัวสบายๆ แต่สำหรับชีวิตของเขา เขารู้สึกราวกับว่าเขาได้เดินเข้าไปรับรู้ว่าสป็อคและอูฮูร่ามีความสัมพันธ์กันเมื่อคืนก่อน เช่นที่เขารู้ความลับเกี่ยวกับสป็อค เพราะเขารู้ว่าสป็อคมีความสามารถมากพอในทุกๆ เรื่อง อย่างเช่น...จูบหน้าผาก

"วัลแคนไม่จำเป็นต้องนอนเหมือนมนุษย์ครับ" สป็อคมองเขาอย่างตั้งใจ "คุณดูระส่ำระสาย วันนี้คุณนอนหรือยังครับ?"

เคิร์กหยักไหล่ "แล้วนายกำลังทำอะไรอยู่หรอ?" เขาถาม ดึงความสนใจของสป็อคไปจากเขา "ฉันคิดว่านายจะอยู่กับอูฮูร่าซะอีก" เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ประโยคนั้นออกมาด้วยเสียงที่ปกติ

"ผมเชื่อว่าเธอนอนหลับอยู่ครับ แต่ผมสงสัยว่าคุณยังไม่ได้พักผ่อน"

เคิร์กยิ้มไม่แยแส "มีโครงการดีๆ ในแผนกวิทยาศาสตร์ที่ฉันควรรู้ไหม?"

"ดูโอทริทิเคลีกับธัญพืชไฮบริดอื่นๆ เพื่อกำหนดศักยภาพผลผลิตเทียบเคียง เป็นโครงการค่อนข้างซับซ้อนที่จะไม่สนใจสำหรับคุณ"

"โอ้...ฉันเห็นด้วย สำหรับเด็กที่ฉลาดเท่านั้น?" เคิร์กพยายามจะเล่นตลก ไม่เป็นไร...ถึงแม้ว่าเขาเคยได้เขียนวิทยานิพนธ์ 3 เรื่องเกี่ยวกับพันธุวิศวกรรมด้านธัญพืชจากแหล่งต่างๆ ของดาวอังคารเพื่อใช้ในการสู้กับการขาดแคลนอาหารข้ามสายพันธุ์หลายชนิด "นายจะลงไปที่ห้องวิทยาศาสตร์ก่อนที่จะเปลี่ยนกะใช่ไหม?”

"ยืนยันครับ…ผมขอถามสักคำถามได้ไหมครับ?"

"ได้สิ"

"ผมรู้สึกว่ามนุษย์ต้องการมีสังคมมากขึ้นเมื่อพวกเขากิน ผมขอถามว่าทำไมคุณถึงกินอยู่คนเดียว?"

เคิร์กรู้สึกอึดอัดใจทันที "โบนส์อยู่ระหว่างปฏิบัติหน้าที่" เขาพึมพำ มองลงมาที่ชามธัญพืชของเขา

เขาเกือบจะได้เห็นคิ้วของสป็อคเลิกขึ้น "มีลูกเรือคนอื่นๆ นอกเหนือดร.แมคคอย 421 คน"

"ใช่...ฉันรู้" เคิร์กเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เต็มใจ "ดูสิ กัปตันคือเจ้านาย มีอำนาจ ฉันทำให้ทุกคนอึดอัดเพราะพวกเขาคิดว่าพวกเขากำลังจะมีปัญหาหากพวกเขาพูดผิด ฉันทำให้ทุกคนไม่กล้ากินอาหารกับฉัน"

สป็อคดูไม่มั่นใจ "มนุษย์ต้องการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมเพื่อสุขภาพที่ดีที่สุด คุณพบว่าด้วยหน้าที่ของกัปตันทำให้ถูกตีตัวออกห่างหรือครับ?"

