(Fic Star Trek) A Christmas Miracle – Spock x Kirk

            ต้นฉบับ >>> จิ้ม ขอออกตัวก่อนว่าไม่เก่งด้านภาษาเลย แต่เป็นการสนองความต้องการตัวเองล้วนๆ จะไม่มีตรงกับต้นฉบับอย่างสมบูรณ์ เนื่องจากภาษาที่แปลออกมาอาจจะแข็งเกินไป เลยต้องมีการเกลาภาษา และอาจจะมีเสริมด้วย เนื่องจากแปลมาแล้วไม่รู้สึกว่าสอดคล้อง หรืออาจจะเป็นเพราะเป็นประโยควลี จึงทำให้ไม่เข้าใจได้ เลยปรับให้ถูกจริตผู้อ่าน (ผู้แปล) เองคะสามาติดตาม KzGlowyinG ได้ที่ https://translationkzglowying.blogspot.com/ และทางเพจ แปลมั่วตามใจ นะคะ 

        Original story      :         Star trek

        Pairing                  :         Spock / Jim Kirk

        Author                  :         angelus2hot

        Interpreter          :         KZGlowyinG

        Warning              :         Yaoi / BL

**********************

การประชุมเกิดขึ้นเป็นเวลาหลายชั่วโมง นับตั้งแต่ที่เขาได้รับคำสั่งจาก Starfleet แต่ตอนนี้ยังคงโต้แย้งกันว่าทำไมเขาถึงไม่ควรจะไปคนเดียว

กัปตันเจมส์ ที เคิร์ก กำลังพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาระดับเสียงเอาไว้ ขณะที่เขาก้าวเข้าสู่ห้องเคลื่อนย้ายมวลสาร "ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาต้องให้ไปเพียงลำพังยังดาวเคราะห์ดวงนี้ด้วย ฉันไม่มีทางเลือก ฉันรู้ว่าเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับดาวดวงนี้หรือผู้คนที่อยู่ดาวนี้ แต่ฉันต้องทำ Starfleet ต้องการสนธิสัญญากับดาวเคราะห์ดวงนี้ และฉันต้องเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาได้รับมัน"

กัปตันพยายามไม่ถอดหายใจที่ขู่ว่าจะหลบหนี สัปดาห์ก่อนที่จะถึงวันคริสต์มาสเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวาย หรือแม้กระทั่งตัวกัปตันของ Enterprise ยิ่งวุ่นวายมากขึ้น เขาพยายามที่จะทำให้วันคริสต์มาสเป็นวันพิเศษสำหรับลูกเรือทั้งหมดของเขาที่ห่างไกลจากบ้าน แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ลูกเรือกว่าสี่ร้อยคนมีความสุข และคราวนี้มันยากมาก Starfleet ได้ออกคำสั่งให้เขาเข้าร่วมสนธิสัญญาที่พวกเขาต้องการเป็นอย่างมากกับดวงดาวแห่งนี้ ที่ซึ่งไม่มีใครสามารถออกเสียงได้ พวกเขาไม่ได้บอกว่าทำไมพวกเขาต้องการมัน เพียงแค่ให้ปฏิบัติตาม ดังนั้น แทนที่จะมุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์ในระบบ Omicron Delta เพื่อพักผ่อนไม่กี่วันในช่วงเทศกาลวันหยุด ต้องมาที่นี่แทน เขาพร้อมที่จะเดินทางไปดวงดาวที่ไม่มีใครรู้จัก

"กัปตัน คุณไม่คิดว่ามันจะดีกว่าถ้าผม..."

จิมรีบขัดจังหวะสป็อค เขารู้ดีว่าเจ้าหน้าที่วัลแคนของเขากำลังจะพูดอะไร ในขณะที่เขาพูดมาแล้วหลายครั้ง "ไม่ ฉันไม่อนุญาต" เขาหันไปมอง "นี่เป็นเรื่องละเอียดอ่อน คุณสุภาพบุรุษ พวกเขาเกลียดเทคโนโลยีภายนอกทั้งหมด และเราไม่สามารถที่จะดูถูกพวกเขาได้ จะไม่มีการสื่อสารอย่างเด็ดขาด กล่าวอีกอย่าง…อย่าติดต่อหาฉัน ฉันจะติดต่อหาคุณเอง" ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และพยักหน้าให้สป็อคดำเนินการบีมเขาลงไปยังพื้นผิวดาว กัปตันหายไปจากห้องเคลื่อนย้ายมวลสาร

………………………………………….

