(Fic Harry Potter) Found Something About... - All/Harry (แปล) Yaoi : Survive or... Give up? - NC
…………………………………
ระหว่างจูบ แฮร์รี่ส่งเสียงครางขณะที่รู้สึกได้ถึงความเย็นของอ่างอาบน้ำที่สัมผัสร่างกาย โดยมีเดรโกจับเอวเธอให้อยู่กับที่ มืออีกข้างของเพื่อนดันหลังคอของแฮร์รี่เพื่อพยายามจูบให้ลึกซึ้งขึ้น ลิ้นที่อยู่เหนือริมฝีปากทําให้แฮร์รี่อ้าปากเปิดรับอย่างโอนอ่อน เมื่อมีโอกาสลิ้นของเดรโกก็สอดเข้าไปในปากของเธออย่างยวนเย้า มือทั้งสองของแฮร์รี่โอบรอบคอของเดรโก ทําให้เด็กหนุ่มผมบลอนด์ลอบยิ้มอย่างพอใจและจูบอย่างตะกละตะกลาม มือที่โอบรอบเอวของเธอลงมาที่ต้นขา ทําให้แฮร์รี่ตกใจจนละจากจูบของพวกเธอ
"เดรโก อืมม..." แฮร์รี่ซ่อนใบหน้าของเธอไว้ที่แผ่นอกของเดรโก ละอายใจเกินไปสําหรับเสียงที่ออกมาจากปากของเธอ
"ฉันขอทำต่อได้ไหม?" เดรโกกระซิบเพื่อขอความเห็นชอบ แฮร์รี่พยักหน้าเห็นด้วยด้วยความงุนงงเล็กน้อย เมื่อได้รับไฟเขียวจากแฮร์รี่ เดรโกบีบต้นขาด้านนอกอย่างกล้าหาญ แล้วเลื่อนเข้าไปที่ต้นขาด้านใน แฮร์รี่อ้าปากค้างขณะที่เดรโกพยายามเปิดขาของเธอออก ร่างกายของเธอดิ้นอย่างไม่สบายใจ
"หืม? เธออยากหยุดหรอ?" เดรโกถามอีกครั้ง
แฮร์รี่ส่ายหัวด้วยความตระหนก "ไม่ใช่… มันแค่รู้สึกแปลกๆ"
"ใจเย็นๆ ฉันจะทําให้เธอสนุกกับมัน" อยากถามว่านั้นหมายถึงอะไร ทันใดนั้น มือของเดรโกก็ยกขาของเธอขึ้นชิดตัวเขา จนส่วนอ่อนไหวของเธอถูกับต้นขาของเดรโกโดยไม่ตั้งใจ ทําให้แฮร์รี่ตกใจกับตําแหน่งใหม่ เธอพยายามขยับตัวออก แต่มืออีกข้างของเดรโกจับเอวของเธอไว้ แล้วจูบอย่างรีบร้อน ศีรษะของเธอถูกบังคับให้เอียงเพื่อให้เด็กหนุ่มผมบลอนด์ได้จูบลึกซึ้งมากขึ้น
เดรโกยังคงสนุกกับการใช้ลิ้นสำรวจจทุกซอกทุกมุมในปากของเธอ เดรโกยกขาของเธอขึ้น จงใจลูบไล้ส่วนอ่อนไหวของแฮร์รี่ ทําให้เกิดเสียงครางที่แผ่วเบาซึ่งฟังดูเหมือนเธอต้องการเรียกร้องการสัมผัสมากขึ้น
เพื่อนของเธอถอยออกไปก่อนเพื่อให้แฮร์รี่หายใจ ยังคงพยายามควบคุมการหายใจอยู่ เดรโกใช้มืออย่างใจร้อนลูบไล้แก่นกายที่แข็งและสั่นระริกอย่างน่าสงสารของแฮร์รี่ แฮร์รี่ซ่อนใบหน้าที่ร้อนระอุของเธอไว้ที่แผ่นอกของเพื่อน มือของเธอจับข้อมือของเดรโกไว้แน่น
"ดะ-เดรโก อ๊า..." ครางด้วยความอิ่มเอมใจออกมาจากริมฝีปากของเธอ
"เธออยากหยุดไหม?" ศีรษะของเธอส่ายไปมาเพื่อปฏิเสธ ทําให้เดรโกหัวเราะขำขัน
