(Fic Star Trek) Swing Batter Batter 2

Bases Loaded 1/2

เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองอยู่เพียงลำพัง ย่นจมูกเล็กน้อย พยายามจะนึกถึงความทรงจำของเมื่อคืน แล้วเขาก็ครวญคราง จำได้แล้วว่าเขาอยู่ที่ไหนและสิ่งโง่เขลาที่เขาพูดเมื่อคืนก่อน เขาปวดหัว ไม่ใช่อาการเมาค้างที่แย่ที่สุด แต่เป็นความตึงเครียดอึดอัด เหมือนมีอะไรมาบีมหัวเขา เขาลุกขึ้นนั่ง และทันทีที่เห็นแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียง พร้อมด้วยยาเม็ดขนาดเล็กที่เคิร์กยอมรับว่าเป็นหนึ่งในวิธีการรักษาอาการปวดหัวที่ดีที่สุดของแมคคอย

เคิร์กกินยา คิดหาว่าวิธีที่ดีที่สุดที่จะตอบแทนสป็อคสำหรับน้ำใจของเขา เขาลุกออกจากผ้าห่มอุ่นๆ และเดินออกจากห้อง

ใช้เวลาอาบน้ำสั้นๆ ในห้องของตัวเอง แล้วเคิร์กก็แต่งตัวและมุ่งหน้าออกไปที่ห้องรับประทานอาหาร โดมในเช้าวันนี้สว่างโดยดวงอาทิตย์คู่ของดาวเคราะห์ เขาก้าวเดินสั้นๆ จนถึงห้องรับประทานอาหาร และเดินเข้าไปข้างในเพื่อรับอาหารเช้า

เขานั่งลงวางอาหารเช้าของเขาบนโต๊ะ ไข่ ขนมปังและกาแฟ เหมือนมีคนอื่นนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามจากเขา "แกรี่" เคิร์กพูดขณะกำลังกินขนมปังเนยของเขา

"จิมมี่" แกรี่ยังไม่ได้โกนหนวด และดวงตาของเขาก็แดงก่ำ

เคิร์กมองเขาอย่างแปลกใจ "โต้รุ่งหรอ"

ดวงตาของแกรี่แคบลง "ไม่...แค่นอนไม่หลับน่ะ…จริงๆ" เขาพูด ฟังดูหงุดหงิด "คุณกำลังนอกใจผมไปหาเจ้าวัลแคนนั้น" เขาเอนตัวไปข้างหน้า "ผมตั้งหน้ารอคอยที่จะเล่นกับคุณ"

เคิร์กกลอนตา "ด้วยการพูดคำหวานแบบนั้น นายไม่ได้เอาสติออกจากห้องของนายหรือยังไง?" เขาพูดอย่างแห้งๆ

"วัลแคนไม่ได้อยู่ที่นี่ เราสามารถออกไปได้ คุณคิดอย่างไร?"

เคิร์กพิจารณาเรื่องนี้ คืนที่ใช้ห้องของสป็อคทำให้ความเจ็บปวดความเหงาจางลง แต่มีโอกาสที่ได้อยู่เพียงลำพังอีกครั้งในวันคืนที่ยาวนาน "ฉันคิดว่าฉันมีสติมากพอที่จะปล่อยให้นายทำร้ายฉัน"

"ผมสามารถแก้ไขได้” แกรี่พูด ไม่สามารถซ่อนความกระตือรือร้นในน้ำเสียงของเขาได้

แกรี่เป็นความคิดที่ไม่ดีเลยเจมส์ โคตรของโคตรความคิดที่ไม่ดีเลย เคิร์กหยิบแก้วกาแฟขึ้นมา แล้ววางลงด้วยหน้าตาบูดบึ้ง เขาลืมเติมนม และเขาเกลียดการดื่มเครื่องดื่มที่ขม แกรี่ยังคงเฝ้าดูเขา ตอนนี้ดูสบายใจ แกรี่รู้ว่าเคิร์กจะให้ในที่สุด เพราะเขารู้ว่าเคิร์กจะทำทุกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่คนเดียวอีกครั้ง

"วันนี้ผมเกรงว่ากัปตันจะยุ่งทั้งวันครับ"

เคิร์กเงยหน้าขึ้นมอง สป็อคถือถาดอาหารเช้าของตัวเอง เขานั่งข้างเคิร์ก ไม่ได้พูดอะไรแต่นั่งลงราวกับว่าเขากินอาหารกับเคิร์กทุกมื้อ มัน...รู้สึกดี เคิร์กเคยชินกับสป็อคที่แสดงความรู้สึกสบายและคุ้นเคยกับเขา

