(Fic Star Trek) The Heart Knows No Boundaries – Spock x Kirk - NC 17
Original story :
Star trek
Pairing : Spock / Jim Kirk
Author : angelus2hot
Interpreter : KZGlowyinG
Warning : Yaoi / BL
**********************
สป็อคยืนอยู่ที่ส่วนกลางของยาน เขาไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป หลังจากผ่านช่วงที่ท้าทาย
เขาใช้เวลาที่เหลืออยู่บนสะพานเรือกับกัปตัน ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขา
ไม่มีการต่อสู้ที่ไปสู่ความตาย ไม่สามารถซ่อนความพยายามในการรักษาความรู้สึกปิติยินดีของเขาในการที่รับรู้กัปตันยังมีชีวิตอยู่
ไม่ได้มีคำพูดหรือการกระทำที่กัปตันแสดงถึงสิ่งแย่ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ทำไม? หรือว่าจิมไม่สนใจ? มือของสป็อคกำแน่นที่ข้างตัวของเขา เขาเป็นวัลแคน! เขาต้องทำได้สิ
เขาจะต้องควบคุมอารมณ์ของเขา เสียงทุบลงบนโต๊ะของเขา
และยิ้มเยาะตนเองเบาๆ
ในที่สุด เมื่อความเงียบก่อตัวมากเกินไปที่จะทน สป็อคหาคนคนหนึ่งที่สามารถให้คำตอบของเขาได้
“กัปตัน?”
ประตูเปิดกว้างก่อนที่สป็อคเดินเข้าไปในห้องของกัปตัน เขาเกือบจะละอายที่จะยอมรับว่าเขาจำเป็นต้องมีการสนทนากับกัปตัน
แต่ความเป็นมนุษย์ของเขารู้สึกโล่งใจเมื่อพบเพื่อนของเขายังมีชีวิตอยู่ เขาแทบจะไม่สามารถห้ามความสุขของเขาได้
แม้จะมีการควบคุมของวัลแคน รอยยิ้มของความสุขและความโล่งใจที่แผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของเขา
ขณะที่จิมเดินออกมาจากห้องน้ำ เข้ามาในห้องได้เห็นทั้งหมด ความรู้สึกของเขาสำหรับจิมเป็นอะไรบางอย่าง
ที่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป อย่างน้อยกับตนเอง ตอนนี้เขาต้องดูว่าเขารู้สึกเพียงผู้เดียว
หรือ...ถ้ามีโอกาสเพียงเล็กน้อยที่จิมอาจจะรู้สึกเหมือนกัน
เจมส์ เคิร์ก ยกผ้าเช็ดตัวขึ้นและพลาดไหล่ไว้ ก่อนที่เขาจะหันไปหาต้นเรือ
“ว่าไง สป็อค?”
สป็อคไพล่มือไว้ข้างหลังขณะที่เขาเริ่มพูด “เมื่อผมคิดว่าผมได้ฆ่าคุณ...”
ใบหน้าของกัปตันแสดงความสับสนออกมา นี่เหมือนไม่ใช่สป็อค ในฐานะที่เป็นวัลแคน
เขาเกือบจะควบคุมอารมณ์มนุษย์ของเขาเสมอ แม้ว่าในขณะที่ต้นเรือของเขาแสดงอาการวิตกกังวลอย่างชัดเจน
“สป็อค ฉันสบายดี…
โบนส์ฉีด neuroparalyzer กับฉัน มันก็แค่ความตายหลอกๆ
เท่านั้น”
“ประเด็นก็คือ...กัปตัน
ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ ผมก็คิดว่าผมได้ฆ่าคุณ” เขาหยุดแล้วจ้องมองจิม มันใช้เวลาแค่สองวินาทีก่อนที่เขาจะตระหนักว่าไม่ใช่ความคิดที่ดี
และเขาเดินเข้าหา
จิมมองไปที่สป็อคขณะเดิน มีบางอย่างเกี่ยวกับวิธีวัลแคนที่บังคับให้เขาละสายตาออกไปจากร่างกายของต้นเรือ
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไร
สป็อค?”
ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ เขาพบว่าตัวเองสูญเสียการเริ่มต้น “ผมขอโทษครับ กัปตัน นี้คือ…”
สป็อคดึงเสื้อของเขาออกจากกางเกง “ผมขอโทษที่รบกวนคุณ”
ก่อนที่จะหันไปที่ประตู
“เดี๋ยวก่อน
คุณสป็อค”
สป็อคหยุด เขาเคยได้ยินจิมใช้เสียงแบบนั้นบ่อยๆ แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ตอนอยู่กับเขา
เขายังคงรู้ว่ามันเป็นคำสั่ง เขาเลิกคิ้วขึ้น ขณะหันหน้าไปหากัปตัน
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไร
สป็อค?” จิมถามคำถามซ้ำ เสียงของเขาอ่อนโยนและห่วงใย
“กัปตัน
ผม...” สป็อคไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป สิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับกัปตัน
หรือปล่อยทิ้งไว้ดี... ในฐานะวัลแคนเขาไม่ควรพูด แต่เขาทำ และแม้ว่าเขาจะตำหนิความเป็นมนุษย์ในตัว
ความผูกพันนั้นทำให้เขาต้องการที่จะพูดสิ่งที่เขาไม่ควร แม้แต่จะคิดเกี่ยวกับความต้องการนั้น
แต่เขาควรจะบอกกัปตันอย่างไร กับเพื่อนของเขา... เมื่อเขาคิดว่าเขาฆ่าหัวใจของตัวเองเช่นกัน?
เขาไม่สามารถบอกจิมได้ว่าเมื่อไม่มีจิมอยู่ในชีวิตของเขา การดำรงอยู่ของเขามันเจ็บปวดและว่างเปล่าอย่างที่สุด?
นั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดกับเพื่อน หรือเพื่อนร่วมงานเพียงอย่างเดียว
และไม่ควรพูดกับกัปตัน Enterprise
“เร็วสิสป็อค... มันไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดี…แค่พูด” จิมยิ้มให้กำลังใจ
วัลแคนยืนตรง กระดูกสันหลังของเขาแข็งขึ้น มีเวลาสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
แต่ไม่ได้เป็นเหมือนสิ่งที่เขาต้องการจะพูด ไม่มีทางที่เขาจะทำได้ เขาเป็นวัลแคน ไม่ใช่มนุษย์
ไม่ว่าจะเป็นการปลุกเร้าหรือสิ่งล่อใจ เขาก็จะไม่แสดงอารมณ์ เขาไม่สามารถทำได้ “ผมขอโทษครับกัปตัน ผมแค่ตั้งใจจะขอโทษสำหรับพฤติกรรมของผมก่อนหน้านี้
ไม่เพียงเป็นความมืออาชีพของผม แต่ไม่สมควรเป็นพฤติกรรมของต้นเรือ"
ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจิม “นั้นคือทั้งหมดที่นายอยากจะพูดหรอ?”