เด็กหนุ่มคนนั้นคว้าแก่นกายของตัวเองที่แข็งอย่างเต็มที่ขึ้นมาเพื่อกอบกุมรอบมันไว้พร้อมกับของแฮร์รี่ ค่อยๆ ถูเข้าด้วยกัน เสียงที่น่าสมเพชและน่าประหลาดดังออกมาจากปากของแฮร์รี่ขณะที่เธอพยายามเอาหลังมือปิดกั้นไว้ ร่างกายของเธออ่อนไหวมาก
"ให้ตายเถอะ มันดีมาก เธอชอบไหมแฮร์รี่?" เสียงกระซิบแหบพร่าของเดรโกทําให้ร่างกายของแฮร์รี่ถูกปลุกเร่ามากขึ้นเท่านั้น เธอพยักหน้าพร้อมกับกัดริมฝีปากด้วยความตื่นเต้น "เอามือออกแฮร์รี่… ฉันอยากได้ยินเสียงเธอ" เดรโกสั่ง
"มะ-ไม่ มันน่าอาย อ๊ะ..." แฮร์รี่ที่เริ่มสับสนจึงปฏิเสธ
เธอสั่นสะท้านเสียวซ่าน ขณะที่เด็กหนุ่มกลั้นเสียงหัวเราะไว้ "น่ารักจริงๆ" การชมจากเดรโกทําให้แฮร์รี่หน้าแดงมากขึ้นเท่านั้น
แฮร์รี่ครวญครางเบาๆ ขณะที่เดรโกหยุดลูบไล้แก่นกายที่สั่นอย่างน่าสงสารของเธอ
"รอสักครู่… แฮร์รี่ที่รัก" เดรโกหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นแฮร์รี่จ้องมองมาที่เขาอย่างงุนงงพร้อมกับทําหน้าบึ้ง ชั่วขณะที่พวกเธอหยุดทันที เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง แฮร์รี่กอดเดรโกด้วยความตื่นตระหนก "มะ-มีใครบางคน…" แฮร์รี่กระซิบอย่างแผ่วเบา เดรโกดูไม่ตอบสนองอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเขารู้ว่าใครคือคนแปลกหน้าที่กำลังเดินเข้ามา ในทางตรงกันข้าม มือของเขาจงใจบีบแก่นกายที่ยังไม่ไดรับการปลดปล่อยของแฮร์รี่
"อะ-อย่าทําตอนนี้!" เธอตะโกน พยายามหลีกหนีจากมือของเพื่อน
"เธอไม่ได้ขอให้ทำมากกว่านี้เหรอ?" เพื่อนของเธอยิ้มเยาะ
"ผมไม่ได้! ผมแค่- เดรโก!" เดรโกจงใจลูบไล้สิ่งที่กำลังสั่นระริกของเธอ ทําให้แฮร์รี่ขยับตัวเพื่อหนี "ไม่- ร้อนเกินไป มากเกินไป เดรโก, ได้โปรด ไม่-" เสียงของเธอแผ่วลงและอ้อนวอน ร่างกายของเธอขยับตัวไปตามการสัมผัสเรื่อยๆ จนเกือบแตะขอบการปลดปล่อย มือของเดรโกเริ่มขยับจังหวะเสียวซ่านมากขึ้น
"เดรโก ผม… จะ-" แค่นั้นแหละ แฮร์รี่ก็ปล่อยเมล็ดพันธุ์สีขาวขุ่นออกมา ร่างกายของเธอเกร็งขึ้น ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอเป็นประกายด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ ริมฝีปากของเธอเปิดออก เผลอกัดไหล่ของเดรโกเพื่อระงับเสียงอันแปลกประหลาดของเธอ
ร่างกายของเธอดูเหมือนกําลังหมดแรง ยังคงพยายามหายใจ ทันใดนั้นเธอก็รู้ตัวเมื่อเห็นร่างสูงตระหง่านของมิสเตอร์มัลฟอยอยู่ฝั่งตรงข้าม เฝ้าดูทุกเหตุการณ์ด้วยสีหน้าเฉยเมย แต่แฮร์รี่รู้ดีว่าชายคนนั้นแค่เพียงพยายามยับยั้งชั่งใจขณะที่มือของเขาจับหัวไม้กายสิทธิ์งูไว้แน่น
