(Fic Star Trek) Swing Batter Batter : Slide Into Home 2/2 - NC

เมื่อจิมยอมรับอย่างหายใจไม่ออกกับความอิ่มเอมใจก็พุ่งผ่านสป็อค และทันใดนั้นพวกเขาก็จูบกันอย่างเร่าร้อน ขับเคลื่อนด้วยอะดรีนาลีนของการค้นพบสิ่งนั้น หลังจากเกือบสูญเสียกันและกันจากความผิดพลาดของตัวเอง สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องการคืออีกฝ่าย มือทั้งสองข้างของจิมประคองใบหน้าของสป็อคไว้แน่น ในขณะที่สป็อคเกือบจะบีบคอจิมด้วยร่างกายของเขา ขณะที่พวกเขาจูบและจูบกัน ดื่มด่ำมัวเมากับรสชาติของกันและกัน ความสุขยังคงท่วมท้นผ่านสป็อค หลุดพ้นจากความยับยั้งชั่งใจที่แน่นหนา

จิมตัวสั่นอยู่ข้างใต้เขา "ว้าว เมื่อนายรู้สึก… นายรู้สึกจริงๆ" เขาพูดกับริมฝีปากของสป็อค

สป็อคคําราม และพลิกตัวพวกเขา ดึงจิมขึ้นข้างบนตัวของเขา เขารู้สึกได้ถึงความเร่งรีบที่จิมถูกจัดการในลักษณะดังกล่าว 

"นายโคตรแข็งแกร่งเลย" จิมพึมพําด้วยความงุนงงและเวียนหัวเล็กน้อย "เหมือนฉันไม่หนักสําหรับนาย ไม่แปลกใจเลยที่นายเรียกฉันว่าตัวน้อย"

มุมปากของสป็อคยกขึ้น 

วินาทีต่อมา ดวงตาของจิมเบิกกว้างด้วยความสยดสยองเมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งที่เขาพูด "เดี๋ยวนะ ไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง!"

"แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นความจริงครับ" สป็อคจูบเขาอย่างดูดดื่ม จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นคร่อมตัวของจิม เขาคว้าเสื้อที่ขาดของจิม และฉีกมันทันที

"ขี้อวด" จิมพึมพํา แต่มือของเขาตรงไปที่แถบคาดเอวของกางเกงวอร์มของเขา

"รอก่อนครับ!" สป็อคสั่ง

จิมหยุด

"ปล่อยกางเกงในของคุณไว้"

จิมเลิกคิ้ว

"เราต้องมีข้อตกลง" สป็อคเตือนเขา เขาถอดออกห่างทั้งสองเพื่อให้จิมมีที่ว่างในการเปลื้องผ้า และเพื่อให้เขามีมุมมองที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง

จิมยิ้มช้าๆ "โอ้ ใช่ ฉันจะลืมได้ยังไงครับ ศาสตราจารย์"

สป็อคลืมหายใจกับคำเรียกขานแบบนั้น เมื่อจิมยิ้มอย่างมีชัย เขาพูดอย่างมีอํานาจว่า "คุณจะทําตามที่บอกไหม นักเรียน"

ถึงตาของจิมแล้วที่ลมหายใจของสะดุด "สําหรับนาย แค่ครั้งเดียว" 

ขณะที่สป็อคเฝ้าดูอยู่ จิมก็ถอดกางเกงวอร์มออก ไม่มีอะไรนอกจากกางเกงบ็อกเซอร์สีดําของเขา จ้องมองกับผิวสีชมพูอมชมพูของเขา สป็อคจ้องมองเขาอย่างกระตือรือร้น แก่นกายของจิมเป็นเริ่มแข็งตัวอย่างเห็นได้ชัด ภายใต้ผ้าฝ้ายนุ่มๆ

"ชอบที่จะมองเหรอ"

"ยืนยันครับ" สป็อคใช้มือของเขาลูบไล้ผ่านกางเกงใน ทําให้จิมคราง สป็อคก้มลงและจูบเขาอย่างสุดซึ้ง รู้สึกว่าแก่นกายของจิมแข็งขึ้นในมือของเขา บีบเบาๆ แล้วเขาก็ลุกขึ้นนั่งอีกครั้งและเอามือของเขาออก

"อะไรว - " จิมที่กําลังหอบอยู่บนพื้นจ้องมาที่เขา "ทําไมนายถึงหยุด"

"ไปที่เตียงเถอะครับ"

"อะไรนะ?"

สป็อคเลียริมฝีปากของเขา มันมีรสชาติเหมือนจิม "ขึ้นเตียงครับ"

พื้นมีปัญหาตรงไหน?" จิมพูดอย่างร้อนแรง "กลับมานี่"

สป็อคส่ายหัว "บนเตียง" เขาสั่ง "เดี่ยวนี้"

ดวงตาของจิมหรี่ลง และรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา "ไปลงนรกเถอะ" เขาพูดอย่างหวานชื่น

สายตาของพวกเขาสบกัน เห็นได้ชัดว่าความท้าทายของจิมกระตุ้นความตื่นตัวของพวกเขาทั้งคู่ "ผมได้สั่งให้คุณทําตามที่บอกไปแล้ว"

"ให้ตายเถอะ นี่ทีของฉันนะ"

"ผมจะไม่ทำคุณบนพื้นครับ"

"พื้นก็โอเคสําหรับฉัน นอกจากนี้ ใครบอกว่านายจะได้?"