สป็อคเอียงศีรษะ “ถ้าคุณจะยกโทษให้ผม กัปตัน?” เคิร์กพยักหน้าเล็กน้อยยกโทษให้ก่อนที่สป็อคจะรีบออกจากห้องของเขา
กัปตันเคิร์กนั่งลงบนเก้าอี้และมองไปในอวกาศ นี่มันเรื่องอะไรกัน? สักสองสามนาทีที่เขาหลงทางในขณะที่เขาพยายามหาสาเหตุของการกระทำของสป็อค
ต้องมีอะไรมากกว่าที่สป็อคอ้าง ดวงตาของเขากว้างขึ้นและเขาลุกขึ้นยืนขณะที่ความคิดบางอย่างแวบเข้ามา มันจะเป็นไปได้หรือ? ได้หรือไม่? เขาไม่ต้องการให้มันเป็นเพียงความหวังของเขา
แต่ต้องใช่แน่นอนเมื่อรู้สึกถึงความคิดที่น่าจะเป็นไปได้ของสป็อค
ทันทีที่ประตูเปิดออกจิมก็วิ่งออกจากห้อง เขากำลังจะได้รับคำตอบจากสป็อค
และตอนนี้เขากำลังจะไปหาคำตอบของเขา
กัปตันเคิร์กไม่ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับสป็อคเพียงลำพังตลอดช่วงเวลาที่เหลือของวัน
ทุกครั้งที่เขาจะเข้าใกล้ ต้องมีเรื่องที่จะเกิดขึ้นที่ดึงความสนใจจากเขาหรือสป็อค
ดูเหมือนลูกเรือทั้งหมดของ Enterprise จะสมรู้ร่วมคิดกัน ถ้าไม่รู้ตัวเขาคงคิดว่าตัวเองกำลังพยายามทำให้ยานลำนี้ออกห่างจากต้นเรือของเขาเช่นกัน
หนึ่งชั่วโมงก่อนที่เขาจะออกไปปฏิบัติหน้าที่ก็มีเวลามากพอ ทุกอย่างที่เขาทำได้คือการคว้า
สป็อคเอาไว้ แต่กลยุทธ์อะไรที่จะทำให้ต้นเรือของเขาอยู่นิ่งๆ ยังมีสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นกลเม็ดเด็ดขาด
และนั่นคือสิ่งหนึ่งที่เขามีอำนาจสิทธิ์ เขาได้รับเกียรติให้อภิปรายจาก Starfleet ไม่ต้องพูดถึงดาวเคราะห์ดวงอื่นในกาแลคซี
ไม่มีเหตุผลใดที่ทำให้เขาไม่สามารถผ่านครึ่งวัลแคนไปได้หรอก ถ้าเขาใช้ตัวเองจริงๆ เขารีบยืนขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปที่ประตู
ขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างใน เขาเหลือบเห็นต้นเรือของเขา “คุณสป็อค คุยกันสักครู่ได้ไหม”
ขณะที่ประตูปิดด้านหลังกัปตัน สป็อคถอนหายใจโล่งที่หนีออกมาได้ หวังว่ากัปตันจะลืมการสนทนาของพวกเขาก่อนหน้านี้เสีย
เขาไม่ได้ตั้งใจจะเป็นอะไรอื่นนอกจากเพื่อน บางทีตอนนี้เขาสามารถใส่ความไม่พอใจทั้งหมดนี้ไปที่ความเป็นวัลแคนของเขา
ความโล่งใจของสป็อคอยู่ได้เพียงเวลาสั้นๆ
เมื่อไม่ถึงสิบนาทีเสียงของกัปตันก็ดังมาทางอินเตอร์คอม
“นี่เคิร์ก...เรียกคุณสป็อค”
ความรู้สึกที่เขาไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนผ่านทางเสียงของจิมด้วย
เขาต้องกลืนน้ำลายลงไปก่อนที่เขาจะพูดได้ “นี่สป็อคพูดครับ”
“คุณสป็อค
มาพบฉันที่ห้องของฉันหน่อยสิ”
ดูเหมือนกับว่าเสียงของกัปตันมีความนุ่มนวลด้วยความสุข สป็อคกำหมัดแน่น
ทุกส่วนของเขา อย่างน้อยก็ในส่วนของมนุษย์ อยากวิ่งไปตามข้อเสนอของกัปตัน แต่ด้านวัลแคนรู้ดีกว่า
“ผมขอโทษครับกัปตัน
แต่ผมต้องอยู่สะพานเรือ"
สก็อตตี้อ้าปากค้าง ขณะที่เขาจ้องสป็อคด้วยความไม่เชื่อ เขาไม่เคยได้เห็นสป็อคจงใจละเลยคำสั่งจากกัปตันมาก่อน
โทนเสียงของกัปตันเริ่มเข้มขึ้น “บางทีฉันไม่ได้ทำให้ชัดเจน ฉันคาดว่าคุณจะมาหาฉันภายในห้านาที”
“กัปตัน
ผม...” ก่อนที่สป็อคจะจบประโยคได้ถูกจิมขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว “นี่เป็นคำสั่งคุณสป็อค เลิกติดต่อ” โดยไม่ต้องมองไปที่ต้นกลที่ตกใจ
สป็อคมุ่งหน้าไปเทอร์โบลิฟท์ “คุณมีการสื่อสาร คุณสก็อต”