"ทะ-ท่าน?" เสียงของเธอแหบพร่า น้ำตาที่ร้อนระอุไหลลงมาบนแก้มของเธอด้วยความอับอายและหดหู่ใจ ลอร์ดมัลฟอยจะคิดอย่างไรเมื่อเห็นเธออยู่กับลูกชายของเขาแบบนี้
ร่างของเพื่อนเธอขยับตัว คลื่นน้ำกระจายเป็นวงกว้างจนเด็กหนุ่มดึงร่างของแฮร์รี่ซึ่งยังคงตัวสั่นอยู่ หันมาเผชิญหน้าเข้าหาชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"สวัสดีครับท่านพ่อ" เดรโกยิ้มอย่างสบายๆ ติดเย่อหยิ่ง เขาดูพอใจมาก
"ฉันเห็นพวกเธอกําลังยุ่งอยู่"
"ไม่เลยครับ" เดรโกตอบอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่เหลือบมองมัลฟอยทั้งสองคนด้วยความสงสัย สับสนกับปฏิกิริยาของพวกเขามาก
"ทำต่อไปสิ" มิสเตอร์มัลฟอยหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วร่ายคาถาล็อกประตู จากนั้นก็ร่ายคาถาเปลี่ยนเก้าอี้ข้างๆ เป็นเก้าอี้โซฟาสีเขียวเข้มแสนสบาย ชายคนนั้นนั่งอย่างสง่างาม เอนหลังโดยไขว้ขา ราวกับว่าชายคนนั้นกําลังนั่งพักผ่อนอยู่ในอาณาเขตของตัวเอง
แฮร์รี่ตัวสั่นขณะที่สบตากับดวงตาสีเทาของมิสเตอร์มัลฟอยที่เปล่งประกายด้วยความปรารถนา และจ้องมองร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธออย่างกระหายในท่าทีที่กำลังแสดงออกอย่างสงบและเรียบเฉย "มองฉันสิ แฮร์รี่" เธอหันกลับมามองเดรโกที่กําลังเดินเข้ามาหาเธออีกครั้ง "เธออยากทำต่อไหม" แฮร์รี่กัดริมฝีปากล่างด้วยความสงสัย เธอหันมามองเดรโกและมิสเตอร์มัลฟอยซึ่งยังคงรออยู่ พูดตามตรง… แฮร์รี่ชอบเวลาที่มัลฟอยทั้งสองหันมาให้ความสนใจเธอมาตั้งนานแล้ว กับเธอซึ่งดูอ่อนแอและเปราะบาง…ต้องการที่พักพิงอันปลอดภัย ตอนนี้เมื่อเธอแค่จ้องมองพวกเขา เธอก็ตื่นตัวอย่างน่าอายอีกครั้ง น้ำที่เย็นลงเล็กน้อยในอ่างไม่ได้ช่วยดับความร้อนร่านในกายได้เลยจริงๆ
สายตาของเธอจับจ้องไปที่มิสเตอร์มัลฟอย ซึ่งตอนนี้กําลังพับเสื้อคลุมไว้ข้างพนักพิงเก้าอี้ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดําของเขาพร้อมกับเนคไทที่หลุดออกมา เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ดวงตาของเธอยังคงจดจ่ออยู่กับใบหน้าหล่อเหลาของมิสเตอร์มัลฟอยที่ยิ้มอย่างขบขัน เธอพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
เธอถูกบังคับให้หันศีรษะ ด้วยจูบของเดรโกที่เรียกร้องความสนใจในที ร่างกายของเธอผ่อนคลายมากขึ้นขณะที่เดร โกเริ่มจูบที่ซอกคอของเธอพร้อมกับขอบกัดอย่างเบาๆ เธอทําได้เพียงส่งเสียงครวญครางเพื่อประท้วงเท่านั้น กลัวมากว่ารอยกัดจะทิ้งรอยอยู่นาน แต่การคิดถึงเรื่องนี้กลับเป็นตัวกระตุ้นความตื่นตัวเท่านั้น