"ยุ่ง?" แกรี่พูดทวงอย่างท้าทาย

"ครับ" สป็อคจ้องเขม็งแสดงท่าทีเป็นปรปักษ์กับแกรี่อย่างชัดเจน "วันนี้ผมต้องการเขาครับ"

"นี่นอกเวลางานของเขา ผมคิดว่าคุณสามารถทิ้งเขาไว้ตามลำพังได้ในวันนี้"

"ผมเกรงว่าผมไม่สามารถทำได้ครับ" สป็อคส่งถ้วยขนาดเล็กให้เคิร์ก "นี่คือนมสำหรับกาแฟของคุณครับ...กัปตัน"

แม้จะประหลาดใจ แต่เคิร์กยอมรับนมถ้วยนั้น

แกรี่กัดกรามของเขา "จิมมี่" เขาพูด เอื้อมมือมาคว้ามือของเคิร์กไว้ ในความคิดคนอื่น มันอาจจะเป็นการสวีท แต่สำหรับแกรี่...มันเป็นอีกหนทางหนึ่งในการบีมให้เขายอมทำตามความต้องการของอีกฝ่าย เคิร์กรู้สึกว่าสป็อคเริ่มแข็งกระด้างอยู่ข้างเขา "เป็นทางเลือกของคุณ ว่าคุณต้องการฉันหรือ..."

"สป็อค" เขาพูด ไม่ได้เงยหน้ามองขึ้น ขณะที่เขาเทนมลงไปในแก้สกาแฟของเขาด้วยมือที่ไม่ถูกจับ

"แต่..."

"สป็อค" 

ขณะที่เขาจิบกาแฟที่สมบูรณ์แบบแล้วตอนนี้ เคิร์กเห็นสป็อคเลิกคิ้วขึ้นมองแกรี่ เขาพยักหน้าแก่นๆ ให้แกรี่ แกรี่ปล่อยมือของเคิร์ก "ก็ได้ ผมไม่จำเป็นต้องขอร้องคุณ…แตกต่างจากกัปตันบางคน มีคนที่ชอบผมเยอะแยะ" แกรี่ยืนขึ้น "บางทีผมอาจจะโทรพ่อของผมด้วย"

เคิร์กมองเขาอ่อนอกอ่อนใจ "ผมคงน้ำตาตกใน"

แกรี่จ้องมองเขาและเดินออกไป เคิร์กส่ายหัว "เป็นอะไรที่เลวร้ายจริงๆ"

“เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ" เคิร์กสังเกตสป็อค เลือกที่จะไม่ย้ายไปนั่งที่อื่น แต่จะยังคงอยู่ข้างจากเคิร์ก เขากำลังมองแกรี่ที่เดินจากไปอย่างตั้งใจ "ความคิดของเขารบกวนอย่างที่สุด"

"นายควรจะทำให้ปราการของนายแข็งแรง เพื่อที่นายจะไม่สามารถอ่านความคิดได้หรือป่าว?" เขาถาม มองไปใบหน้าด้านข้างสป็อค

"ผมตัดสินใจว่าการเฝ้าติดตามความคิดของเขานั้นเหมาะสมแล้ว"

"นั่นถูกต้องใช่ไหม? ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้น?"

"เพราะเขาต้องการจะทำร้ายคุณ และหน้าที่ของผมคือการปกป้องคุณ"

ลึกๆ แล้วเคิร์กรู้สึกพอใจในคำตอบของสป็อค "เขาไม่ต้องการทำอะไรที่รุนแรงหรอก นายก็รู้"

"ผมขอยืนยันกับคุณ เขาจะทำ"

"อา...ฉันแน่ใจว่านายเพิ่งเห็นจินตนาการตามปกติของเขา"

สป็อครั้งคิ้วขึ้น "มนุษย์เป็นอะไรที่ทำให้มึนงงมากที่สุด"

"นั้นฉันก็เห็นด้วยกับนาย ดังนั้นสนายต้องการอะไรจากฉัน?"