"คุณดีเกินไปสำหรับบการทำบนพื้นครับ" สป็อคขยับมือ ความใคร่ตัณหาท้วมท้นผ่านตัวเขา "และผมเองบอกว่าผมจะได้…"

จิมก็ขยับตัวเช่นกัน ดวงตาของเขาเปล่งประกาย สีของดวงตาเป็นฟ้าเข้มมากขึ้น เขาเดินเข้าใกล้สป็อคอีกครั้ง "วัลแคนคิดว่าอยู่เหนือฉันใช่ไหม"

"อย่าอายกับแฟนพลังจิตของคุณเลยครับ" สป็อคกระซิบ “ผมตระหนักดีถึงทุกสิ่งที่คุณปรารถนา”

สป็อครู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อจิมไม่สามารถกลตัวสั่นความสั่นสะท้านไว้ได้

"ไปที่เตียงเถอะ จิม"

“อึอื้อ" จิมพูดพร้อมกับส่ายหัว

"คุณคิดว่าจะเล่นกับผม มนุษย์ตัวน้อย" สป็อคพูด เสียงของเขาต่ำและแห่บพร่าด้วยความปรารถนา เขาคลานไปหาจิม ที่กำลังถอยกลับทันทีไปตามพื้น "แต่วัลแคนที่อันตรายพร้อมจะเป็นเพื่อนเล่นให้คุณ"

จิมหลับตาลงครู่หนึ่งแล้วกลืนน้ำลายลงไป สป็อครู้สึกได้ถึงความตื่นตัวที่พุ่งออกมาเป็นคลื่น

"ผมจะไม่ทำคุณที่พื้น และผมจะได้คุณครับ" สป็อคขยับเข้ามาใกล้ ทําให้จิมถอยไปข้างหลังอีกครั้ง "ผมจะไม่บอกคุณอีกครั้ง ไปที่เตียง"

จิมสบตากับการท้าทายอันรุ่งโรจน์และความปรารถนาอันแผดเผา "ทำฉันสิ"

สป็อคไม่จําเป็นต้องถูกบอกสองครั้ง

"สป็อค!" จิมตะโกนใส่ขณะที่สป็อคกระโจมเข้าหาเขา ดึงเขาออกจากพื้นเข้าสู่อ้อมแขนแกร่ง วินาทีต่อมาเขาจับจิมตรึงไว้กับกําแพง

"คุณไม่เชื่อฟังผมนั้นอันตรายต่อคุณ" สป็อคแจ้งเขา 

จิมหอบอีกครั้ง แต่เขาสามารถพูดได้ - และค่อนข้างประมาท - "ฉันค่อนข้างแน่ใจว่านี่คือกําแพง ไม่ใช่เตียง"

ความร้อนพุ่งผ่านสป็อคด้วยความคิดของจิม ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและราบรื่น เขาอุ้มจิมพาดบ่าพาไปที่เตียง

จิมตะโกนออกมาอีกครั้ง "วางฉันลง!"

"ปฏิเสธครับ" สป็อคจับหลังต้นขาของจิมแน่นขึ้น "อย่างที่มนุษย์มักพูด คุณขอสิ่งนี้" 

จิมบิดตัวและดิ้นบนไหล่ของเขาอย่างไร้ประโยชน์ "นาย - อ๊าก! นายเหมือน - เหมือนแมวกับหนู!"

สําหรับการเปรียบเทียบแมว สป็อคตีก้นของจิมทันที ทําให้เกิดเสียงร้อง

"คุณส่งเสียงดังเหมือนหนูอย่างแน่นอนครับ"

"ไอ้สารเลวหูแหลม" จิมคําราม "นั่นมันแสบนะ นายไม่สามารถแค่ - อุ๊บ" การร้องเรียนของเขาถูกตัดขาดเมื่อสป็อคโยนเขาลงบนเตียง

"วันนี้ผมใกล้จะเสียคุณไปแล้ว" จิมพยายามลุกขึ้น สป็อคจับเขารอบเอวได้อย่างง่ายดายและผลักเขากลับลงบนที่นอน "คุณจะไม่สามารถหนีจากผมอีก"

จิมพยายามกลิ้งออกจากเตียงไปอีกด้านหนึ่ง สป็อคคว้าแถบคาดเอวของกางเกงในของเขาและลากเขากลับไปที่กลางเตียง จากนั้นเขาก็ล้มลงบนตัวจิมโดยใช้น้ำหนักเต็มตัวเพื่อยึดจิมบนที่นอน

ทั้งคู่หอบหายใจ ขณะที่แก่นกายที่ร้อนและแข็งของพวกเขาสัมผัสกัน "ลามก" จิมกล่าวหา "การดึงฉันขึ้นมาจากพื้นหรือตีก้นฉันทําให้นายแข็งเหรอ"

"การที่ถูกยกขึ้นหรือถูกตีก้นที่ทําให้คุณแข็งตัว?" สป็อคโต้กลับและพุ่งเข้าหาเขา

จิมตัวสั่นเมื่อสป็อคขยับตัวเสียดสี "Fuck" จิมพูด จับสะโพกของสป็อคและดึงเข้ามาใกล้ "ทั้งหมดนั้น แม่ง… ฉันแค่อยากให้นายเอาฉัน"

"ครับ" สป็อคส่งเสียงบดขยี้เขา "ฉันจะอ้างสิทธิ์ดั่งเดิมกับคุณ"

"ไม่ว่าไอ้คำพูดประหลาดนั่นจะหมายถึงอะไร" จิมพูดอย่างหายใจไม่ออก โค้งเข้าหาเขา "แต่ตราบใดที่มันเกี่ยวข้องกับจู๋ของนายและก้นของฉัน ฉันก็พร้อมสําหรับมันทั้งหมด"

สป็อคลุกขึ้นคร่อมจิมและถอดเสื้อของตัวเองออก "ขยับครับ"