สี่นาทีต่อมา สป็อคยืนอยู่หน้าห้องของกัปตัน เขาไม่ได้มีทางเลือก คำสั่งของเขา
ประตูเลื่อนเปิดออกและเดินเข้าไปข้างใน
“ขอบคุณที่มานะสป็อค” รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏมุมปากของจิมขณะที่เรียกให้สป็อคนั่ง
สป็อคนั่งลงไปที่เก้าอี้ที่กัปตันจัดไว้ให้ แต่เขารู้ว่าจริงๆ เขาไม่ควรนั่งอยู่ตรงนี้
ความเงียบสงบที่ซ่อนความนัยและสิ่งที่เขาเป็น เขาเหลือบมองไปที่จิม และเขาไม่สามารถทำอะไรได้
แต่สังเกตเห็นรอยยิ้มในดวงตาของจิม มันทำให้เขาดู… เขารีบส่ายหัวเพื่อหยุดความคิดแบบนั้นก่อนที่จะหยั่ง
“มันเป็นคำสั่งครับ กัปตัน”
จิมไม่สามารถยับยั้งรอยยิ้มที่กว้างขึ้น “ผลที่ได้รับ....สป็อค”
“กัปตัน
ผม...”
เขายกมือขึ้นเพื่อหยุดสป็อค “เวลานี้เป็นของฉัน สป็อค” เขารอจนกระทั่งสป็อคเอียงศีรษะก่อนที่เขาจะเริ่มพูด
“…ช่วงเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ที่เราได้ทำงานร่วมกัน ฉันคิดว่าบางทีสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นระหว่างเรา
ฉันคิดว่าฉันเห็นประกายไฟ สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ ฉันคิดว่าฉันไม่ได้เป็นคนเดียวที่รู้สึก
แต่แล้ว...แน่นอนว่าฉันผิดหวังเพราะความเป็นวัลแคน หรือแม้ใครที่เป็นชาววัลแคนก็คงไม่รู้สึกแบบเดียวกัน
และนั่นคือสิ่งที่ฉันเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วย" เขาหัวเราะเบาๆ
แต่เสียงเหมือนจะร้องไห้ “ฉันไม่ชอบ แต่ฉันยอมรับมัน แต่แล้วก็มีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปสป็อค
นายคิดว่านายฆ่าฉัน ฉันเห็นอะไรบางอย่างเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาย
เมื่อนายเห็นว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ นั่นไม่ใช่แค่มิตรภาพเท่านั้น มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
นายไม่สามารถปฏิเสธได้” จิมก้าวไปข้างหน้าย่นระยะห่างระหว่างพวกเขา “นาย...รู้สึกเหมือนกันกับฉันใช่ไหมสป็อค?”
มันเจ็บปวด ความหวังและสิ่งที่เขาไม่กล้าพูดทั้งหมดอยู่ในเสียงของจิม
สป็อคหลุดออกจากการควบคุมเล็กน้อย เขาคว้าต้นแขนของจิม “ช่างหัวมันสิจิม! คุณไม่เข้าใจ? ผมไม่สามารถต้องการคุณได้”
เวลาผ่านไปเล็กน้อย เขารู้สึกประหลาดใจที่สป็อคใช้ภาษาที่แสบสันของโลก
แต่เห็นได้ชัดว่าวัลแคนใช้เวลาอยู่กับโบนส์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ยิ้มกว้างเริ่มแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของจิม
เมื่อเขารู้ว่าสป็อคหลุดพูดอะไรออกมา “นายบอกว่าไม่สามารถ”
สป็อคขยับคิ้วขึ้น
“นายบอกว่าไม่สามารถ”
จิมพูดซ้ำ เป็นความรู้สึกของความหวังที่แรงกล้า “ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้”
เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของจิม “มันไม่เคยเป็นคำถามว่าทำได้หรือไม่ได้ครับจิม
คุณคือทุกสิ่ง...” ไม่มีความหมายในการบอกจิมว่าเขาหมายถึงอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร
“ผมเป็นวัลแคน
ผมไม่สามารถต้องการคุณได้” สป็อคก้มศีรษะลงไม่สามารถเผชิญกับความหวังที่เขาเห็นในสายตาของจิม
ถ้าเขาจะให้อะไรสักอย่างได้ ก็คงเป็นเพียง ผมจะไม่หยุดรักคุณ
สป็อคไม่คิดว่าเขาพูดคำนี้จนกระทั้งจิมสัมผัสใบหน้าของเขา
จับให้เงยหน้าขึ้น “สป็อค?”