"ผมต้องการให้คุณกลับไปที่ห้องของผม และช่วยงานวิจัยของผม"

"ดูโอทริทิเคลีและอื่นๆ ที่ดัดแปลงพันธุกรรมธัญพืชใช่ไหม?" เคิร์กถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ใช่ครับ ผมเชื่อว่าคุณอาจเสนอข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับโครงการที่ตัวผมเองยังไม่เคยตระหนักถึง"

"ฉันน่ะหรอ นาย...จริงจัง? " เคิร์กรู้สึกปลื้ม แต่ไม่แน่ใจเล็กน้อย

"วัลแคนจริงจังเสมอครับ กัปตัน"

*****

เมื่อเกี่ยวกับเรื่องงานวิทยาศาสตร์ สป็อคดูน่ากลัวและไร้ความปรานี เขาคาดหวังอย่างยิ่งเพื่อให้เคิร์กตามทัน "และคุณเชื่อว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะสร้างความต้านทานโรคระบาดด้วยตนเอง ไม่ใช่แค่ใช้สารกำจัดศัตรูพืชเพื่อป้องกัน?" เขาพูดอย่างรวดเร็ว

"ใช่แล้ว" เคิร์กยืนยัน การทำงานอย่างใกล้ชิดกับคนที่มีไหวพริบเช่นสป็อคเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกดีอกดีใจที่สุด เขาอยากจะทำอะไรที่ท้าทายสติปัญญาของเขาเมื่อนานมาแล้ว ร่างกายของเขรู้สึกตื่นเต้นจากความท้าทายในการพยายามตอบสนองคนที่อยากรู้อยากเห็น "ทำไมต้องเสี่ยง เมื่อนายสามารถทำงานได้อย่างถูกต้องในระดับพันธุกรรม และไม่ปล่อยให้พืชมีโอกาสสร้างภูมิคุ้มกันเอง?"

"เป็นเหตุผลน่าสนใจ” การแสดงออกของสป็อครุนแรงมาก และเคิร์กรู้สึกว่าเขากำลังสนุกกับตัวเองจริงๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของสป็อคก็อ่อนลงด้วยความสนใจ "แต่ความพยายามจะมีความหมายอะไรครับ?"

"มันคุ้มค่า สามารถช่วยชีวิตได้" นรกแล้ว…นี้ดีกว่าการเล้าโลมซะอีก ดูเหมือนการตอบสนองแบบนั้นจะไปกระตุ้นสิ่งที่อยู่ในกางเกงของเคิร์กมากกว่าเข้าสมอง

สป็อคผลัก PADD ด้วยรหัส DNA "ในสิ่งที่คุณแนะนำ เราควรเริ่มต้นอย่างไรครับ?"

เคิร์กคว้าสไตลัส พวกเขาก้มลงเหนือ PADD และทำงานต่อไป

*****

เมื่อเคิร์กหยุดพักในที่สุด เขาตกใจเมื่อพบว่าเวลาผ่านไปสิบชั่วโมง "ว้าว" เขาอุธาน ยืนขึ้นจากโต๊ะและยืดเส้นสาย ไม่เชื่อว่าเขามีความสุขกับการใช้เวลาของเขาในการระดมสมองกับสป็อค "นายต้องเป็นศาสตราจารย์ที่โคตรโหดแน่ๆ เลย”

"คุณเคยทำข้อสอบของผมหนึ่งครั้ง" สป็อคเตือนความทรงจำ เขาเหยียดแขนขาออกบนเตียงของเขา "และผมยังเชื่อว่าคุณโกง และยังติดการทำโทษอยู่นะครับ"

เคิร์กรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่รู้ว่าตอนนี้เขารู้ว่าสป็อคกำลังล้อเลียน เขาล้มลงบนเตียง "แล้วจะทำไมล่ะครับศาสตราจารย์สป็อค คุณจะตีก้นผมหรอ?"

"ถ้ามือของผมแตะที่ส่วนใดส่วนหนึ่งบนร่างกายของคุณ ผมเชื่อว่ามันจะเป็นขั้นที่ 3" สป็อคกล่าวหน้าตาเฉย

ท้องของเคิร์กร้องเล็กน้อย เขาลงโทษตัวเอง สป็อคเป็นอะไรที่เซ็กซี่มากสำหรับเคิร์กที่ซุกซน มันดึงดูดเกินไปที่จะไม่ทำตาม "นายอาจจะต้องการพักผ่อน" เขาพูด เปลี่ยนหัวข้อเรื่องด้วยความพยายามที่กล้าหาญเพื่อซ่อนความจริงของสถานการณ์ก่อนหน้านี้ "ในขณะที่มนุษย์บางคนแอบขโมยเตียงของนายเมื่อคืนนี้"

"และคุณต้องการอาหาร วัลแคนสามารถไม่ต้องทานอาหารหรือนอนไปได้หลายชั่วโมง หรือทั้งวัน แต่คุณต้องทาน"