จิมยิ้มอย่างท้าทาย "ทำฉัน" เขาส่งเสียงขณะที่สป็อคบังคับพลิกเขาลง

"มนุษย์ตัวน้อยอวดดี" สป็อคพูด เอื้อมมือไปหยิบแถบคาดเอวของกางเกงชั้นในและดึง

"ที่อวดดี คือ จู๋วัลแคนของนายมากกว่า" จิมยกสะโพกขึ้นเพื่อให้สป็อคถอดกางเกงในออกอย่างง่ายดาย

สป็อคเลื่อนกางเกงในไปที่ก้นของจิมและถอดออกจากขาของเขา "คุณมีรอยมือสีชมพูบนก้นของคุณครับ" เขาสังเกต

"แล้วนั่นเป็นความผิดของใคร" จิมกล่าวโจมตีเขา

สป็อคลูบตามรอยนิ้วของเขาและไม่ได้ตอบ

"แม่ง…" จิมสาบาน "นี่เหมือนรอยแดงที่นายจะบอกฉันว่ามันกําลังก้าวต่อไปที่ฐานวัลแคนที่แปด หรือฐานจินตนาการอื่นๆ ในจินตนาการกีฬาจินตนาการของนาย?"

"ผมได้แจ้งให้คุณทราบแล้วว่าเป็นฐานที่สามครับ" สป็อคกล่าวอย่างสูงส่ง "และบางทีคุณอาจต้องการยุติการเยาะเย้ยเบสบอลวัลแคนเมื่อคุณอยู่ในตําแหน่งที่เปราะบางต่อหน้าผม" เขาจับก้นของจิมด้วยมือของเขาและบีบอย่างคุกคามเล็กน้อย

"อ่า - ใช่" จิมพูดอย่างเร่งรีบ "บางทีฉันอาจจะทํา"

"ดีครับ" สป็อคเลื่อนมือไปที่สะโพกของจิม และดึงเขาขึ้นคุกเข่า

"นายทําอะไร - "

สป็อควางมือระหว่างไหล่และผลักศีรษะของจิมกลับลงไปที่เตียง

"เฮ้!" จิมพูดอย่างไม่พอใจ "นายคิดว่านาย -" คําพูดของจิมดังขึ้นขณะที่สป็อคใช้ลิ้นเลื่อนผ่านทางเข้าของเขา "นั้น - fuck," เขาพูดในขณะที่สป็อคทํามันอีกครั้ง

และในขณะที่สป็อคเริ่มเล้าโลมเขาอย่างจริงจัง ระเลงลิ้นบนช่องทางที่บอบบางของจิม จิมหยุดพูด เขาฝังหน้าลงในหมอนแทน เห็นได้ชัดว่าพยายามกลบเสียงมากมายที่เขาพยายามกลั้น สป็อคสามารถเตือนเขาได้ว่าการได้ยินของวัลแคนนั้นเหนือกว่ามนุษย์มาก และสามารถได้ยินเสียงหอบหายใจอและครางเล็กน้อยที่จิมพยายามซ่อน

เขาเลือกที่จะขยายช่องทางของจิมให้กว้างขึ้นด้วยลิ้นของเขา แม้ว่าช่องทางนั้นพยายามรัดแน่นและกระตุก เขาเพลิดเพลินไปกับเสียงที่คู่ชีวิตในอนาคตของเขา

เมื่อเขาสอดนิ้วเข้าไปพร้อมลิ้นของเขา ความสุขของจิมเกือบจะกลบทับสป็อค

เกือบแล้ว

"ฉันได้ยินนะ" จิมพูดและหอบ "อย่าพยายามแสร้งทําเป็นว่ามือของนายไม่รู้สึกอ่อนไหวเลย"

สป็อคผละใบหน้าจากช่องทางเพื่อที่จะขบกัดส่วนโค้งก้นของจิมอย่างหยอกล้อ ขณะที่เขาม้วนนิ้วเข้าไปในจิม กดไปที่จุดต่อมลูกหมากของเขา "คุณน่าพึงพอใจเกินไปสําหรับคนที่แตกสลายภายใต้ผม" เขาตําหนิขณะที่จิมตัวสั่นด้วยความยินดี

"อ่ะ อ่า…" จิมเห็นด้วยอย่างงุนงง โค้งหลังเพื่อเอานิ้วของสป็อคเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้น

หัวใจของสป็อคเต้นแรงกับการกระทําของจิม เขารีบถอดกางเกงของเขา เขาเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักข้างเตียงและพบขวดเจลหล่อลื่นอยู่ข้างใน "ทําไมมันเหลือแค่ครึ่งเดียวครับ" เขาเรียกร้องในขณะที่เขายกนิ้วขึ้น

"เจ้าวัลแคนขี้หึง" จิมพูด ขณะพลิกนอนหงาย ผมของเขาตั้งไม่เป็นทรงดูน่ารัก และแก้มของเขาเป็นสีชมพู ดวงตาของเขาดูเป็นสีฟ้าสนใสกว่าที่สป็อคเคยเห็นมา "นายขี้หึงเกินไปนะ นายเห็นมือขวาของฉันไหม มันเร่าร้อนมาก"

สป็อคสอดสองนิ้วเข้าไปอีกครั้ง ทําให้จิมอ้าปากค้าง "คุณจะไม่จําเป็นต้องช่วยตัวเองอีกต่อไปครับ งานที่ทําให้คุณพึงพอใจ…เป็นของผม"