เขาได้ยินความปรารถนาทั้งหมดที่จิมรู้สึกได้จากคำพูดนั้น ที่ชื่อของเขาเบาๆ
สป็อคส่ายหน้าเมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาของจิม “ผมทำไม่ได้ครับจิม ถ้าผมไม่ใช่วัลแคนแล้วผมจะเป็นอะไรได้อีก?"
จิมจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มเศร้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนา “เป็นของฉันไง”
ใบหน้าของจิมพร้อมกับน้ำเสียงที่ครอบงำเขาทำให้สิ่งที่เล็กๆ น้อยๆ
ของวัลแคนหลุดจากควบคุมสป็อคออกไป นิ้วของเขากำรอบแขนของจิม ขณะที่ดึงเขาเข้ามาใกล้และลดศีรษะลง
ลมหายใจของจิมติดอยู่ในลำคอ เขาฝันถึงการจูบสป็อคเป็นเวลาหลายเดือนแล้วและตอนนี้มันก็จะเกิดขึ้นแล้ว
สป็อคเลื่อนแขนลงไปที่เอวของจิม มือของเขาล้วงเข้าไปใต้เสื้อของจิม ขณะที่เขาก้มหน้าลงประทับริมฝีปากที่ร้องขอให้เขาจูบ
ประกายไฟซึ่งแตกต่างจากสิ่งที่จิมเคยรู้สึกวิ่งผ่านเขา เมื่อริมฝีปากของพวกเขาได้แตะกัน
ลิ้นของพวกเขาได้ไล่ต้อน ดูดดึง เพื่อการครอบงำ และเขาไม่สามารถหยุดยั้งการยอมจำนนจากการหลบหนีได้
เขาเป็นกัปตันของ Enterprise และนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่ควรจะทำ แต่สำหรับสป็อค เขาจะยอมจำนนจิตวิญญาณของเขา
เสื้อผ้าถูกถอดออกจากร่างกายของพวกเขาลงไปที่พื้นขณะที่พวกเขาเดินไปที่เตียง ขณะที่พวกเขานอนลง
พวกเขาไม่สามารถทนได้ถ้าหยุดสัมผัสกัน ความรู้สึกที่ในที่สุดได้จูบสป็อค สัมผัสของเขาให้อะไรที่มากกว่าจิมไม่สามารถอดทน
“สป็อค ฉัน...”
