(Fic Star Trek) Jealous Guy – Spock x Kirk - NC 17
Original story : Star trek
Pairing : Spock / Jim Kirk
Author : angelus2hot
Interpreter : KZGlowyinG
Warning : Yaoi / BL
**********************
คิ้วของสป็อคเลิกขึ้น ขณะที่เขามองเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้า แน่นอนว่าเขาไม่สามารถหาพยานในเหตุการณ์นี้ได้
ต้องไม่ใช่กัปตันเคิร์ก ต้องไม่ใช่จิมของเขา ผู้ชายที่ทำตัวเจ้าชู้อย่างไร้ยางอายกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
แต่ใช่ ผู้ชายคนนั้นคือ จิมของเขา
เขาพยายามที่จะไม่ปล่อยให้อารมณ์แสดงออกมา ในขณะที่เขามองดูจิมยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น
คนไม่ซื่อสัตย์ที่เขารักมาก กับผู้หญิงที่โชคดี เขาได้ยินเสียงลมหายใจแรงขึ้นและรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร
รอยยิ้มของจิมส่งผลกระทบเสมอ เช่นเดียวกันกับเขา
เขาเกลียด…ความเกลียดชังเพิ่มขึ้นราวกับว่าเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้
เมื่อความอิจฉาริษยาลามไปตามร่างกายของเขา สป็อคใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมจิต
วิธีของวัลแคนในแบบทุกครั้ง หรือแม้แต่ใช้วิธีบางอย่างแบบมนุษย์เพื่อควบคุมมัน
แต่ละนาทีผ่านไปอย่างช้าๆ ทำให้ดูเหมือนกับว่าสป็อคเฝ้าดูคนรักที่ปราศจากความสำนึกผิด
ของเขาอยู่หลายชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะออกไป เขาไม่อดทนรออีกต่อไป
ที่จะให้กัปตันบอกลาผู้หญิงคนนั้น
"มันเยี่ยมมากครับ ที่ปรึกษา"
"คุณต้องเรียกฉันว่าเมเดียคะ
กัปตัน"
"จิมครับ
และผมมีความสุขที่ได้พบคุณ เมเดีย" กัปตันเคิร์กค่อยๆ ยกมือของหล่อนขึ้นจรดริมฝีปากของเขา
ก่อนที่เขาจูบลงหลังมือนั้น
ราวกับมีหมอกควันสีแดงบังดวงตาของเขา เป็นความหึงหวงอย่างร้ายกาจไหลผ่านร่างกายของสป็อค
เคิร์กเป็นของเขา! เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจิมจะมีความกล้ามากพอที่จะทำแบบนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ขณะที่เขายังอยู่ที่นี้ และเขาถูกดึงออกมาจากความคิดของเขา เมื่อกัปตันเรียกชื่อของเขา
"คุณสป็อค?" กัปตันเคิร์กเดินหน้าไปยังประตูที่พวกเขาจะออก และรอให้เจ้าหน้าที่ของยานบีมพวกเขากลับขึ้นไปบนยานเอนเทอร์ไพรซ์
ไม่มีคำใดๆ สป็อคก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงลากับที่ปรึกษา ก่อนที่เขาจะตามกัปตันออกจากห้อง
ห้านาทีต่อมาพวกเขาก็กลับขึ้นยาน ขณะที่พวกเขาเดินไป กัปตันและสป็อคยังคงเงียบ
สป็อคไม่ได้พูดอะไรสักคำตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากดาวเคราะห์
"สป็อค? ทุกอย่างเป็นอย่างไงบ้าง?"
"สป็อค? ทุกอย่างเป็นอย่างไงบ้าง?"