"มันเป็นเวลา 72 ชั่วโมงแล้วนะ สป็อค!" หมอจ้องไปที่เจ้าหน้าที่วัลแคนเขม้น ในขณะที่เขาพูดซ้ำสิ่งที่เขาได้บอกสป็อคไปแล้ว ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

"ผมรู้ดีว่ามันนานแค่ไหนแล้วคุณหมอ แต่ ณ ตอนนี้ไม่มีใครติดต่อกัปตันได้ เขาบอกว่าเราต้องรอให้เขาติดต่อมาเอง"

โบนส์กลอกตา "แค่พูด... " เขาเกือบจะใช้คำพูดโง่ๆ แต่ก็สามารถหยุดตัวเองได้ทันเวลา "กัปตันไม่เคยไปนานโดยไม่ติดต่อยานของเขา" อีกครั้งเขามองสป็อคที่กล้าจะปฏิเสธคำพูดเขา

"อ่า...แต่คุณลืมไปว่าครั้งหนึ่ง กัปตันไม่ได้ติดต่อยานมานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ และผมจำได้ว่าคุณไม่ได้โวยวายอะไร"

"โวยวาย? แล้วจะทำไม...ไอ้หูแหลม..." โบนส์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะพูดต่อ "มันไม่เหมือนกัน นายก็รู้! เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับดาวดวงนี้หรือผู้คนบนดาว ทั้งหมดที่เรารู้ก็คือจิมหายไป"

"ในทางตรงกันข้าม คุณหมอ เราไม่ทราบข้อเท็จจริงที่เขาหายไป อาจจะมีเหตุผลที่อธิบายได้ว่าทำไมกัปตันไม่ได้ติดต่อเรา"

โบนส์กลอกตาอีกครั้ง "มันน่าสงสัย"

"เรามีคำสั่งของเรา อะไรที่คุณแนะนำให้ผมทำ คุณหมอ? นำยานสำรวจที่ติดอาวุธลงไปดาวดวงนั้นเพื่อค้นหากัปตัน?"

แต่ก่อนที่โบนส์ได้โต้กลับ ราวกับได้รับการช่วยเหลือเมื่ออูฮูร่าขัดจังหวะ "คุณสป็อค ฉันมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ฉันคิดว่านั่นคือกัปตัน" เธอปรับปุ่มที่ด้านหน้าของเธอ "มันเป็นคลื่นจางๆ ฉันแทบจะไม่สามารถทำให้มันชัดเจนขึ้นได้"

"เอาขึ้นมา" เสียงถูกบิดเบือน มีคลื่นแทรกจำนวนมาก แต่สป็อคสามารถได้ยินคำหนึ่งคำ สป็อค?

"กัปตัน นั่นคุณใช่ไหม? คุณต้องการความช่วยเหลือ?" ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา "กัปตัน? จิม!?"

สป็อคหันไปเผชิญกับอูฮูร่า "ต่อสัญญาณกลับมา!"

อูฮูร่าเปิดสัญญาณและบิดปุ่มที่สถานีของเธอทุกครั้ง เพื่อพยายามสร้างการติดต่อใหม่ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ "ฉันขอโทษคะ ฉันไม่สามารถ..."