สป็อคจูบซอกคอของกัปตัน เขาได้ต่อสู้กับความรู้สึกของเขาที่มีต่อจิม
สำหรับสิ่งที่เหมือนราวกับนิรันดร์...ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้จิมไปในตอนนี้ สิ่งที่เขาต้องการจะพูดก็คือภายหลังจากนี้
“ชู่...ไม่ใช่ตอนนี้ครับ”
เสียงของเขาพร่าลึก แทบไม่สามารถควบคุมความรู้สึกหิวกระหายได้เนื่องจากลิ้นของเขาได้ลากไปตามริมฝีปาก
“คุยกันทีหลังนะครับ ตอนนี้แค่รู้สึกไปกับผมเท่านั้น”
เขาค่อยๆ เลื่อนมือของเขาตามร่างกายของจิม ลูบไล้ผิวแต่ละส่วนจนมีเสียงครวญครางก้องไปทั่วห้อง
จิมโค้งร่างกายของเขาขึ้นเพื่อตอบสนองมือสป็อค เขาลืมไปแล้วว่าเขาอยู่ที่ไหน
เขาลืมไปว่าเขาเป็นใคร และเขาไม่สนใจ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสป็อคต้องสัมผัสเขาต่อไป
หมดท่าและโหยหามากขึ้น จิมจูบริมฝีปากของสป็อคขณะที่เขาเอนตัวขึ้นไป ร่างกายของจิมสั่นสะท้าน
อากาศเริ่มหนาแน่นขึ้นด้วยความปรารถนาที่ทิ้งให้นานเกินไป ขณะที่สป็อคอยู่ระหว่างขาของจิม
“คุณมี...หรือป่าว”
เขายังไม่จบคำถาม แต่อีกครั้งเขาไม่จำเป็นต้องถาม จิมพยักหน้าอย่างรวดเร็วและชี้ไปที่ชั้นวาง
ใช้เวลาเพียงครู่เดียว สป็อคคว้าโลชั่นหล่อลื่น เขาบีบลงบนนิ้วก่อนที่เขาจะเริ่มเตรียมความพร้อมให้
ไม่นานก่อนที่จิมจะกรีดร้องและผลักตัวเองลงบนนิ้วของสป็อค พยักหน้าด้วยความพอใจ สป็อคปล่อยนิ้วออกจากจิม
และเริ่มใช้สารหล่อลื่นแก่นกายของเขา หลังจากที่เขาแน่ใจแล้วว่าเขาเตรียมพร้อมแล้ว
จึงโยนหลอดโลชั่นหล่อลื่นกลับไปยังชั้นวาง จับสะโพกของจิมและดึงเขาเข้ามาใกล้เขา
ลมหายใจของเขาติดอยู่ในลำคอของเขา ขณะที่สป็อคเริ่มดันเข้าสู่ภายในร่างกายของเขา
จิมเตรียมพร้อมสำหรับความรู้สึกที่เจ็บ แต่ก็ไม่ได้เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่เขารู้สึกได้คือสป็อค
เวลาเหมือนผ่านไปยาวนาน นิ้วมือเรียวยึดสะโพกของมนุษย์ ขณะที่เขาผลักดันเข้าไป
สป็อคโยกตัวกลับ เลื่อนส่วนที่เหลือเข้าไปด้านในช่องทางของจิม สักครู่ที่เขาลืมหายใจขณะที่เลือดเดือดพล่าน
เป็นความรู้สึกรุมเร้าเขา เขากัดฟันและครอบครองจิมอย่างสมบูรณ์ให้เวลาจิมผ่อนคลาย “คุณโอเคน่ะ?”
“ใช่...”
จิมพึมพำ และครางเบาๆ
ช้าๆ สป็อคดันเช้าไปเบาๆ ภายในตัวจิม โดนจุดกระสันก่อนที่เขาจะปรับตัว
เขาถอดเกือบจะสุดก่อนที่เขาจะผลักดันเข้าไปอีกครั้ง เขาจะใช้เวลาของเขาให้คุ้มที่สุด
เขาไม่ต้องการจบทุกอย่างเร็วนัก เขาต้องการที่จะทำให้ไม่มีจุดที่สิ้นสุด
จิมขบริมฝีปากของเขาเพื่อไม่ให้ร้องไห้ออกมา ขณะที่สป็อคเริ่มขยับตัวช้าๆ
ภายในตัวเขา เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเคยรู้จักกับความสุขมาก่อน ชนิดที่จะทำให้วัลแคนที่อยู่เหนือตัวเขาเขียวไปทั้งตัวด้วยความหึงหวง
แต่จากความทรงจำและประสบการณ์เหล่านั้นทั้งหมด ไม่มีอะไรสามารถเปรียบเทียบกับสิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้ได้
แก่นกายของเขาแน่นขึ้น ขณะที่เขายกขาขึ้นเกี่ยวรอบเอวของสป็อคเพื่อบังคับให้เขาเข้าลึกขึ้น
เสียงหายใจที่รุนแรงคลอไปกับเสียงขยับเปียกแฉะเร็วๆ ที่แสนลามก เสียงนครางสะท้อนภายในห้องของจิม
ขณะที่สป็อคเริ่มผลักดันให้จิมสัมผัสถึงความสุขที่แทบไม่เคยฝันถึง
จิมไม่สามารถหยุดเสียงร้องที่เขากลั่นเอาไว้ มือสป็อคจับรอบแก่นกายของจิมอย่างหนัก
ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง ขณะที่จิมผลักตัวเองเข้าไปในมือของสป็อค สป็อคปล่อยให้ตนเองยิ้มก่อนที่เขาจะขยับด้วยจังหวะที่ช้า
“สป็อค!” ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อย่างแน่ชัดว่ากัปตันต้องการอะไร เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ
"ครับ?"