รวมทั้งวัลแคนหูแหลมด้วยไหม? เคิร์กยักไหล่อีกครั้ง "มันเป็นลักษณะของงานนั้นแหละ"

"ผมเห็นด้วย" สป็อคดื่มชาจนหมดแล้วเขาก็ยืนขึ้น "ผมคงจะเห็นคุณบนสะพานเรือ กัปตัน"

เคิร์กมองดูสป็อคเดินจากไป เขาถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าเพียงเพราะพวกเขาต้องการเป็นเพื่อนกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าสป็อคต้องทำอะไรๆ ให้กับเขาในเรื่องนี้

*****

สองสัปดาห์ต่อมา เคิร์กพบตัวเองที่ Starbase 4 เขาต้องการให้ลูกเรือพักผ่อนสองวัน และเดินตรงไปที่บาร์ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตอนนี้...จิม เคิร์กอยู่ตามลำพังที่บาร์อีกครั้ง แปลกใจใหญ่เมื่อมีเหล้าโรมูรัน3 อยู่ตรงหน้าเขา

"จิม?"

เคิร์กหันไปมองอย่างแปลกใจ "แกรี่?"

แกรี่ มิตเชลล์วางมือลงบนไหล่เขา เป็นการสัมผัสที่ยาวนานเกินกว่าที่เหมาะสม "แฟนซีเห็นคุณที่นี่" มีประกายในแววตาของแกรี่ ขณะที่เขานั่งถัดจากเคิร์ก เคิร์กรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร "คุณดูดีนะจิมมี่"

เคิร์กหยิบเครื่องดื่มเพื่อซ่อนความคิดของเขา แกรี่เป็นอะไรที่โคตรของโคตร ความคิดที่ไม่ดีเลย โบนส์จะต้องโกรธเขาแน่ๆ แต่เคิร์กเคยดื่มเหล้าโรมูรัน3 และรู้สึกเหนื่อยที่จะอยู่คนเดียว

เขาวางแก้วเปล่าไว้ที่บาร์และมองไปที่แกรี่อย่างเห็นได้ชัด "คุณก็เช่นกัน" เขาพูดอย่างช้าๆ "ดีจริงๆ"

ดวงตาของแกรี่วาบขึ้น "ผมมีห้องนะ" เขากล่าวอย่างกระหาย "พวกเราสามารถ..."

"กัปตัน"

เคิร์กหันไปเห็นสป็อคยืนอยู่ห่างออกไป 2 ฟุต มองดูพวกเขาอยู่ "สป็อค?" เขากล่าวด้วยความประหลาดใจ  "นายมาทำอะไรที่นี่?"

สป็อคละสายตาจากเคิร์กไปยังแกรี่ ดวงตาของเขาแคบลงชั่วครู่ที่เคิร์กสงสัยว่าเขาคิดไปเองหรือไม่ "ผมกำลังตามหาคุณ ตอนนี้ผมต้องขอให้คุณมากับผม”

"เพื่ออะไร?" เสียงของแกรี่ติดตะคอก

สป็อคจ้องที่แกรี่เขม้น เคิร์กเฝ้าดู และรู้สึกตลกมากขึ้อเมื่อเขาเห็นแกรี่สะดุ้งภายใต้การจ้องมองอย่างข่มขู่จากสป็อค "กัปตัน?"

เคิร์กขยับตัวออกจากเก้าอี้ของเขาอย่างเชื่อฟัง "ดีใจที่เห็นคุณ...แกรี่"

แกรี่มองออก "คุณต้องการไปกับต้นเรือของคุณหรอ"

เคิร์กยิ้มเศร้า "ถ้าสป็อคต้องการผม เขาจะได้รับ" เคิร์กต้องการล้อเขาเล่น

สป็อคเลิกคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็น เขาพาเคิร์กออกจากบาร์ พวกเขาเดินออกไปที่ลาน Starbase ด้วยกัน พื้นที่เติมโตแผ่นดินโลก ต้นไม้ หญ้า และแม้กระทั่งดอกไม้ ได้รับการปลูกความรัก เป็นโอเอซิสแห่งความงามที่อยู่ระหว่างของสิ่งปลูกสร้างทั้งหมด

สป็อคนั่งลงบนม้านั่ง "คุณจะนั่งไหมครับ?"

เหมือนเป็นเพียงจินตนาการที่ได้รับความช่วยเหลือที่บาร์ หรือสป็อคตื่นเต้น? เคิร์กยักไหล่และนั่งข้างสป็อค ทิ้งระยะห่างมากพอที่จะเคารพพื้นที่ส่วนบุคคลของวัลแคน "นายต้องการอะไร?"