ทันที่กล่าวถึงอาหาร กระเพาะของเคิร์กคำรามอีกครั้ง สป็อคมองเขาเขม้น "ใช่...ไม่เป็นไร"  เคิร์กพูดอ้อนวอน "ฉันจะไปรับทานอาหาร นาย...ต้องการมาด้วยกันไหม?" เขารั้งตัวเองไว้เผื่อคำปฏิเสธ

สป็อคเอียงศีรษะไปข้างหนึ่ง "นั่นตรงกับความต้องการของผมพอดีครับ"

เคิร์กไม่สามารถห้ามตนเองไม่ได้ เขายิ้ม

******

เมื่อลงไปในห้องรับประทานอาหาร ซึ่งค่อนข้างหนาแน่น พวกเขาได้รับประทานอาหารค่ำของตน สป็อคเลือกสลัด เคิร์กเลือกแซนวิชไก่ มันใช้เวลาสักครู่เพื่อหาที่นั่งของพวกเขา แต่เคิร์กคิดว่ามันคุ้มค่า เขารู้สึกดีที่มีสป็อค และมีความสุขมากพอ แม้จะต้องผ่านฝูงชนและหาที่นั่ง

เมื่อพวกเขานั่งลง เคิร์กถามบางสิ่งบางอย่างที่เขาสงสัย "นายเป็นคนฉลาดมากสป็อค" เคิร์กพูดตรงๆ ขณะที่เขาเริ่มกิน "ทำไมนายถึงมาเสียเวลากับยานของฉัน ในเมื่อนายสามารถเป็นกัปตันได้?"

สป็อคแปลกใจในคำถาม "ผมไม่สนใจการบัญชาการด้วยตนเอง คุณดูแลการทำงานส่วนใหญ่ของยาน ทำให้ผมมีอิสระที่จะทำในสิ่งที่ผมต้องการ คุณพาผมไปยังดาวเคราะห์ดวงใหม่และเพื่อพบกับสิ่งมีชีวิตใหม่ๆ คุณเห็นด้วยกับโครงการวิจัยของผมและจัดหาทุนให้ ผมค่อนข้างพอใจที่จะเป็นต้นเรือของคุณ"

"โอ้" เคิร์กรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับคำตอบของสป็อค "มันไม่น่ารำคาญหรอ ที่นายต้องทำตามคำสั่งของฉัน?"

สป็อคดูน่าสงสัยเหมือนเขากำลังซ่อนความขบขัน "ผมขอยืนยันว่าผมจะปฏิบัติตามคำสั่งของคุณเสมอและมันไม่ทำให้ผมรำคาญเลยแม้แต่น้อย" เขาพูดอย่างราบรื่น

"เยี่ยม" เคิร์กพูดอย่างไม่ใส่ใจ "เพราะฉันอาจจะต้องตำหนินายถ้านายไม่สามารถทำตามคำสั่งของฉันได้ และไม่มีใครอยากจะทำเช่นนั้น"

"ผมไม่มีความกังวลเกี่ยวกับการตำหนิของคุณ กัปตัน..." และสป็อคพูดราวกับว่ากัปตันนั่นเป็นที่รัก

"เฮ้ ลูกเรือกลัวฉัน" เคิร์กประท้วง

สป็อคส่ายหน้า "พวกเขาจะไม่กลัว ทัศนคติที่ลูกเรือมีต่อคุณแตกต่างกันไปจากความนับถือความรัก ความปรารถนา ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล คุณคือผู้ที่ยืนยันว่าตนเองห่างไกลจากลูกเรือโดยอาศัยสมมติฐานที่ไม่ถูกต้องว่าพวกเขากลัวคุณ คุณเป็นคนเดียวที่อยู่บนยานที่มีปัญหาเกี่ยวกับอำนาจ"

ถ้าเป็นคนอื่นพูดเคิร์กจะคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องโกหก แต่นี่สป็อค "จริงจัง?"