"อืมมมม ฉันหวังว่านั่นหมายถึงการถึงจุดสุดยอดทางจิตใจมากขึ้น" จิมพูดอย่างเพลิดเพลิน หลับตาลงขณะที่สป็อคบิดนิ้ว แล้วเขาก็ลืมตาขึ้น "นายรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันอารมณ์เสียเกี่ยวกับการสูญเสียการเชื่อมจิต - นั่นเกี่ยวกับการสูญเสียพันธะ ไม่ใช่การถึงจุดสุดยอดทางจิตใจใช่ไหม"

สป็อคกระพริบตา แล้วเขาก็โจมตีริมฝีปากของจิมและจูบเขาพร้อมขยับนิ้วภายในตัวจิม

ขณะที่พวกเขาจูบกันอย่างดูดดื่ม สป็อคก็สอดนิ้วที่สามเข้าไป ประกายแห่งความสุขพุ่งขึ้นที่แขนของเขา ภายในตัวจิมแน่นเกินไปและตอกรอบนิ้วของเขา การควบคุมตนเองของสป็อคกําลังถูกฉีกออก

"ดูนายสิ พร้อมที่จะเสร็จเพียงแค่ใช้นิ้วกับฉัน" จิมพึมพํากับริมฝีปากของสป็อค

"หากคุณมีความเชื่อมโยงที่จะอวดดี ผมคงกําลังทําอะไรผิดครับ" สป็อคยโต้กลับ และก้มลงเอาแก่นกายที่แข็งของจิมเข้าปากของเขา

จิมเกือบจะปล่อยพวกเขาทั้งตกจากเตียง ในขณะที่เขากระแทกสะโพกสวนเข้าไปในปากของสป็อค สป็อครีบตรึงสะโพกลงด้วยมือที่ว่างอยู่ แล้วดูดจิมให้ลึกขึ้น

"ให้ตายเถอะ" จิมร้องออกมา เขาผลักไปที่หัวของสป็อค "หยุด ไม่งั้นฉันจะเสร็จ"

สป็อคละปากจากแก่นกายของจิมออกอย่างไม่เต็มใจ "คุณจะอนุญาตอีกครั้งครับ" เขาสั่ง 

จิมโอบขาของเขาไว้รอบเอวของสป็อค "อะไรก็ตามที่นายต้องการ แต่เพื่อความรักของดวงดาวทั้งหมด เอาฉันเดี๋ยวนี้!"

"ตามที่คุณต้องการครับ" สป็อคกล่าว ให้คําสัญญากับจิมสําหรับอนาคต

สป็อคคว้าเจลหล่อลื่นขึ้นมาและชโลมตัวเองด้วยปริมาณมหาศาล จิมใช้มือโอบรอบคอของสป็อคขณะที่สป็อคจัดร่างกายของพวกเขา สายตาของพวกเขาสบกัน และสป็อคก็รู้ในจังหวะนั้น ดวงตาของจิมสว่างไสวอย่างน่าทึ่ง และตอนนี้สป็อคก็รู้แล้ว เขาสงสัยว่าเมื่อก่อนเขาพลาดความรักของพวกเขาได้อย่างไร

เขาผลักตัวเองเข้าไปช้าๆ และทั้งคู่ก็กลั้นหายใจ "โคตรน่าทึ่ง" จิมพึมพําและกระชับขาของเขารอบเอวสป็อค

สป็อคตัวสั่นขณะที่จิมบังคับให้เขาเข้าไปลึก "ช้าหน่อยครับ จิม" เขาเตือน

"งั้นฉันจะแสดงให้นายดูว่ามันจะเป็นยังไง ถ้านายช้า"

และก่อนที่สป็อคจะได้หยุดจิม จิมใช้กล้ามเนื้อขาที่แข็งแรงพลิกสป็อคลงกับเตียง ขึ้นคล่อมบนตัวสป็อค - และทิ้งตัวลงบนแก่นกายวัลแคนที่ใหญ่เกินมาตรฐานมนุษย์จนสุดโคน

สป็อคส่งเสียงร้องดังความตกใจอย่างตกใจด้วยความเสียวซ่า พร้อมกับเสียงร้องของจิม ซึ่งเสียงนั้นดังพอที่อาจได้ยินที่ทางเดินนอกห้อง "จิม" เขาพูดเสียงแหบพร่า คว้าก้นจิมและจับไว้นิ่งๆ

จิมยังไม่ได้ที่จะพยายามขยับเลย "อ่ะ ฉันไม่ประมาณตนเองแหละ" เขายอมรับ สะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด "แปปนึงนะ อะ - อา - สักพักเลยแหละ" เขาทําหน้าบูบึ้งด้วยความเจ็บปวด "และนายไม่ได้เล็กเลยจริงๆ เอาเถอะ - อย่าเพิ่งขยับเลย…สักครู่ โอเคไหม"

"ช่างเกินเยียวยาจริงๆ" สป็อคพึมพํา เขาลูบหลังส่วนล่างและสะโพกของจิมด้วยมือข้างหนึ่ง "เอนมาข้างหน้าครับ"

จิมดูสับสน แต่เขาวางมือบนหน้าอกของสป็อคและทําตามที่สป็อคบอก สะดุ้งอีกครั้งกับการเคลื่อนไหว สป็อคนํามืออีกข้างของเขาไปที่หน้าผากของจิม เขาเริ่มต้นการเชื่อมต่อที่จางที่สุด เปิดการเชื่อมโยงเล็กๆ ระหว่างจิตใจของพวกเขา

"ไม่มีความเจ็บปวดอีกต่อไปครับ ashaya," เขาพูดเบาๆ โดยใช้การเชื่อมโยงของพวกเขาเพื่อคลายความตึงเครียดในกล้ามเนื้อของจิมและท่วมจิตใจของจิมด้วยความรักอย่างผ่อนคลาย