สป็อคกุมมือไว้ที่ริมฝีปาก "คุณรู้จักเขา...ผู้ชายคนนั้นที่บาร์?"

"ใช่..." เคิร์กพูดอย่างระมัดระวัง ตอนนี้เขากำลังคิดว่าเขาควรจะหยุดดื่มสักครั้ง แอลกอฮอล์อาจทำให้เขาทำหรือพูดอะไรโง่ๆ เช่นนอนกับแกรี่ "เขาชื่อแกรี่ มิตเชลล์…เขาจะเรียนจบสองปีข้างหน้าที่สถาบัน"

"เขา...ต้องการคุณ"

เคิร์กรอ แต่เมื่อสป็อคไม่พูดต่อ เขาจึงถามออกไป "แล้ว?"

"ความคิดของเขาชัดเจนและค่อนข้างรบกวน"

"นายอ่านใจของเขาหรอ?" เคิร์กตกใจมาก "ฉันคิดว่านายไม่เคยทำอย่างนั้นโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ"

"มันเป็นการกระทำที่ไม่ตั้งใจของผม ความคิดของเขารุนแรงมากกว่ามนุษย์ทั่วไป ปราการของผมมีไม่เพียงพอที่จะปิดกั้นความคิดเขา" สป็อคหันไปมองเคิร์ก "คุณดูไม่แปลกใจว่าเขามีความคิดรบกวนคุณ"

เคิร์กยิ้มอย่างขมขื่น "ฉันรู้ว่าแกรี่คิดกับฉันอย่างไร แล้วไง?" เคิร์กบังคับให้ตัวเองนับห้าก่อนที่จะพูด เพื่อป้องกันไม่ให้คำพูดโง่ๆ หรือคำที่ไม่เหมาะสมออกจากปากของเขา  "ฉันเป็นส่วนน้อยที่สามารถ fuck-up เขาชอบแบบนี้"

อุ๊บ!

สป็อคตกใจมาก เคิร์กสาปแช่งตนเองและเริ่มอยากจะหยุดดื่มแล้วจริงๆ "ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น" เขายืนยัน จับมือของเขาแน่น "ฉันหมายความว่าแกรี่เป็นคนหยาบกระด้างน่ะ และเขาชอบฉัน เพราะฉันไม่มีความเคารพตัวเองมากพอที่จะหยุดเขาจากการปฏิบัติกับฉันราวกับสุนัขตัวเมีย"

โอ้… fuck. 

ตอนนี้สป็อคจ้องมองเขาอย่างเปิดเผย "ฉันคิดว่าฉันเมามากกว่าที่ฉันคิด" เคิร์กพูดอย่างรวดเร็ว ยืนและเซเล็กน้อย "และฉันคิดว่าฉันควรจะไปดีกว่า ฉันแน่ใจว่าอูฮูกำลังมองหานาย" และอาจจะต้องการให้จูบหน้าผากของเธอมากขึ้น

"คุณยังไปไหนไม่ได้ครับ” สป็อคคว้าแขนเคิร์ก และดึงกลับมานั่ง ใกล้กว่าที่เคยเป็นมาก่อน "ผมเข้าใจถูกไหมว่าคุณเคยมีสัมพันธ์กับเขามาก่อนหน้านี้?"

เคิร์กโค้งตัวไปข้างหน้าและวางศีรษะในมือของเขา ไม่ยอมมองสป็อค

"ดร.แมคคอยรู้เรื่อง แกรี่ มิตเชลล์ ด้วยหรือไม่ครับ?"

"รู้..."

"เขาเห็นด้วยหรือครับ"

"ไม่ โบนส์เกลียดแกรี่ เพราะฉันเกลียดตัวเองในวันรุ่งขึ้นเสมอ" โอ้…shit-shit-shit. "หยุดถามคำถามกับฉันซะที” เคิร์กพูดอย่างร้อนแรง "ฉันเป็นผู้ใหญ่ เขาเป็นผู้ใหญ่ ถ้าฉันอยากมีเซ็กส์กับเขาก็ไม่ใช่เรื่องของนาย"

"คุณไม่ได้รู้สึกดีไม่ใช่หรอครับ?"