“ผมเชื่อว่าผมได้กล่าวแล้วว่า วัลแคนจริงจังเสมอ"

เคิร์กรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น เขาพยายามอย่างหนักเพื่อให้พื้นที่ลูกเรือ มันทำให้แต่ละคืนเหงามาก บางทีเขาอาจจะเป็นทั้งกัปตันและเพื่อนของพวกเขาได้

"เฮ้ สป็อค" เขาเริ่มพูด อยากจะลองดูว่าสป็อคต้องการเล่นหมากรุกกับเขาหรือไม่หลังอาหารค่ำ แต่เสียงเขาถูกขัดออกด้วยเสียงที่น่ารำคาญ

"ในที่สุด คิดว่าป่ะป๋าของคุณจะช่วยให้คุณออกมาและเล่นกันนะจิม?" เคิร์กและสป็อคเงยหน้าขึ้นทั้งคู่ แกรี่กำลังมองไปที่พวกเขาอย่างท้าทาย "หรือเขายังคิดว่าคุณเป็นเด็กชายตัวน้อยที่ต้องการให้เลี้ยงอย่างวัลแคน?"

"แกรี่...อะไรวะเนี่ย?" เคิร์กไม่เชื่อความกล้าหาญของเขา

"โอ้...เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ใช่ไหมล่ะ? กัปตันแห่งยาน Enterprise ได้ยกก้นน่ารักๆ ให้ต้นเรือของเขาแล้ว"

เคิร์กแข็งค้าง และจะยืนขึ้น ตั้งใจจะตะบันหน้าแกรี่ แต่สป็อคลุกขึ้นยืนก่อน

หัวใจเต้นกระหน่ำ เมื่อสป็อคดันแกรี่ติดกำแพง มือข้างหนึ่งบีมเข้าที่ลำคอ เคิร์กหลุดเสียงตกใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนอื่นๆ ในห้องอาหารหวังจะเห็นการต่อสู้มากกว่าช่วยกันห้าม  เขารู้ว่าคนทั้งห้องอยากรู้เรื่องความแข็งแรงและทักษะการต่อสู้ของสป็อค

มีฝูงชนล้อมรอบพวกเขาไว้ สป็อคก้มตัวลง และกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูของแกรี่

แกรี่หน้าซีด เขาหยุดการดิ้นรนทันที สป็อคทำให้เขารู้สึกกลัว ใบหน้าของเขาลุกลนและซีดเผือด สป็อคเลิกคิ้วขึ้น แล้วปล่อยแกรี่

เคิร์กไม่เคยเห็นผู้ชายที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปอย่างรวดเร็ว

ฝูงชนส่งเสียงกระหึ่ม แต่แยกย้ายกันไป ปล่อยให้สป็อคเดินผ่าน ขณะที่เขาใจเย็นลงแล้วกลับไปที่โต๊ะของพวกเขา สป็อคกลับมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองโต้ตอบกับผู้ยืนดูอย่างสับสนไม่กี่คน

"เออ..." เขาเริ่ม

สป็อคทานผักกาดหอมอย่างสงบ

"ฉันคิดว่าวัลแคนเป็นเผ่าพันธุ์ที่รักสงบ?"

"พวกเราเป็นเช่นนั้นครับ" สป็อคชะงัก ก่อนจะเสริมอย่างรวดเร็ว "โดยทั่วไป”

"อา..." เคิร์กเกาศีรษะ "นายพูดอะไรกับเขา"

"ผมเพียงแค่อธิบายว่าผมคัดค้านการกระทำของเขาที่คุณกังวล"

"อ้อ...นายก็รู้ ฉันสามารถเหวี่ยงหมัดเช่นเดียวกับคนทั่วไป" เขาพูด ไม่อยากให้สป็อคต้องมาปกป้องเขา "นายไม่จำเป็นต้องสู้เพื่อฉัน"

"ผมรู้เรื่องนี้ แต่จิมครับ" สป็อคกล่าวด้วยความจริงใจ "เพียงเพราะคุณสามารถสู้ได้ ไม่ได้หมายความว่าคุณควรจะสู้"

เคิร์กไม่สามารถตอบสนองได้ในเวลานั้น เพราะเหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในลำคอ ปิดกั้นคำพูดของเขา

*****

มันเริ่มขึ้นเมื่อสป็อคชวนเคิร์กเล่นหมากรุก และเคิร์กพบตัวเองอยู่ในห้องของสป็อค เคิร์กก้มตัวเหนือโต๊ะ เตรียมหมากรุก 3 มิติ ขณะที่สป็อคกำลังชงเครื่องดื่มให้พวกเขา

สป็อคนำชาสองถ้วยมาที่โต๊ะ เคิร์กสาบานที่จะไม่ดื่มชากลิ่นแปลกๆ ของสป็อค "ไม่มีแอลกอฮอล์คืนนี้" เขาพูด "ฉันคิดว่าฉันพูดเรื่องโง่ๆ กับนายเมื่อคืนก่อน"

เคิร์กได้ยินสป็อคพูดขึ้นด้านหลังเขา "ผมจำไม่ได้ว่าคุณพูดอะไรที่โง่ๆ และความจำของผมยอดเยี่ยม"

เคิร์กยิ้มให้ และยืดมือออกไปเพื่อตั้งค่าเบี้ยที่อยู่อีกฟากหนึ่งของกระดาน "จริงจัง?"