"ดีครับ" ตอบคำถามอย่างอดกลั่น
"ตั้งแต่เราได้พบกับเมเดีย
นี่เป็นคำแรกที่นายพูดออกมา" จิมยิ้มกว้าง พร้อมพูดแหย่เขา "ฉันหมายถึงที่ปรึกษาน่ะ"
"ครับ" คำตอบเดียวของสป็อค ขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องพัก
"ฉันแค่อยากจะอธิบาย สป็อค"
สป็อคหันไปมองจิม แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรก็ตามที
รอยยิ้มที่คลี่ออกมาช้าๆ เริ่มแผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของกัปตัน เมื่อรู้ว่าปัญหาของสป็อคคืออะไร
"นายหึง!"
"นั่นเป็นความรู้สึกของมนุษย์ คุณควรตระหนักมากกว่าใครว่าผมไม่สามารถหึงได้
ผมมี..."
กัปตันค่อนข้างตื่นเต้น "โอ้...ใช่...นายเป็น ฉันรู้น่ะ!" น้ำเสียงของเขาร่าเริง "นายไม่สามารถทนได้ เมื่อคิดว่าฉันเจ้าชู้กับคนอื่น"
สป็อคเริ่มการไต่สวนทันที "ดังนั้นคุณจะยอมรับว่า คุณกำลังเกี้ยวผู้หญิงคนนั้น?" เขาไม่บังคับตนเองให้สามารถพูดชื่อของผู้หญิงคนนั้นได้เลย
"ใช่"
คำหนึ่งคำนั้นมีอำนาจที่จะหยุดสป็อคให้แข็งทื่อได้ในทันที แต่บางอย่างในดวงตาของจิม
ทำให้เขาหยุดการทำงานชั่วคราว จนในที่สุด "คุณ...จงใจ"
"ใช่" จิมย้ำคำตอบก่อนหน้านี้
เหลือเชื่อ! "คุณจงใจ" สป็อคพูดซ้ำกับตัวเองอีกครั้ง เขากำลังทำความเข้าใจอย่างหนักว่าทำไมจิมทำอย่างนั้น "คุณได้รับการกระทบกระเทือนอะไรหรือไม่
ทำไม..."
"อะไร สป็อค? อะไรคือฉัน...ได้รับการกระทบกระเทือน?" จิมขัดจังหวะ ขณะที่เขาเดินเข้าไปขวางสป็อค และจ้องเข้าไปในดวงตาของเขา "นายเคยบอกตัวเองเป็นล้านครั้งว่าเป็นวัลแคน นายไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ดังนั้น...อะไรสิ่งที่ฉันเสี่ยง?
และอะไรผลที่ตามมา?"
"จิม
ผม..."
"เร็วสิสป็อค แสดงให้ฉันเห็นถึงผลที่ตามมาหน่อย" จิมจิ้มนิ้วใส่หน้าอกสป็อค "หรือว่านายไม่ใช่วัลแคน?"
"จิม... ผมขอร้องคุณ ได้โปรด..."
กัปตันมองไปที่สป็อค ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนที่เขาจะหันเดินไป แต่สป็อคคว้าไหล่เขา
และดันเขาชิดผนัง "คุณต้องการผลที่ตามมาหรือไม่"
"ไม่เป็นไร สป็อค ฉันเข้าใจว่านาย..." จิมเริ่ม แต่ถูกขัดเมื่อสป็อคเริ่มพูดอีกครั้ง
"คุณต้องการผลที่ตามมาหรือไม่"
มือของเขาบีบไหล่ของจิมเมื่อเขาถามคำถามซ้ำ คราวนี้เป็นดวงตาของจิมที่จ้องไปที่เจ้าหน้าที่วัลแคนของเขา
คนที่เขารัก
สป็อคส่ายหัว "พูดสิ" เสียงของเขาเริ่มออกคำสั่ง "คุณต้องพูด"
"ใช่"
คำตอบเพียงคำเดียวที่ต้องการ เขาปล่อยจิม และสั่ง "ถอดเสื้อผ้าออก"
จิมรีบปฏิบัติตามคำสั่งที่น่าอับอายที่สุดเท่าที่เขาเคยทำตามทันที ปล่อยให้เสื้อผ้าของเขาหล่นลงไปที่พื้น ใช้เวลาเพียงไม่นาน
เขาก็ยืนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าสป็อค
"นอนลงบนเตียง"
ขณะที่จิมเริ่มทำตามคำสั่ง สป็อคเสริมว่า "หงายหน้า" ช่วงเวลาสั้นๆ จิมหยุดชั่วคราว
ขณะที่เขาหันไปมองที่สป็อค เงามืดบดบังบนใบหน้าของเขา สป็อคยักไหล่ของเขา "คุณต้องการผลที่ตามมา"
สป็อครออย่างอดทนให้จิมนอนลงบนเตียง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าหา เขาคว้าผ้าพันคอยาวสี่อันจากเครื่องแต่งตัว
และคุกเข่าลงระหว่างขาของจิม อย่างรวดเร็วก่อนที่จิมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สป็อคผูกขาข้างหนึ่งของจิมเข้ากับเสาเตียง
"สป็อค?"