จิมถอนหายใจด้วยความโล่งอก และความเครียดก็ระบายออกจากเขาอย่างสมบูรณ์ สป็อคเฝ้าดูใบหน้าของจิมอ่อนลงขณะที่เส้นแห่งความเจ็บปวดหลุดพ้นจากใบหน้าที่หล่อเหลาของจิม "ขอบคุณ" จิมกระซิบอย่างนุ่มนวล มีเพียงวัลแคนเท่านั้นที่ได้ยิน

สป็อคลูบขมับของจิมเบาๆ "คุณไม่ควรปฏิบัติต่อตัวเองอย่างไม่ระมัดระวังนะครับ"

จิมดูเขิ้มเล็กน้อย "ขอโทษ" เขาลองขยับและส่งเสียงครางด้วยความยินดี "ดีขึ้นมาก นั่นมันสมบูรณ์แบบ"

"คุณต้องเรียนรู้ที่จะไม่เพียงแต่พึงพาตัวคุณเองเท่านั้น แต่คุณต้องรู้จักพึ่งพาผมด้วย"

"ฉันรู้" จิมพูดและกัดริมฝีปากของเขา "ฉันแค่ - ฉันลืมไปว่าฉันสามารถพึงพานาย ฉันลืมไปแล้วว่านายเก่งแค่ไหน"

"คุณรูความดีว่าคุณดีไม่เพียงพอในชีวิตของคุณ" สป็อคพูด ขยับมือจากสะโพกของจิมไปจับก้นของจิมอย่างเป็นเจ้าของ "ผมจะเปลี่ยนสิ่งนั้น" 

"นายเริ่มไปแล้ว" จิมขยับ ค่อยๆ เลื่อนตัวขึ้น แล้วกลับลงไปที่แก่นกายของสป็อค ทั้งคู่ตัวสั่นสะท้าน จิมจะขยับอีกครั้ง แต่สป็อคหยุดเขาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง "โอ้ ไม่เอานะ สป็อค ให้ฉันขยับ?"

"เฉพาะในกรณีที่คุณไม่ทําให้ตัวเองเจ็บปวดอีกต่อไป"

"ฉันสบายดี"

สป็อคเลิกคิ้ว

"ฉันสัญญา"

"เรามีคําจํากัดความที่แตกต่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงท่าทางของคุณ และระดับการดูแลที่คุณต้องการ"

จิมกลอกตา "สป็อค ขยับเถอะ"

สป็อคจับสะโพกของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง "อยู่นิ่งๆ ครับ" จับจิมให้เข้าที่อย่างมั่นคง สป็อคค่อยๆ ถอยกายตัวเองบางส่วน แล้วค่อยๆ ผลักกลับเข้าไปอย่างช้าๆ

ดวงตาของจิมกลอกอีกครั้ง "แม่ง…" เขาพึมพํา เขาก้มไปข้างหน้า สป็อคขยับเข้าใส่เขาอีกครั้ง ด้วยความเร็วที่ช้าเหมือนเดิม นิ้วของจิมจิกบนหน้าอกของสป็อคอย่างสะท้าน "นั่นคือ - อ๊า ว้าว… ดีมาก"

"คุณจะยืนหยัดเพื่อผม และอนุญาตให้ผมควบคุมจังหวะได้ไหม" สป้อคแจ้งเขา ขยับช้าๆ อีกครั้ง

"แต่ - "

"Kroykah" สป็อคสั่ง "อยู่นิ่งๆ"

จิมย่นจมูกของเขา "แต่นายไม่อยากนอนให้ฉันขี่นายเหรอ?"

"การตั้งสมมติฐานเกี่ยวกับวัลแคนกลายเป็นความผิดที่มีโทษนะครับ" สป็อคเตือนความจำเขา เขาตีก้นของจิมเบาๆ แต่หนักแน่น เหนือรอยมือสีชมพูที่เขาทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ และเพลิดเพลินไปกับดวงตาที่เบิกกว้างของจิม

"เข้าใจแล้ว" จิมพูดอย่างรวดเร็ว "อยู่นิ่งๆ เพื่อนาย"

"ดี" สป็อคกระแทกเข้าหาเขาเหมือนเป็นการให้รางวัล เร็วขึ้นและดุดันขึ้นเล็กน้อย จิมตัวสั่น มือข้างหนึ่งของเขาหลุดจากหน้าอกของสป็อคไปที่เตียง สป็อคขยับอีกครั้ง จิมขยับมือไปวางไว้ข้างหัวของสป็อคบนหมอน รั้งตัวเองไว้

"ได้โปรดเถอะ" เขาอ้อนวอน "แรงขึ้น"

"เมื่อผมตัดสินใจว่าคุณพร้อม"

จิมครวญครางและวางหน้าลงที่ไหล่ของสป็อค "สารเลว" เขากล่าวหา

"วัลแคนครับ" สป็อคแก้ไข สป็อคใช้เวลาของเขา สร้างความแข็งแรงและความเร็วของแรงขับแต่ละครั้งตามลอการิทึมที่คํานวณอย่างรอบคอบ ในมุมที่กําหนดไว้ล่วงหน้าเพื่อส่งผลต่อมลูกหมากของจิมด้วยจังหวะแต่ละครั้ง

ในที่สุดเขาก็กระแทกจิมอย่างล้ำลึก กระแทกอย่างหนัก ทําให้จิมสะอื้นที่คอของเขา และกลั่นมันจากไหล่ของเขาอย่างช่วยไม่ได้ "ได้โปรด สป็อค" เขาอ้อนวอนและผลักตัวเองขึ้นอีกครั้ง "นายจะ - "