"ถ้าผมจำเป็นต้องอธิบายให้คุณฟังอีกครั้งว่าวัลแคนจริงจังเสมอ ผมว่าผมกำลังถูกล่อลวงให้ตีก้นของคุณ"

เคิร์กตัวแข็งทื่อ รู้สึกถึงการพองตัวในกางเกงที่เริ่มก่อตัวขึ้น เขาก็ตระหนักถึงวิธีการที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ ก้มลงเข้าหาสป็อค และรู้ว่าสป็อคมักจดจ่อต่อการวางหมากที่ แล้วเขาไม่สามารถต้านทานต่อแรงดึงดูด "จริงจังรึป่าว?"

แล้วเขาก็ร้องคราง สป็อคลงมือมาอย่างหนักแน่นตีที่ก้นของเขา สป็อคกดให้นั่งลงขอบของโต๊ะและเคิร์กต้องวางบนมือของเขาบนโต๊ะเพื่อยันตัวไว้ให้ล้ม

"นั่นเป็นขั้นที่ 3" สป็อคบอกเขา วางมือลงบนโต๊ะด้านข้างเคิร์ก สป็อคก้มหัวลงจนปลายจมูกของเขาแตะที่หูของเคิร์ก "และวัลแคนเราจะมีส่วนร่วมในทางปฏิบัติด้วย"

หัวใจของเคิร์กเริ่มดังก้องอยู่ในหู และเขาเริ่มรู้สึกอึดอัดในกางเกงของเขา ราวกับว่าการพัวพันกับสป็อคเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยได้ยินมา "โอ้...ใช่?" เขาพูด สป็อคอยู่ใกล้พอที่เคิร์กรู้สึกถึงไอความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกาย

"ใช่ครับ ดังนั้นคุณจะเข้าใจเมื่อผมจะบอกคุณ ว่าผมคิดว่าคุณเป็นแฟนของผมแล้วตอนนี้"

"แฟน?"

"ครับ" ลมหายใจของสป็อคร้อนพอที่จะไหม้หูของเคิร์ก เขาเดินเข้าไปใกล้ ผลักดันเข่าของเคิร์กออกจากกันเพื่อสอดตัวระหว่างขาของเคิร์ก  "ผมไม่ได้สนใจในการเป็นพันธมิตร แต่ผมนสนใจคุณมากกว่านั้น"

จมูกของสป็อคชนกับหน้าผากของเขา "โอเค" เขาพูด เคิร์กหวังว่าลมหายใจของเขาจะไม่ดังเกินไปนัก "แฟน" เขาหายใจสะดุดขณะที่ลิ้นร้อนของสป็อคไล่ตามใบหู  และบังคับตัวเองเพื่อบอกความจริงสป็อค "แต่ฉันไม่เคยมีแฟนหนุ่มมาก่อน หรือแฟนสาว และก่อนหน้านี้ฉัน..." 

"ซึ่งไม่สำคัญกับผม คุณจะเป็นคู่ชีวิตที่ยอดเยี่ยม ความเข้ากันได้ของเราอยู่ในร้อยละ 99"

"ทำไมทีแบบนี้เวลาที่นายพูดตัวเลขพวกนั้นออกมาถึงเซ็กซี่จัง" เคิร์กเลียริมฝีปากของเขา เข้าหาสป็อค รู้สึกเสียวซ่าทุกครั้งที่ขยับตัว "นายกำลังวางแผนที่จะตีก้นฉันทุกครั้งที่เข้าสู่ขั้นที่ 3 หรอ?"