สป็อคเริ่มออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว "ร้อยโท คุณพยายามติดต่อกัปตัน คุณหมอ คุณไปกับผม คุณสก๊อต คุณรอคำสั่งที่ห้องย้ายมวลสาร" ไม่มีคำอื่น สป็อคเข้าเทอร์โบลิฟ์กับหมอทันที

ไม่เกินห้านาทีต่อมา สป็อคและโบนส์ ปรากฏขึ้นบนพื้นผิวดาวดวงนี้ และถึงแม้ว่าปฏิกิริยาของสป็อคแค่เลิกคิ้วขึ้น โบนส์กลับไม่สามารถซ่อนความตกใจของเขาได้ จากการสแกนสำรวจที่ยานมีทั้งหมด รับประกันว่าดาวเคราะห์นี้เป็นเสมือนสวรรค์ มีมหาสมุทร หาดทรายและต้นปาล์ม แต่พวกเขาเข้าใจผิด ดาวดวงนี้ไม่มีอะไรนอกจากทะเลทรายที่แห้งแล้ง

"กัปตัน!"

ร่างของกัปตันเจมส์ ที เคิร์กนอนอยู่ห่างจากที่พวกเขายืนออกไปไม่ถึง 10 หลา เสื้อผ้าของเขาฉีกร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด ความรุนแรงที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นเรื่องที่ใครคาดคิด

เมื่อมาถึงตัวกัปตันเคิร์ก ทั้งสองคนลุกเข่าลงในทรายร้อน สิ่งที่เกิดขึ้นกับกัปตันเลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาเห็นได้จากระยะไกล หมอเริ่มตรวจสอบเขาอย่างรวดเร็ว "จับเขาไว้!"  โบนส์ออกคำสั่งขณะที่ร่างกายของผู้ป่วยเริ่มสั่น เขายกคิ้วขึ้นขณะที่สป็อควางหัวของจิมเอาไว้ในตัก แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"คุณหมอ?" โดยไม่คิด สป็อควางนิ้วข้างขมับของจิม

"มันแย่มาก...สป็อค สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา… ทำให้อวัยวะทุกอย่างในร่างกายของเขากำลังหยุดทำงาน" หมอหยุดเพื่อหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดต่อ "และไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ เขากำลังจะตาย"

"เป็นเรื่องที่ไม่สามารถยอมรับได้ คุณหมอ"

"แล้วไง อะไรล่ะที่เป็นไปได้สป็อค มันเป็นความจริง กัปตันจะอยู่ไม่ถึงวันนี้"

"ผมไม่สนใจว่าคุณจะทำอะไรหรือทำอย่างไร เพียงแค่ช่วยเขา"

"ให้ตายเถอะ สป็อค! ฉันเป็นหมอไม่ใช่ผู้วิเศษนะ! นายไม่เข้าใจ? มันเป็นไปไม่ได้ มีความเสียหายภายในมากเกินไป ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้" เขาพูดซ้ำก่อนที่เขาจะเพิ่มเติม "มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับเขาที่จะอยู่รอดได้ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ด้วยความเจ็บปวดที่เขาทนอยู่ มันจะดีกว่า ถ้าให้เขาตายอย่างความสงบ!"

ตาของสป็อคแคบลง ริมฝีปากของเขาขบกัดเอาไว้ ในขณะที่เขาจ้องมองหมอ เขาไม่ยอมให้คนเดียวที่จะสามารถช่วยชีวิตคนที่มีความหมายต่อเขามากมาย ละทิ้งด้วยคำว่าเป็นไปไม่ได้ "ช่วยเขา!"

ไม่ใช่เพราะเสียงนั้นที่ทำให้หมอหยุด แต่มองเห็นสิ่งหนึ่งในดวงตาของวัลแคน ความเจ็บปวดและสิ่งที่เขาไม่ได้เห็นในช่วงหลายปี นั่นคือความรัก ดีจริงๆ ฉันขอสาปแช่ง! เขาไม่เคยคิดว่าวัลแคนจะมีความรู้สึกแบบนั้น...กับจิม "เราต้องส่งเขากลับยานเดี๋ยวนี้" ขณะที่สป็อคใช้เครื่องสื่อสารของเขา สั่งเพิ่มอย่างรวดเร็ว  "บอกหน่วยพยาบาล เตรียมเครื่องมือให้พร้อม...นั้นคุณกำลังทำอะไรทำ?"