"อ่อ…แล้วยังไง ฉัน...ดูสิ ทุกคนเห็นด้วย เขาเหมือนหมัดบนเตียง แต่ก็ยังดีกว่าการใช้เวลาอีกคืนเพียงลำพัง" เคิร์กร้องลั่น และฝังศีรษะไว้ในมือ "ฉันต้องหยุดพูด"

ครู่หนึ่งผ่านไป มือที่อบอุ่นจู่ๆ วางบนไหล่ของเคิร์ก "ผมจะอยู่กับคุณในคืนนี้"

เคิร์กไม่เคยรู้สึกโง่เง่าขนาดนี้มาก่อน เพราะฉันน่าสงสารหรอ...ถึงทำให้วัลแคนแสดงความรู้สึกราวกับความเสียใจกับฉัน "ไม่" เขาพูด บังคับให้ตัวเองยืนขึ้นและออกห่างความอบอุ่นของสป็อค ผ่อนคลายมือ "ฉันต้องการออกจากเรื่องนี้"

สป็อคดึงเขากลับมา คราวนี้เคิร์กใกล้ชิดมากเกินกว่าที่ได้สัมผัส "นายไม่ต้องทนกับฉัน สป็อค" เคิร์กพยายามจะถอยออก

สป็อคไม่ยอมปล่อย "คุณเขียนวิทยานิพนธ์ที่รวมถึงการอภิปรายเรื่องดูโอทริทิเคลี"

"อะไร?"

"นั่นคือเหตุผลที่ผมตามหาคุณที่บาร์ ขณะกำลังดำเนินการวิจัยโครงการวิทยาศาสตร์ของเรา ผมเจอเอกสารของคุณ เป็นข้อมูลที่ดีที่สุด และจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับโครงการของเรา แต่คุณปล่อยให้ผมเชื่อว่าคุณไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับธัญพืชดัดแปลงพันธุกรรม ทำไมครับ?"

"นายบอกว่าฉันไม่สนใจโครงการที่ซับซ้อนของนาย นายเชื่อว่าฉันโง่เกินไปที่จะเข้าใจงานวิจัยของนาย ไม่ใช่ความผิดของฉัน"

"คุณควรจะบอกผม" เขายืนยัน "ทำไมคุณถึงไม่พยายามทำให้ผมรู้ถึงความสามารถของคุณ?"

"คงไม่จำเป็น" เคิร์กพูดเหนื่อยล้า "ผู้คนมักเชื่อในสิ่งที่พวกเขาต้องการจะเชื่อ" เขาพิงหลังกับม้านั่ง ศีรษะของเขาหมุนและเจ็บท้อง ทำไมเขาถึงดื่มกันนะ? เขาเป็นคนเมาที่แย่ที่สุดในโลก แอลกอฮอล์ทำให้เคิร์กคิดแย่ๆ กับอูฮูร่า สู้กับคัฟเค้ก และเปลือยชีวิตที่เสียใจของเขากับสป็อค เขาอาจจะพยายามให้คะแนนกับคีเซอร์ต่อไป

"ผมไม่ใช่มนุษย์" สป็อคกำลังพูดกับเขาอย่างตั้งใจ "มากับผม” เขาพูดแล้วยืนขึ้น "คุณอยู่คนเดียวไม่ได้"

เขาเอื้อมมือไปหาเคิร์ก แต่เคิร์กขยับมือออก "ฉันสบายดี" เขาพูด "ฉันจะกลับไปที่ห้องของฉัน เพียงแค่นายไม่บอกโบนส์เกี่ยวกับเรื่องนี้ โอเคนะ? เขาชอบกังวลมากเกินไป"

"จิม" การเรียกชื่อนั้นทำให้เคิร์กเงยหน้าขึ้นมอง "มากับผม"

เคิร์กส่ายหัวแล้วสะดุ้ง เขาสาบานได้เลยว่าเขารู้สึกเหมือนสมองของเขาตีกับกะโหลกศีรษะของเขา "นายไม่ควรอยู่กับฉัน นายต้องทำหน้าที่ของแฟน และหาแฟนของนาย ฉันแน่ใจว่าเธอคิดถึงนาย"