"ผลที่ตามมา...จิม ผลที่ตามมา"
ไม่มีคำพูดอื่น จิมเฝ้าดู ขณะที่สป็อคผูกแขนข้างหนึ่งขึ้นและอีกข้างหนึ่ง
หลังจากที่เขาได้ตรวจสอบให้แน่ใจว่ากัปตันถูกมัดอย่างแน่นหนา สป็อคลุกขึ้นยืนเพื่อชมวิว
ไม่มีอะไรที่สวยงามไปกว่าจิมของเขา เขาไม่เคยมั่นใจอะไรมากว่าตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
จิมที่อยู่ในสภาพโดนมัด เปลือยกายอยู่ด้านหน้าเขา ร่างกายที่วาววับจากเหงื่อ และตัวสั่นด้วยความคาดหวัง
ความเงียบในห้องก้องไปด้วยเสียงหายใจที่รุนแรงของจิม ในที่สุด เมื่อคิดว่าจิมไม่สามารถทนต่อไปได้อีก
สป็อคเริ่มพูด
"เพียงเพราะผมสามารถควบคุมอารมณ์ของผมได้
ไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีอารมณ์ความรู้สึก หรือในกรณีของผมที่เป็นครึ่งวัลแคน ผมรู้สึกทุกอย่าง เพียงแต่วัลแคนแค่เลือกที่จะไม่รู้สึก เมื่อผมเห็นคุณเกี้ยวเธอ…ผู้หญิงคนนั้น ผมก็มีช่วงเวลาที่ลำบากในการควบคุมอารมณ์ของผม และสำหรับวัลแคน...ไม่สามารถยอมรับได้"
สป็อคก้มตัวลง และใช้มือลูบไล้ร่างกายของจิม จากข้อเท้าไปที่ต้นขา "และตอนนี้ยิ่งผมรู้ว่าคุณกระทำมันอย่างตั้งใจ คุณพยายามที่จะกระตุ้นให้ผมแสดงอารมณ์"
มีบางอย่างในน้ำเสียงของสป็อคที่แฝงด้วยความปรารถนาในตัวเขา "มันไม่ถูก สป็อค... ฉันแค่อยากรู้ว่านายรู้สึกหึงหวงไหม
ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ..."
"ผมรู้สึกว่าถูกต้อง
ผมแสดงปฏิกิริยาไม่ดีกับมัน" ไม่มีคำเตือน สป็อคจับจิมนอนคว่ำ มือของสป็อคไล้ลงมาที่ก้นเปลือยเปล่าของจิมแล้วตี
จิมไม่สามารถหนีได้ คร่ำครวญขณะที่สป็อคตีก้นเขา
"คุณคิดว่าผมจะทำอะไรได้บ้าง?"