"ปาฏิหาริย์ไง"

การจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ปรากฏออกมาไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเกิดขึ้น สามครั้งที่ จิม เคิร์ก หัวใจหยุดเต้นไปขณะทำการผ่าตัด สามครั้งที่โบนส์ได้ยินเสียงมาจากบริเวณด้านนอก เสียงที่ไม่มีใครควรได้ยิน และทุกครั้งที่หัวใจของกัปตันเริ่มเต้นอีกครั้ง ผลการรักษาเกือบจะเป็นบวก ถ้าสิ่งนั้นเป็นจริงได้ เจมส์ ที เคิร์ก เกือบได้ไปนอนอยู่ใกล้ประตูผี และสามารถจัดการเสียงความทุกข์ทรมานจากสป็อค

เวลาเดินไปเรื่อยๆ สป็อคเดินวนไปมา ขณะที่เขารอคำพูดเกี่ยวกับการรักษาของกัปตัน สำหรับใครบางคนที่นับถือการควบคุมอารมณ์ของเขา แต่ไม่ใช่เลย ในจิตใขของเขา สป็อควิงวอนต่อเทพทุกองค์ให้ช่วยกัปตันของเขาให้ปลอดภัย ในที่สุด  หลังจากที่ดูเหมือนผ่านไปเป็นวัน หมอเดินเข้ามาหาเขา

"คุณหมอ?"

"ฉันได้ทำทุกอย่างที่ฉันสามารถทำได้แล้วสำหรับเขา สป็อค มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่กัปตันอดทนจากบาดแผลมาได้ สารภาพเลย...ฉันไม่คิดว่าเขาจะผ่านมันไปได้ตั้งแต่หัวใจของเขาหยุดเต้นครั้งแรก"

สป็อคขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว "และตอนนี้?"

"ถ้าเขาสามารถผ่าน 48 ชั่วโมงต่อจากนี้ไปได้ ฉันถึงจะยืนยันได้ว่าเขาฟื้นตัวได้ดี แต่ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นสป็อค มีหลายอย่างที่อาจผิดพลาดได้" เขาพยายามเตือนสป็อค แต่ดูจากใบหน้าเจ้าหน้าที่วัลแคนคงไม่ได้รับฟังอีกต่อไป

"ผมพบเขาได้ไหม?"

โบนส์พยักหน้าไปทางประตูที่เปิดอยู่ "เข้าไปสิ เขายังพักฟื้น แต่ฉันไม่เห็นเหตุผลอะไรที่นายจะไม่สามารถพบเขาได้ภายในสองสามนาที ฉันจะอยู่ในห้องทำงานของฉัน ถ้านายต้องการฉัน"

สป็อคพยักหน้ารับรู้ เดินเข้าไปในห้อง ในช่วงสั้นๆ ที่เห็นสภาพของจิมที่นอนอยู่บนเตียง นั่นทำให้เขาหยุดชะงัก เขาพิงกำแพงเพื่อควบคุมอารมณ์ให้มั่นคง ก่อนที่เขาจะยืดตัวขึ้นและเดินไปที่เตียงกัปตัน

แต่ละนาทีผ่านไปขณะที่สป็อคจ้องมองไปที่กัปตัน...เพื่อนของเขา มันใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก ที่จะห้ามตนเองไม่ให้ดึงจิมเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ปกป้องโดยที่จะไม่มีอะไรทำร้ายจิมได้อีกเลย