สป็อคยกมือขึ้นจากโต๊ะและบีบก้นของเคิร์ก เคิร์กรู้สึกถึงความร้อนจากกางเกงของเขา "มันไม่ใช่องค์ประกอบที่จำเป็นในการเข้าถึงขั้นนั้น เป็นเพียงแค่ความสำราญใจ"

"นายรู้" เขาพูด พยายามที่จะทำเสียงไม่พอใจในขณะที่เขารู้สึกมีความสุขได้โดยการที่พบว่าตัวเองอิงแอบและลูบคลำ แต่ยังคงยืนกรานสป็อค "ดูเหมือนว่ามันไม่เป็นธรรมระหว่างที่นายมีสิ่งที่พิเศษของวัลแคน แต่ฉันเป็นมนุษย์"

สป็อคเลียใบหูของเขาอีกครั้ง ดูเหมือนจะหลงใหลกับมัน "ผมจะไม่ปฏิเสธแฟนของผมในสิ่งที่เขาต้องการ" เขาพูดพึมพำ

เคิร์กแทบจะไม่กล้าที่จะเชื่อ หันไปกดจูบข้างแก้มสป็อค อีกครั้งเเละอีกครั้ง แล้วเขาก็คว้าสป็อคด้วยมือทั้งสองข้างและจูบเขาอย่างสุดซึ้งบนริมฝีปาก สป็อคจับแขนเขาไว้ข้างหนึ่งก่อนที่เขาจะถอยหลังและดึงเขาเข้ามาใกล้

"นายมีความแข็งแกร่งแค่ไหนเนี้ย?" เคิร์กบ่นต่อริมฝีปากของสป็อค

"แล้วคุณจะพบคำตอบ"

สป็อคยกเขาขึ้น จนเขานั่งอยู่ที่ขอบโต๊ะ เคิร์กดึงสป็อคเข้ามาจูบอีกครั้ง หมากรุกกระจัดกระจาย  "ฉันคิดว่าฉัน...”

สป็อคกวาดหมากรุกทั้งหมดออกจากโต๊ะด้วยมือข้างเดียว "ผมจะซื้อหมากรุกของ Starfleet ใหม่" เขาพูด ขณะที่เขาปีนขึ้นไปบนโต๊ะและกดเคิร์กนอนลงบนพื้นโต๊ะที่ว่างเปล่าในตอนนี้ จากนั้นเขาก้มหัวลงและจูบเคิร์กอีก

ตอนนี้มือของเคิร์กเป็นอิสระ ลูบไล้จากไหล่ของสป็อคลงมาที่แขน "ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับแฟนหนุ่มมาก่อน" เขาพูด เมื่อมือของเขาไปถึงมือของสป็อค เขาลองขยับนิ้วมือของสป็อคด้วยสิ่งที่เขาหวังว่าจะเป็นเหมือนจูบแบบวัลแคน สงสัยว่าเขาจูบไม่ดี

"คุณจูบแบบวัลแคนที่ยอดเยี่ยม" สป็อคบอกเขาระหว่างจูบคอของเคิร์ก

"นายกำลังอ่านใจของฉัน?" เคิร์กถาม "นั่นโกงน่ะ"

สป็อคยกมือขึ้นแตะใบหน้าเคิร์กเบาๆ จุดที่สัมผัสราวกับหลอมละลาย  "ถ้าการอ่านความคิดของคุณคือการโกง คุณช่วยพิจารณาเรื่องนี้ด้วยได้ไหมครับ?"

ดวงตาของเคิร์กเหลือกขึ้น ขณะที่ความสุขสมของความร้อนที่ไหลเข้ามาสู่สมองของเขา "ฉัน...โอ้...Shit!" เขาสบถ

และเขาก็ถึงจุดสุดยอด

ตรงนั้น

ในกางเกงของเขา

*****

"จิม คุณจะเอามือออกจากใบหน้าได้ไหมครับ?"

"ไม่" 

"แต่คุณไม่จำเป็นต้องอับอาย"

"พูดง่ายสำหรับวัลแคนที่ไม่ได้เสร็จในกางเกงราวกับวัยรุ่น"

"จิม...คุณไม่มีเหตุผล ข้อบกพร่องคือผม ผมคือกระแสจิต ผมส่งความสุขมาให้คุณมากเกินไป ผมไม่ได้ตระหนักว่ามันจะส่งผลกระทบต่อคุณเป็นอย่างมาก หรืออย่างรวดเร็ว..."

"นายไม่ได้ทำให้ดีขึ้นเลยสป็อค!"

สป็อคก้มหน้ามองสีหน้าของเคิร์กที่แสดงออกมา เคิร์กรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาต้องแดงก่ำแน่ๆ "เราไปที่เตียงกันไหม?"