สป็อคสอดมือเข้าไประหว่างร่างกายของพวกเขาและกำรอบแก่นกายของจิม

"Fuck!" แขนของจิมสั่นอย่างอันตราย แต่เขายกตัวขึ้นให้ไกลพอที่จะให้สป็อคมีที่ว่างในการสัมผัสแก่นกายของเขา ขณะที่สป็อคกำลังกระแทกเขา "ฉันไม่ได้ขอ" เขาพูดเสียงแหบ "ไม่ใช่ว่าฉัน - อ๊า - บ่น" จิมกลืนน้ําลายและพูดอย่างตั้งใจว่า "นายจะเชื่อมเราได้ไหม"

ดวงตาของสป็อคเบิกกว้าง และความร้อนก็ท่วมตัวเขา…เกือบจะเสร็จเพียงลําพัง เขารีบหยุดสะโพกของจิม จิมดิ้นเมื่อสูญเสียการเคลื่อนไหว

"ถ้าเราเชื่อมต่อกัน ผมจะผูกมัดเราครับ" สป็อคเตือน "ผมไม่สามารถต้านทานได้"

"นายไม่ได้ยินคําพูดที่ฉันพูดมาทั้งคืนเหรอ" จิมพูดอย่างร้อนแรง "ฉันรู้ว่านายจะผูกมัดเราถ้าเราเชื่อมกัน และถ้าคุณไม่ทํา ฉันจะทำ ฉันต้องการพันธนาการใจ มันเป็นของฉัน" 

"แต่ - "

"ของฉัน สป็อค! ผูกมัดเราเดี่ยวนี่"

สป็อคไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป นิ้วของเขาอยู่บนใบหน้าของจิมในวินาทีต่อมา "วางมือบนใบหน้าของผม" เขาพูด หอบหายใจหนักตอนนี้

จิมวางมือของเขาบนใบหน้าของสป็อคอย่างรวดเร็ว "แบบนี้เหรอ"

"ไม่เป็นไรครับ" สป็อคหลับตาลง และกลับมาลงโทษจิมอีกครั้ง นิ้วที่บอบบางของมือที่ว่างของเขายังคงกำรอบแก่นกายของจิมแน่น ลูบไล้ตาทความยาวที่ร้อนผ่าว จิมส่งเสียงครางออกมา และเริ่มขยับเพื่อตอบสนองแรงผลักดันของสป็อค สป็อคอนุญาตในครั้งนี้ รู้ว่าจิมไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างหนัก แต่ละคนผลักอีกฝ่ายไปสู่จุดสุดยอดอย่างไร้ความปราณี

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สป็อคเริ่มเห็นดวงดาวในขณะที่ความสุขที่สร้างขึ้นระหว่างพวกเขา ร้อนแรงและทรงพลัง และจากนั้น ในขณะที่เขาและจิมเริ่มล้มลงด้วยกัน เขาก็เปิดประตูระหว่างจิตใจของพวกเขา

"จิตของผมสู่จิตของคุณ..." 

ความคิดของฉันสู่ความคิดของคุณ

*****

เคิร์กถอนหายใจอย่างโล่งอกมากที่สุดที่เขาเคยถอนหายใจ

เขานอนกอดสป็อคในอ้อมแขนของสป็อค หัวของเขาซบบนหน้าอกของสป็อค พวกเขาแต่งตัวอีกครั้ง เคิร์กใส่เสื้อใหม่ที่ไม่ขาดมาสําหรับเขา และเสื้อสเวตเตอร์สําหรับสป็อค สป็อคกอดเขาแน่นมาก เหมือนเคิร์กเป็นสัตว์ที่ป่าเถื่อนแต่มีค่าที่เขาจับได้ โอ้ เขาไม่ได้รั้งเคิร์กไว้ แต่เคิร์กสามารถบอกได้ว่าเขาจะไม่ไปไหนโดยไม่ได้รับความยินยอมจากสป็อค และสป็อคจะไม่ให้ความยินยอมในเร็วๆ นี้ เคิร์กโอเคกับมันมากๆ

แต่ส่วนที่ดีที่สุดคือพันธะครึ่งหนึ่งของเขา ซึ่งตอนนี้อยู่ในหัวของเขา มันขดตัวอยู่ในความอบอุ่น ลูกบอลแห่งความสุขในใจของเขา มันเกือบจะสั่นด้วยความยินดี เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกสมบูรณ์ "นั่นมันสุดยอดมาก"

"ยืนยันครับ" ดูเหมือนว่าสป็อคกําลังตรวจสอบแรงโน้มถ่วงของเส้นผมของเขา "น่าหลงใหล” เคิร์กได้ยินเขาพึมพําขณะที่เขาลูบผมของเคิร์กลง ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าเด้งขึ้นมาอย่างท้าทาย

เคิร์กยืดตัว เพลิดเพลินกับเสียงฮัมที่ไพเราะของพันธะในใจของเขา และหัวใจของสป็อคที่เต้นแรงอย่างรวดเร็วในตัวของเขา "เราควรจะผูกมัดกันเร็วกว่านี้นะ"  

"ผมยินดีที่จะทำแบบนั้น แต่ผมอยู่ภายใต้ความประทับใจ และคิดว่ามนุษย์ต้องการเวลามากขึ้นในการไตร่ตรองเพื่อเลือกคู่ครอง"

"ปกติแล้ว เราทําแบบนั้น" เคิร์กยอมรับ "แต่ฉันกําลังคิดอยู่ บางที - แค่บางที - จักรวาลนี้กําลังพยายามทําให้สิ่งต่างๆ ถูกต้องอีกครั้ง"