"จิม" เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับวิงวอน ไม่สามารถช่วยได้เลย สป็อคปัดผมสีทองจากหน้าผากของจิมเบาๆ ก่อนที่เขาจะจับมือกัปตันเอาไว้ หันไปมองรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครที่อยู่ในห้อง ก่อนที่เขาจะเริ่มพูด "หมอบอกว่า 48 ชั่วโมงข้างหน้ามีความสำคัญต่อชีวิตของคุณ ถ้าคุณสามารถผ่านช่วงเวลานั้นไปได้คุณจะฟื้นตัว วันคริสมาสต์ในวันพรุ่งนี้ ในอีก 2 ชั่วโมง 20 นาที ผมไม่เคยต้องการอะไรสักอย่างในวันหยุดของโลกมาก่อน แต่ตอนนี้...สิ่งเดียวที่ผมต้องการก็คือคุณ ผมต้องการให้คุณผ่านมันไปได้" สป็อคเอนตัวลง และกดริมฝีปากที่ข้างขมับของกัปตัน "ได้โปรดเถอะจิม คุณต้องฟื้น ไม่ใช่แค่ลูกเรือที่มองหาคุณหรือยานที่ต้องการคุณ แต่เพื่อผม ทำเพื่อผมนะครับ จิม" เมื่อเขาพูดจบ สป็อคจับมือกัปตันไว้ใต้ผ้าห่มก่อนที่จะยืดตัวขึ้น ขณะที่เขาหันกลับไป เขารู้สึกประหลาดใจที่พบหมอยืนอยู่ที่ประตู

โบนส์รู้ว่าเขาควรจะแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้เห็นหรือได้ยินอะไร แต่เขาก็รู้ว่าเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตรักของวัลแคนอีกต่อไป "เมื่อไหร่ที่นายจะบอกเขา?"

"บอกเขาอะไรครับ?"

โบนส์กลอกตาของเขา ที่เห็นความดื้อรั้นของวัลแคน "นายมันเป็นไอ้หูแหลม ไอ้เลือดเขียว! นายคิดว่าฉันกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?"

สป็อคเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็น "ผมไม่มีอะไรครับ คุณหมอ"

"นายเป็นคนดื้อดึงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ โชคร้ายชะมัด"

คิ้วของเขายิ่งขึ้น "ผมไม่เห็นเหตุผลที่คุณจะต้องดูแคลนผมเลย"

หมอกัดฟันแน่น เพื่อไม่ให้คำพูดแสบร้อนออกมาจากปาก สุดท้าย หลังจากที่เขาได้นับหนึ่งถึงสิบในใจ...ถึงสองครั้ง โบนส์หายใจเข้าและเริ่มพูด "นายรักเขา" เขารีบยกมือขึ้นเพื่อไม่ให้สป็อคปฏิเสธ "อย่าพยายามที่จะปฏิเสธเลยสป็อค ฉันจำได้ว่านายเป็นยังไงเมื่อเราเจอเขา และอย่าบอกว่าที่นายกังวลกับสภาพของกัปตัน เพราะเป็นสิ่งที่ลูกเรือที่ดีควรกระทำ เพราะแม้ว่านายจะสามารถอธิบายถึงการกระทำของนายบนดาวดวงนั้นได้ นายควรรู้ว่าฉันยืนอยู่ที่ประตูและเฝ้ามองนายอย่างน้อย 10 นาทีก่อนที่ฉันจะเข้ามา"

ปากของเขาเปิดและปิดหลายครั้ง ในขณะที่เขาพยายามหาคำอธิบายที่เหมาะสมสำหรับสิ่งที่หมออาจได้เห็น ไม่สามารถหาข้อแก้ตัวที่ดีพอ สป็อคปิดปากของเขาและมอง

"เร็วสิสป็อค ครั้งหนึ่งในชีวิตวัลแคนที่ไร้ความรู้สึกของนาย ยอมรับว่านายแคร์เขา"

ชายสองคนนั้นไม่ทราบว่าบทสนทนาของพวกเขาได้ปลุกกัปตันและพูดคุยต่อ

"นั่นคือเรื่องที่ซับซ้อนคุณหมอ"

"มันเป็นเรื่องง่ายสป็อค นายแคร์จิมหรือป่าว?" 