เคิร์กรู้สึกหน้าร้อนและชา แล้วพยักหน้า เขาปล่อยให้สป็อคดึงเขาไปที่เตียง สป็อคผลักเคิร์กนอนลง แล้วคลานขึ้นคร่อมเหนือตัวเขา พันแขนขาของพวกเขาด้วยกันและสป็อคก้มศีรษะของเขาวางไว้ใต้คางของเคิร์ก เขาชั่งน้ำหนัก มันเหมือนกับมีเสือมานอนตักของคุณ

แต่มันทำให้หูที่น่ารักเหล่านี้อยู่ในมือของเคิร์ก

สป็อคทำเสียงที่เหมือนความพอใจใน ขณะที่เคิร์กลูบคลำปลายหูที่แหลม "คุณเคยกอดกับแฟนก่อนหน้า ใช่หรือไม่ครับ"

"...ไม่"

"นั่นคือการเสียคู่ขารายเดิมของคุณ เพราะผมไม่มีเจตนาแบ่งปันคุณให้กับใคร"

"นั่นเป็นสิ่งที่นายต้องการจะพูด ใช่ไหม?" เคิร์กชี้ให้เห็น

"คุณจะรู้ว่าผมมีอะไรให้คุณค้นได้อีกเยอะครับ และผมจะรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก ถ้าคุณจะสัมผัสใบหูของผมต่อไป" สป็อคตอบ ซึ่งเคิร์กรู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นข้อโต้แย้ง

"ดังนั้นสิ่งที่จะทำต่อไปคือ...?" เคิร์กถาม ลูบไล้ตามใบหูที่ละเอียดอ่อนของสป็อค ด้วยนิ้วและรู้สึกเขิน งุ่มง่ามและโง่งม สป็อคเป็นลูกครึ่งที่สง่างามและดึงดูดใจ

"เราจะยังคงกอดกันอีก 14.3 นาที ซึ่งเป็นเวลาที่เพียงพอสำหรับคุณในการฟื้นตัว แล้วผมจะเริ่มต้นในเรื่องเพศสัมพันธ์อีกครั้ง และบางทีอาจจะเป็นหนึ่งในสามหลังจากนั้น วันพรุ่งนี้ คุณจะช่วยโครงการวิจัยของผมต่อไป แล้วถ้าผมพบแกรี่ มิตเชลล์ ผมจะทำให้เขากลัวอีกครั้ง"

"สป็อค" เคิร์กดึงปลายหูของสป็อคเป็นการตำหนิ

"หลังอาหารเย็น เราจะออกจากห้องนี้" และสป็อคคิดว่าเคิร์กไม่ได้สังเกตว่าเขาไม่ได้แก้ไขภัยคุกคามของเขาต่อแกรี่ "จากนั้นเราจะไปที่ยาน Enterprise เป็นกัปตัน ต้นเรือ และแฟน เราจะออกสำรวจกาแลคซีต่อไปด้วยกัน" สป็อคหยุดชั่วคราว "นี่เป็นที่ยอมรับได้หรือไม่ครับ"

หัวใจเคิร์ก ใต้หัวที่อบอุ่นสป็อค รู้สึกพองใหญ่เกินไปสำหรับอกของเขา "ได้สิ"

"ดี" สป็อคยั้นตัวเองไว้ ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากของเขาไปยังหน้าผากของเคิร์ก การจูบที่อ่อนโยน แล้วลดศีรษะลงไปที่หน้าอกของเคิร์ก เคิร์กหลับตาและนั้น มันคุ้มค่าสำหรับการรอคอย "พักก่อนนะครับจิม คุณเหลือเวลาอีก 13.2 นาทีก่อนที่เริ่มการมีเพศสัมพันธ์ครั้งต่อไป เรามีขั้นตอนในการสานสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์และวัลแคนทั้งสิ้น 27 ขั้นที่เหลือ"

ตาของเคิร์กเหลือกขึ้น "27?" 

"ถูกต้องแล้วครับกัปตัน" สป็อคกล่าวอย่างจริงจัง ยกศีรษะอีกครั้ง "ชาววัลแคนมีความซับซ้อนกว่าคู่ของมนุษย์อย่างเห็นได้ชัด"

เคิร์กมองเขา

สป็อคเลิกคิ้วขึ้น "และระดับขั้นที่เหลือของเราเป็นกระแสจิตนะครับ"

ดวงตาของเคิร์กโตขึ้น "เซ็กซี่ชะมัด" เขาพูด "แต่ใครต้องการเวลา 13 นาทีกัน?"

สป็อคคำราม แล้วเคิร์กก็โดนขังในอ้อมแขนแฟนหนุ่มวัลแคนและไม่สามารถนึกถึงที่อื่นที่เขาต้องการได้อีก

Continued...