"คุณหมายถึงอะไรครับ"

เคิร์กคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่สป็อคบอกเขาว่าวัลแคนและมนุษย์สามารถผูกมัดกันได้ "ฉันหมายถึง…ฉันคิดว่าเราอาจเคยผูกพันกันมาก่อนในจักรวาลอื่น เหมือนตอนที่เหตุการณ์ของเนโรและนายอีกคนที่มาจากที่อื่น” เคิร์กหันไปมองสป็อคที่เฝ้าดูเขาอย่างตั้งใจ ดวงตาสีช็อคโกแลตที่สวยงามนุ่มนวลและอบอุ่น "และฉันคิดว่าจักรวาลนี้ต้องการให้เราอยู่ด้วยกันเช่นกัน นั่นเป็นเหตุผลที่ทําให้แน่ใจว่าฉันเห็นพันธนาการใจ ไม่มีทางที่ฉันจะไม่ตกหลุมรักมันตั้งแต่แรกเห็น มันเหมือนกับการได้เห็นชิ้นส่วนของจิตวิญญาณของฉันในตัวนาย หรือรู้ว่าฉันสามารถเก็บชิ้นส่วนของจิตวิญญาณของนายไว้กับฉันได้"

เขายิ้มและสารภาพ "แต่แล้ว…ฉันคิดว่าฉันได้ตกหลุมรักนายเข้าแล้ว"

ดวงตาของสป็อคเกือบจะเปล่งประกาย พันธะในหัวของเคิร์กแทบจะส่งเสียงอย่างมีความสุข

ทันใดนั้นเสียงแจ้งดังขึ้นในห้อง "กัปตันเคิร์กครับ?" เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของอูฮูรา เจ้าหน้าที่สื่อสารดิแอซ "ผมมีคนที่อยากคุยกับคุณครับ"

เคิร์กและสป็อคสบตากัน "ใคร?" เคิร์กถามอย่างสงสัย

"ท่านเอกอัครราชทูตซาเร็ก จากอาณานิคมวัลแคน"

สป็อคพูดอะไรบางอย่างเป็นภาษาวัลแคน ที่ดูเหมือนคําสบถมาก

น่าสงสัย เคิร์กกล่าว "สักครู่นะ เจ้าหน้าที่" เขาปิดเสียงอินเตอร์คอมและมองไปที่สป็อค - ที่ปลายหูแหลมมีสีเขียว "สป็อค? มีอะไรจะบอกฉันไหม" 

"อาจมีหนึ่งอย่าง…มันซับซ้อน...กับพันธนาการของเราที่ผมละเลยที่จะพูดถึง"

"อะไร" เคิร์กถามอย่างระมัดระวัง

"ตามธรรมเนียมแล้ว เราควรจะถูกผูกมัดต่อหน้าตระกูลของผมด้วยพิธีกรรมครอบครัวโบราณที่ดําเนินการโดยท่านพ่อของผม"

"พ่อของนาย?"

"ใช่ครับ ท่านสามารถสัมผัสได้ผ่านพันธะของพ่อแม่ที่ท่านมีกับผม ว่าคุณและผมผูกมัดพันธะกันแล้ว ท่านไม่พอใจเป็นพิเศษ"

"เขาสามารถรู้ว่าเราผูกมัด?!"

"ใช่ครับ ผมเสียใจที่คุณน่าจะได้รับการคำพูดที่รุนแรงมาก"

เคิร์กฝังใบหน้าของเขากับฝ่ามือ "เหมือนฉันเพิ่งหนีไปกับลูกชายของเอกอัครราชทูตเหรอ"

"นั่น...ถูกต้องโดยพื้นฐาน"

"ช่างแม่งชีวิตฉัน" ด้วยความฝืนใจอย่างไม่น่าเชื่อ เคิร์กจึงเปิดเสียงอินเตอร์คอม "นำสายท่านเอกอัครราชทูตซาเร็กเข้ามา" เขาสั่งดิแอซด้วยความกังวลใจ

"ครับผม"

เขาและสป็อคนั่งตัวตรง เกาะติดกันที่ขอบเตียง หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเซเร็กก็เต็มคอนโซลของเคิร์ก เคิร์กยกมือขึ้นอย่างลังเล ยกนิ้วเข้าหากัน "ท่านเอกอัครราชทูตเซเร็ก" เขาเริ่ม

"จิม" สป็อคเปล่งเสียง

เคิร์กมองมาที่เขา สป็อคกําลังยกมือขึ้นเอง แต่นิ้วของเขาแยกจากกัน "โอ้ ถูกต้อง" เคิร์กพูดอย่างรวดเร็ว แก้ไขมือของเขา "ขอโทษครับ"

ซาเร็ก ถ้าอย่างที่เห็น… ดูไม่ตลกกับความผิดพลาด "เจมส์ ทิเบเรียส เคิร์ก อธิบายมา"

"ท่านพ่อครับ" สป็อคพูดปกป้อง "ท่านยอมรับให้จิมเป็นคู่ชีวิตของผม ท่านอนุญาตแล้ว"

"ประเพณีของวัลแคนกําหนดให้ลูกถูกผูกมัดตามพิธีกรรมของเรา สป็อค อย่างที่ลูกทราบดี" 

"แต่สป็อคเป็นเหมือนกบฏ ดังนั้นมันเจ๋งใช่ไหมครับ" เคิร์กพยายาม

สป็อคหลับตาลงชั่วครู่ ขณะที่ใบหน้าของซาเร็กกำลังเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ "จิม" สป็อคกระซิบ "คุณไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ"

"เจมส์"