เจมส์ เคิร์ก หลับตาฟัวอย่างเงียบๆ ขณะที่รอให้สป็อคตอบ

และไม่นานนัก สป็อคไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่เขารู้สึกได้อีกต่อไป "แม้ว่ามันจะไปต่อต้านทุกสิ่งที่เป็นผม ใช่...ผมแคร์จิม"

รอยยิ้มกว้างแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของโบนส์ สำหรับวัลแคนที่กำลังเข้าใกล้คำว่า 'ผมรักคุณ’ "ดี แล้วนายรออะไรล่ะ"

"ฉันไม่เห็นด้วยนะโบนส์ที่นายจะได้ยินก่อนฉันนะ"

ทั้งสองคนตกใจที่เห็นกัปตันฟื้นขึ้นมาแล้วมองไปที่สป็อค รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า "นายใช้เวลานานไปนะ?" เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อสป็อค

"กัปตัน ผม..."

"สป็อค จิม เรียกฉันว่าจิม"

แม้ว่าเขาจะมีคำถามมากมายเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจิม โบนส์มองไปรอบๆ และเดินไปที่ประตู ทั้งสองคนอยู่ในการสนทนาของพวกเขา ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็นหมอออกไปจากห้องอย่างระมัดระวัง

"จิม เกิดอะไรขึ้นกับคุณในดาวเคราะห์ดวงนี้ อะไรที่..."

"สป็อค ได้โปรด" เขาขัดจังหวะ มีเวลาเหลือเฟือที่จะพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้ประสบมา แต่ตอนนี้เขามีเรื่องด่วนกว่านั้น "ขอแค่ครั้งเดียว พูดและฉันจะไม่ถามอีก ฉันรู้ว่ามันเป็นไปในลักษณะของวัลแคน แต่ฉันต้องการฟังคำพูดของนาย" จิมมองสป็อค "เพียงครั้งเดียวเท่านั้น"

"…หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด สิ่งที่เกิดขึ้น ผมเชื่อว่าตามวิถีวัลแคนของผม สิ่งที่คุณต้องการจะได้ยิน" สป็อคนั่งลงบนเตียงข้างๆ คนที่บาดเจ็บ และแตะใบหน้ากัปตัน "ผมรักคุณ เจมส์ ที เคิร์ก อย่าถามผมว่าทำไม ด้วยสัตย์จริงผมก็ไม่รู้ ดูเหมือนว่าผมรักคุณมาตลอด เมื่อเกือบจะสูญเสียคุณไปทำให้ผมถึงได้เข้าใจ และถ้าคุณจะปล่อยให้ผมทำในสิ่งที่ผมต้องการ ที่จะใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิตของคุณ พิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมรักคุณมากจริงๆ"

ดวงตาของจิมเต็มไปด้วยน้ำตา คำพูดที่รอคอยมานาน "ถ้ามันทำให้ฉันเกือบจะตาย เพื่อให้นายรู้ว่านายรักฉัน ฉันดีใจที่มันเกิดขึ้น ฉันยินดีที่จะผ่านมันไปอีกครั้ง ถ้ามันจะนำเรากลับมาในตอนนี้"

สป็อคเอนตัวลงเพื่อมองตาของกัปตันโดยตรง "อย่าพูดแบบนั้น! คุณตายแล้วจิม สามครั้ง! เป็นปาฏิหาริย์ที่คุณรอดชีวิตมาได้" เขาหายใจรุนแรง "คุณไม่เคยสามารถทิ้งผมไปได้...ไม่เคย"

ความโหดร้ายในน้ำเสียงของเจ้าหน้าที่วัลแคนของเขา จิม เคิร์กค่อยๆ ส่ายหัว ขณะที่เขาคว้าต้นคอของสป็อคไว้ และดึงเขาเข้ามาใกล้ "ม่เคย" เขากระซิบก่อนที่ริมฝีปากของพวกเขาจะสัมผัสกัน การจูบที่เต็มไปด้วยความรักและความโหยหา แต่ทั้งหมดนั้นคือความรัก

หลังจากหลายปีของการแสร้งไม่รับรู้ระหว่างกัปตันและวัลแคน ในที่สุดก็สามารถเรียกร้องความรักที่พวกเขารู้สึกถึงกันและกันได้ แต่รู้สึกกลัวที่จะยอมรับมัน

นี่เป็นวิธีที่ควรได้รับตั้งแต่ต้นและจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้เป็นต้นไป

FIN...