"ผมแน่ใจว่าผู้หมวดอูฮูร่าไม่ได้กำลังคิดถึงผมแม้แต่น้อย และหน้าที่ของผมคือคุณ มันเป็นหน้าที่ของต้นเรือในการดูแลกัปตันของเขา"

เคิร์กรู้สึกอยากจะร้องไห้ก็ไม่ได้ หัวเราะก็ไม่ออก "ฉันน่าสงสารมากสินะ" เขาพูด "เพราะความเศร้าทำให้กัปตันขี้เมาต้องถูกลากออกไป และซ่อนตัวจากสายตาก่อนที่เขาจะลำบากใจตัวเองหรือลูกเรือของเขา เพราะการกระทำที่ไม่เหมาะสมของเขา" หยุดชั่วคราว "น่ารำคาญว่าไหม?"

สป็อคเอื้อมมือมาจับมือของเคิร์ก เขาดึงเคิร์กให้เดิน แต่ไม่ได้ปล่อยมือของเคิร์กทันที "คุณทราบหรือไม่ว่าตามการปฏิบัติของวัลแคน ผมเพิ่งให้มนุษย์สัมผัสในขั้นแรกกับคุณ?"

"อะไร?!" 

สป็อคจับมือของพวกเขาขึ้นตรงหน้าของเคิร์ก "วัลแคนจะแสดงการจูบด้วยมือของพวกเขา"

เคิร์กมองเขา ใบ้ชั่วขณะ

"ผมรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ตอนนี้ผมมีความสนใจอย่างเต็มที่" เสียงสป็อคฟังพอใจในตัวเองเล็กน้อย "มากับผม กัปตัน"

เขาไม่ยอมไป แต่ดึงเคิร์กให้เดิน และขณะที่พวกเขาเดินสป็อคยังคงจับมือเคิร์กไว้ เคิร์กเดินกับเขาอย่างว่าง่าย ตกใจมากเกินกว่าที่จะประท้วง ซึ่งอาจเป็นแผนของสป็อคตั้งแต่แรก

*****

สป็อคพาเขากลับไปที่พัก ห้องของสป็อค เขาพาเคิร์กไปที่เตียง ผลักเขาเบาๆ ให้ลงไปนั่งบนขอบเตียง

"ทำไมฉันถึงมาที่นี่สป็อค?" เคิร์กถามขณะที่เขาเฝ้าดูสป็อค

สป็อคกลับมาที่เตียงและส่งแก้วน้ำให้เคิร์ก "คุณอยู่ที่นี่เพราะผมต้องการให้คุณอยู่ที่นี่"

"ตลก" เคิร์กพูดอย่างแห้งแล้ง เขาจิบน้ำจากแก้ว จากนั้นดื่มจนหมด แล้วหลับตาลง ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกกระหายน้ำขนาดนี้ "ขอบคุณ" เขาพูด งุ่มง่ามเล็กน้อย ส่งแก้วเปล่าให้สป็อค

สป็อคตั้งแก้วบนโต๊ะข้างเตียง เขามองไปที่เคิร์ก "คุณหน้าแดง"

"ฉันสบายดี" ห้องของสป็อค และการมีอยู่ของเขาเป็นธรรมชาติมาก เคิร์กอยากจะอยู่ แต่เขารู้ว่าเขาควรจะทิ้งสป็อคอยู่ลำพัง "ฉันไม่ควรจะรบกวนนาย ฉันควรจะ..."

"ผมพาคุณมาที่นี่ คุณไม่ได้อะไรรบกวนผม"

"นายพาฉันมาที่นี่เพราะนายรู้สึกเสียใจกับฉัน"

"บางที..." สป็อคกล่าวอย่างเงียบๆ "หรือบางทีคุณอาจจะไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกเหงาในคืนนี้"

โอ้...โอ้ เคิร์กไม่เชื่อว่าเขาจะได้ยินสป็อคพูดอะไรแบบนี้ "แต่อูฮูร่า..."