เคิร์กสะดุ้งอีกครั้ง เขามีพ่อตามาไม่ถึงสามสิบนาทีและเขาก็กำลังมีปัญหาอยู่ "ครับท่าน"

"ท่านพ่อ" สป็อคพูดอย่างแน่วแน่ "ท่านไม่สามารถตําหนิเขาได้ จิมไม่รู้เรื่องขนบธรรมเนียมของเรา ผมไม่ได้บอกเขา"

"ตอนนี้เขาได้รับแจ้งอย่างสมบูรณ์แล้ว" ซาเร็กพูดอย่างแน่วแน่ "ดังนั้นพ่อจึงเชื่อว่าเจมส์จะพาลูกตรงไปที่อาณานิคมสําหรับทำพิธี"

"ครับท่าน" เคิร์กพูดอย่างประหม่า "ผมจะทําอย่างนั้นแน่นอนครับ"

"ดี ผมจะคาดหวังว่าคุณจะมาภายในหนึ่งสัปดาห์ของโลก"

"อาณานิคมวัลแคนในหนึ่งสัปดาห์ เข้าใจครับท่าน" เคิร์กพูดอย่างรวดเร็ว โล่งใจที่ซาเร็กจะไม่ฆ่าเขา อาจจะ แล้วจู่ๆ เคิร์กก็ตระหนักว่าเขามีโอกาสอะไร เคิร์กก็กล่าวเสริมอย่างแข็งขัน "บางทีในขณะที่เราอยู่ที่นั่นเราสามารถแข่งขันเกมเบสบอลวัลแคนได้หรือไม่"

"เบสบอลวัลแคน?" ซาเรกพูดซ้ำ "ผมรับรองกับคุณว่า - "

สป็อคกระแอมในคอของเขาดังขัดขึ้น

"ฮา! ฉันรู้ว่านายสร้างมันขึ้นมา!" เคิร์กกระซิบอย่างมีชัยกับสป็อค

แต่แล้วซาเร็กก็พูดว่า "โอ้ แน่นอน เบสบอลวัลแคน" น้ำเสียงของเขาแห้งเหมือนทะเลทราย "โดยส่วนตัวผมเองเล่นชอร์ตสต็อปสั้นๆ สำหรับเซห์ลัตที่ ShiKahr"

เคิร์กจ้องมองเขา "ครับ?" เขาพูดอย่างงี่เง่า "นั่นไม่ใช่เป็นเรื่องตลกหรอ" เขามองไประหว่างชาววัลแคนทั้งสอง ซึ่งหันกลับมามองเขาด้วยใบหน้าที่เหมือนกัน "คุณล้อเล่นใช่ไหม"

สป็อคยกมือขึ้น "เราจะไปถึงอาณานิคมภายในสัปดาห์ มีอายุยืนยาวและเจริญรุ่งเรืองครับ ท่านพ่อ"

"รอก่อน - คุณสองคนจริงจังหรือกําลังปั่นหัวผม?" 

สป็อคจับมือของเคิร์ก และยกมันขึ้นไปในอากาศ "จิมก็บอกลาด้วยครับ"

"สันติสุขและอายุยืน" ซาเร็กล่าว แม้ว่าเคิร์กจะคิดว่าเขาดูเหมือนมนุษย์ที่พยายามหาทางหลบหนีจากบางสิ่งบาง เหมือนลูกชายของเขา

ภาพของซาเร็กหายไป เคิร์กหันไปหาสป็อค "แต่เบสบอลวัลแคนไม่มีจริง ใช่ไหม"

สป็อคกระพริบตาใส่เขาอย่างไร้เดียงสา

เคิร์กจ้องไปที่สป็อค "ฉันไม่รู้ว่าฉันจะตกใจอะไรมากกว่าที่พ่อของนายอ้างว่าเคยเล่นชอร์ตสต็อป หรือว่าเห็นได้ชัดว่าฉันได้ทําให้ลูกชายของเอกอัครราชทูตกระทำเสื่อมทราม และตกลงที่จะพานายไปยังอาณานิคมเพื่อทําให้นายเป็นวัลแคนที่ประพฤติตนอย่างถูกต้องอีกครั้ง"

ริมฝีปากของสป็อคกระตุก "ผมเชื่อว่าผมได้กระทำเสื่อมทรามครับ จิม" เขาพึมพํา เขาโอบแขนไว้รอบเอวของเคิร์กและเริ่มพาเขาลงไปที่เตียง "และผมเชื่อว่าการกระทำเสื่อมทราบกับคู่ชีวิตใหม่ของผมอีกรอบ อยู่ในลำดับความคิดของผม"

เคิร์กยิ้มเยาะ เมื่อความผูกพันในหัวของเขาส่งเสียงอย่างมีความสุข "นายอยากข้ามโฮมเพลท (ฐานสุดท้ายในกีฬาเบสบอล ซึ่งเป็นจุดที่นักวิ่งจะต้องวิ่งมาให้ถึงเพื่อทำคะแนน) อีกครั้งใช่ไหม" เขาหยอกล้อ เอื้อมมือขึ้นไปที่ไหล่ของสป็อคเพื่อดึงเขาเข้ามาใกล้

"ยืนยันครับ" ดวงตาของสป็อคเปล่งประกายอีกครั้งในขณะที่เขายกขาของเคิร์ก และตรึงเขาไว้บนเตียง "ยกเว้นว่าคุณไม่ใช่โฮมเพลท"

"โอ้ ไม่หรอ?"

"ไม่ครับ" สป็อคจูบเขาที่หน้าผาก ส่งความรักและความเสน่หาผ่านเคิร์ก "คุณสําหรับผม และผมสําหรับคุณ ตอนนี้คือคุณบ้านของผม"

~ Finis ~