ตีอีกตามคำพูดของเขา มันแรงกว่าก่อนหน้านี้ "สิ่งที่คุณจะบังคับให้ผมทำ?" ความต่อเนื่องของแรงมาพร้อมคำพูดที่โกรธของเขา
สป็อคผลัดมือของเขาลงบนแก้มข้างหนึ่ง ก่อนที่จะส่งที่น่าอายที่สุด ตีลงไปตรงกลางลำตัวของจิม
ถ้าเขาไม่โกรธขนาดนี้ เขาคงจะชื่นชมในส่วนที่น่ารักของจิม ก้นขาวๆ นั้นแดงขึ้นเพราะการกระทำของเขา
จิมกลั่นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดด้วยกัดริมฝีปากของเขา เขาเริ่มหายใจลำบากขึ้น
แรงตีรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แรงนั้นดันเขาไถลไปกับเตียง หลังจากนั้นร่างกายของเขากระเด้งกลับ
ราวกับกระตุ้นให้เกิดการตีครั้งถัดไป ก่อนที่จะถูกส่งกลับมาที่นอนอีกครั้ง ร่างกายของเขาแน่นทุกครั้งที่แก่นกายของเขาถูกับที่นอน
เขาจะไม่รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่วัลแคนของเขาเป็นคนแรกที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นกับเขา
แต่เขาเข้าใจผิด
หนักขึ้น และหนักขึ้น ความสนุกสนานเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
จนทำให้จิมไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ร่างกายของเขาแน่น แขนขาของเขาสั่นสะท้าน ตะโกนชื่อของสป็อค
ในขณะที่เขาปลดปล่อยออกมา
จิมฝังใบหน้าของเขาลงกับหมอน ขณะควบคุมตนเอง เขาไม่อยากจะเชื่อเลย เขาได้สำเร็จความใคร่เพียงเพราะโดนตีก้น
นั่นเป็นครั้งแรกสำหรับเขา หลังจากหายใจเป็นปกติ จิมเงยหน้าขึ้นมองสป็อค "ฉันไม่สามารถเชื่อว่านายทำให้ฉันเสร็จบนผ้าปูที่นอน
ราวกับเด็กวัยรุ่นที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้"
สป็อคยักไหล่ของเขา แก้มัดจิมและเขานอนลงบนเตียง "นั่นคือผลที่ตามมา
คุณเลือกเอง ครั้งต่อไปมันอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่ามาก"
จิมพยายามที่จะไม่สนใจคำพูดของสป็อค เขาไม่คิดว่าเขาจะได้รับการลงโทษลักษณะเช่นนี้
แต่พรุ่งนี้ยังมีวันต่อๆ ไป รอยยิ้มซ่อนอยู่บนใบหน้าของเขา จิมหันไปคลอเคลียกับสป็อค
มือของเขาจับไปที่กางเกงของสป็อค "แต่นายยังไม่ได้..."
สป็อคคว้ามือของจิมไว้อย่างรวดเร็ว "ไม่เป็นไรครับ อารมณ์ของผมยังอยู่ภายใต้การควบคุม"
"ฉันทำให้นายโกรธมาก ใช่ไหม?"
"ใช่ครับ"
"และหึง?" แม้ว่าจิมจะรู้คำตอบสำหรับคำถามนี้อยู่แล้ว
แต่เขายังคงต้องการที่จะได้ยินว่าสป็อคยอมรับในเรื่องนี้
"ใช่ครับ"
จิมนั้นมีมารยาทที่ดีพอและสามัญสำนึก "ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำมันอีก" จิมสัญญา
ขณะที่เขาวางศีลษะของเขาบนหน้าอกของวัลแคน
รอยยิ้มเล็กๆ แผ่กระจายไปทั่วใบหน้าของสป็อค ขณะที่เขาสบตากับจิม "ใช่ครับ...คุณจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกแน่ๆ" แต่ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เขารู้ว่าจิมสามารถยอมรับผลที่ตามมา ต้องการให้เขาเผชิญหน้าความเป็นจริง
การเผชิญหน้ากับอารมณ์ก็ไม่ได้น่ากลัวกว่าที่คิด...
Fin…
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น