"สิ้นสุดความสัมพันธ์ของเราเมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน"

"อะไรนะ แต่ฉัน...ฉันเห็นนายจูบหน้าผากเธอ"

คิ้วของสป็อคเลิกขึ้น "ผมค่อนข้างแน่ใจว่าเราไม่ได้ทำบนสะพานเรือ"

"ไม่ ฉัน...อืม... เห็นนายในห้องรับรอง ฉันกำลังตามหานายอยู่ ฉันหวังว่านายจะสามารถเล่นหมากรุกกับฉัน" เคิร์กส่ายหัว "เมื่อฉันพบนาย นายอยู่กับเธอ และทำไมนายจะต้องการที่จะเล่นหมากรุกกับฉันนะ เมื่อนายจูบเธอ?"

"พิจารณาว่าเธอจบความสัมพันธ์ 2.3 นาทีหลังจากที่จูบที่เกิดขึ้น ผมให้ความสนใจเกมหมากรุกมากที่สุดครับ" สป็อคกล่าวเรียบๆ

"เธอ...อะไรนะ? ทำไมล่ะ?"  

"ผู้หมวดและผมถูกเข้าคู่โดยคนอื่นๆ ที่สถาบัน แต่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นขึ้นในช่วงเวลาประนีประนอมอารมณ์ของผม" สป็อคอธิบายอย่างสงบ "ผมเชื่อว่าเธอเข้าใจผิดเกี่ยวกับสถานะทางอารมณ์ตามปกติของผม มันเป็นเหตุผลสำหรับเธอที่จะยุติความสัมพันธ์ถ้าไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเธอได้"

เคิร์กส่ายหัว "ไม่มีทาง...เธอบ้าที่จะเลิกใครสักคนที่จูบหน้าผากเนี้ยนะ"

"ความหมายของการจูบหน้าผากคืออะไรครับ?"

"พวกเขาหวานกันจริงๆ" เคิร์กกลืนน้ำลาย "หมายถึงความรักและอยากทะนุถนอม แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องเซ็กซ์นะ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นใครแล้วในตอนนี้เพราะฉันรู้สึกอิจฉามากสป็อค ทั้งเธอที่ถูกจูบ หรือนายที่มีคนให้จูบแบบนั้นด้วย"

"คุณพูดราวกับว่าคุณไม่เคยถูกจูบแบบนั้นมาก่อน"

เคิร์กมองออกไป

"ไม่แม้แต่กับพ่อแม่ของคุณ?" สป็อคถามเบาๆ

"แม่ของฉันหายไป พ่อเลี้ยงของฉัน…" เคิร์กลังเล "เขาไม่ชอบฉันเท่าไร"

"และคุณน่าสนใจเป็นพิเศษ" สป็อคกล่าว เหมือนเข้าใจ "ผมแน่ใจว่าคู่ขาของคุณให้สนใจในการตอบสนองความต้องการทางเพศของพวกเขามากกว่าการแสดงความรัก" ความรู้สึกของสป็อคกระด้างอยู่ครู่หนึ่ง "เช่นแกรี่ มิตเชลล์ คุณไม่จำเป็นต้องคบหาเขาอีก ถ้าคุณรู้สึกเหงา…มาหาผมแทนได้ไหมครับ"

"โอ้...ขอเสนอของนายฟังน่าประหลาด นายยอมมีเซ็กซ์กับฉันตอนนี้ไหมล่ะ" พูดติดตลก พยายามที่จะซ่อนความปรารถนาจากคำพูดของสป็อคที่เกิดขึ้นในตัวเขา

บางสิ่งบางอย่างเปล่งประกายอยู่ในดวงตาของสป็อค "ผมจะพยายามที่จะตอบสนองความต้องการของคุณ กัปตัน"

ดวงตาของเคิร์กเบิกขึ้น "นายจะ...นายพูดจริง..."

สป็อคเอื้อมมือออกไป และปัดผมของเคิร์กออกจากหน้าผาก นิ้วมือของเขาอ้อยอิ่งกับผิวของเคิร์ก "คุณยังคงเมาอยู่ คุณควรจะนอน"

ดวงตาของเคิร์กหลับลงโดยไม่สมัครใจ นิ้วของสป็อคให้ความรู้สึกที่ดีมาก มันให้อบอุ่นบนใบหน้าของเขา และเขาสาบานได้ว่าเขารู้สึกบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ต่างจากความเสน่หาที่ซึมซับเข้าไปในตัวเขาจากการสัมผัสเหล่านั้น…แต่นั่นเป็นไปไม่ได้...ใช่มั้ย? กระแสจิตของสป็อคไม่ได้ผลแบบนั้น...หรือไม่? เคิร์กตระหนักว่าเขาเริ่มคิดแปลกๆ แล้ว "นอน...โอเค" เขากล่าวอย่างไม่เต็มใจ "ฉันจะกลับไปที่..."