เสียงครางที่แหบพร่ารุนแรงจากจิม ขณะที่สป็อคบดเบียดภายในร่างกายของเขาอีกครั้ง
“นายก็รู้!”
เสียงของเขามันแหบแห้ง
“ครับ”
รอยยิ้มชั่วร้ายตรงมุมปากบนใบหน้าของเขา มือข้างหนึ่งยึดลงสะโพกของจิมขณะที่เขาดันเข้าแรงๆ
ลึกเข้าไปภายในร่างกายของจิม เขาหยุดคลึงเคล้นจิม “คุณจะขอร้องผมได้ไหม?”
เสียงครางที่ดังกึกก้องรอดออกจากปาก ขณะที่สป็อคคว่ำร่างของจิมเพื่อให้แก่นกายของเขาแทงกระแทกจุดกระสันของจิมทุกครั้ง
“ได้!”
จิมไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้ เขาจะทำอะไรก็ตามที่สป็อคต้องการหรืออยากให้เขาทำ
ตราบเท่าที่สป็อคจะสัมผัสเขาอีกครั้ง
สป็อคยกคิ้วขึ้น “น่าสนใจ” สป็อคบิดสะโพกของเขา
ทำให้จิมสติหลุด ตาของจิมกว้างขึ้นด้วยความปรารถนา ขณะที่เขาเหมือนลอยแขวนอยู่บนเส้นด้าย
การถึงฝั่งฝันของเขาอยู่ไม่ไกล
มีหลายสิ่งที่จิมต้องการจะพูด แต่เพียงคำเดียวเท่านั้นหลุดผ่านริมฝีปากของเขา
“ได้โปรด”
นั่นคือทั้งหมดที่สป็อคต้องการ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยปฏิเสธตนเองก็จะหลั่งไหลเข้ามาในความรักของจิม
เขาเลื่อนมือของเขาด้วยความรักลงบนร่างกายของจิม กอดรัดเขา หน้าอกและต้นขา
แต่เขาละเว้นสิ่งหนึ่งที่จิมหวังให้เขาสัมผัส ขณะที่เสียงกระเซ่าจากความเสียวสะท้านจากลำคอของจิม
สป็อครูดตามความยาวของแก่นกายของจิม ก่อนที่เขาจะขยับมือของเขาให้พอดีกับจิมอีกครั้งและเริ่มจังหวะเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
“สป็อค!” จิมตะโกนชื่อสป็อคหลังหลั่งคลื่นแห่งความสุข เขารู้สึกราวกับว่ามีกองไฟเข้ามาในตัวเขาด้านใน
จนกระทั่งหยาดน้ำสีขุ่นที่อุ่นจากจิมเลอะมือของสป็อค
ชื่อของสป็อคออกมาจากริมฝีปากด้วยเสียงแหบที่ดัง ขณะที่จิมลำลักความสุข
เขาคว้าสะโพกของจิมและผลักดันจนเขาปล่อยในตัวของจิม และชื่อของจิมคำรามอยู่ในลำคอของเขา
เขาผลักตัวเองเข้าไปด้านในของจิม และมือของเขาวางลงในเส้นผมของจิมขณะที่เขาก้มหัวลงจูบ
เป็นเวลาหลายชั่วโมงเมื่อถึงเวลาที่ไม่มีใครยืนยันว่าใครเป็นใครจริงๆ ไม่ว่ามันสำคัญหรือไม่
เคิร์กและสป็อค พวกเขาเป็นของกันและกันตลอดไป
Fin...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น