"ที่นี่"

"นอน...ที่นี่?"

"ใช่…ผมยังไม่ต้องการพักผ่อนในเวลานี้ คุณสามารถใช้เตียงได้ ผมจะนั่งทำงานที่โต๊ะ" สป็อคผลักเคิร์กให้นอนลง

"สป็อค" เคิร์กประท้วงขณะที่เขาปล่อยให้สป็อคผลักเขาลง "นี่คือห้องของนาย นายไม่สามารถปล่อยให้ฉันนอนอยู่ที่นี่ได้ ขโมยเตียงของนาย เพราะปัญหาของฉัน.."

สป็อคขยับมือไปที่ริมฝีปากของเคิร์ก ทำให้เงียบด้วยสัมผัสที่นุ่มนวล "คุณไม่ได้ทำอะไรเลยครับ” เขาค่อยๆ ลูบไปที่ริมฝีปากของเคิร์ก

"แต่..." เคิร์กเริ่ม จากนั้นลิ้นของเขาก็สัมผัสนิ้วของสป็อคโดยไม่ตั้งใจ สป็อคตัวแข็งทื่อ ส่วนเคิร์กสะดุ้ง "ขอโทษ" เขาพึมพำกับนิ้วของสป็อค

สป็อคไม่ได้เอามือออก เขามองไปที่เคิร์ก การแสดงออกบนใบหน้าของเขาไม่สามารถอ่านได้ "เราสัมผัสถึงขั้นที่ 2 ของวัลแคนแล้ว"

สป็อคพาเขามาที่นี่เพราะเขารู้ว่าเคิร์กเมาและง่าย เคิร์กกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ดี...นั่นคือสิ่งที่คุ้นเคย อย่างน้อย...ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้บ้าเรื่องสป็อค แต่จินตนาการทางเพศของเขาไม่ได้สิ้นสุดลง เนื่องจากเคิร์กเมาและเกลียดที่จะอยู่คนเดียว แต่ถ้านี่เป็นวิธีที่สป็อคต้องการ...

เคิร์กปล่อยให้ดวงตาของเขานุ่มนวลลงและมีเสน่ห์ และรู้ว่าสป็อคไม่มีภูมิคุ้มกันกับมันเมื่อนิ้วของสป็อคขยับเข้าหาริมฝีปากของเขา "ถ้านายจะให้ฉันใช้เตียงของนาย ฉันคิดว่านายอาจจะต้องการให้ฉันตอบแทน?" เขาพูดเสียงแหบต่ำ ปล่อยให้เหล้าโรมูรัน3 บดบังความคิดของเขาเพื่อให้เขาสามารถทำเป็นว่านี่คือวิธีที่เขาต้องการให้ทุกอย่างเกิดขึ้นตลอด

สป็อคไม่ตอบ มือของเขาย้ายจากริมฝีปากของเคิร์กกลับไปที่ข้างขมับของเขา เขาลูบไล้ผิวของเคิร์กเบา ๆ สักครู่ เหมือนเคิร์กเป็นแมวที่เขากำลังลูบคลำ "ผมไม่ต้องการสิ่งตอบแทน"

"ให้ตายเถอะ สมกับเป็นวัลแคนจริงๆ" เคิร์กยังไม่สามารถสงบลงได้เพราะสถานการณ์แปลกๆ เขาต้องการคนที่ไม่สมควรแตะต้อง

สป็อคส่ายหัว "ผมเข้าใจแล้ว และผมเข้าใจว่าคุณเชื่อว่าคุณต้องการกระทำทางเพศเพื่อแลกกับความสัมพันธ์ แต่ไม่ใช่กับผม…จิม ไปนอนได้แล้วครับ" ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ปิดปากเคิร์กอีกครั้ง อบอุ่นและอ่อนหวาน "คุณจะปลอดภัย"

เคิร์กหลับตาลง

Continued...