เสียงเสียดสีของผ้าตามด้วยคลื่นน้ําแผ่วเบาของใครบางคน ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่ากำยำของมิสเตอร์มัลฟอยโผล่มาข้างหลังเดรโก แฮร์รี่จ้องมองที่แขนซ้ายล่างของมิสเตอร์มัลฟอยอย่างสนใจ ซึ่งเป็นตรามารที่เธอเคยเห็นมาก่อน ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ถูกดึงจนหันหน้าเข้าหามิสเตอร์มัลฟอย เธอจําเป็นต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อดูสีหน้าพึงพอใจของลอร์ดมัลฟอย
มิสเตอร์มัลฟอยเหลือบมองลูกชายของเขา แล้วหันไปหาแฮร์รี่ เธอเกร็งตัวขึ้นแทบทนรอไม่ไหวให้ชายหนุ่มทําอะไรสักอย่างกับเธอ "ใจเย็นที่รัก…" แฮร์รี่พยักหน้าอย่างแข็งขัน เมื่อได้ยินมิสเตอร์มัลฟอยเรียกเธอด้วยความรักโดยไม่คาดคิด เสียงหัวเราะของชายคนนั้นทําให้ร่างกายของเธอหลอมละลาย "ผมขอจูบเธอได้ไหมแฮร์รี่" เธอพยักหน้าเป็นครั้งที่สอง "ครับ…"
"เด็กดี…" มิสเตอร์มัลฟอยก้มตัวเล็กน้อย เส้นผมสีบลอนด์สวยๆ บางส่วนของเขาบดบังใบหน้าอันหล่อเหลาไว้ครึ่งหนึ่ง ร่างกายของแฮร์รี่ค่อยๆ สงบลงจากการจุมพิตช้าๆ ที่ริมฝีปากของเธอ
เธอหลับตาลงอีกครั้งเพื่อเพลิดเพลินกับการจูบที่อ่อนโยนแต่เดิมกลายเป็นจูบที่เร่งเร่าขึ้นด้วยความใจร้อนเล็กน้อย แฮร์รี่ส่งเสียงครวญครางขณะที่ชายหนุ่มกัดริมฝีปากของเธอด้วยลิ้นที่เริ่มสํารวจสิ่งที่อยู่ในปากของเธออย่างกระตืนรือร้น ความร้อนที่ฝังอยู่ข้างหลังของเดรโกยิ่งทําให้เธอรู้สึกละลายมากขึ้น เด็กหนุ่มผมบลอนด์จูบไหล่ของเธอขึ้นไปที่คอของเธอ
มือหลายมือลูบไล้ร่างกายของเธอ คนหนึ่งต้นบีบคอเธอเบาๆ ข้างหนึ่งบนหน้าอกของเธอ นิ้วมือถูยอดอกที่ชมพูที่เริ่มแข็งของเธอ คนหนึ่งจับยึดสะโพกของเธอไว้ มืออีกข้างลูบแก้มก้นของเธอและบีบอย่างใจร้อน ค่อยๆ ลงไปที่ก้นของเธอ สิ่งเร้าต่างๆ ทําให้เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้มิสเตอร์มัลฟอยมากขึ้น ซึ่งยังคงจดจ่ออยู่กับการจูบที่ชุ่มฉ่ำด้วยลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดอย่างยุ่งเหยิง
ในที่สุดริมฝีปากก็ละออกจากกัน แฮร์รี่อ้าปากหอบๆ เพื่อตักตวงอากาศหายใจ เธอรู้ว่าริมฝีปากของเธอบวมและแดงก่ำเพราะมิสเตอร์มัลฟอยจ้องมองเธออย่างพึงพอใจ เขาเลียริมฝีปากเหมือนถูกใจในรสชาติก่อนที่จะรักษาระยะห่างจากใบหน้าเล็กน้อย
"เดรโกจำเป็นต้องขยาย… เธอต้องการมันใช่ไหม แฮร์รี่ที่รัก" เธอไม่ค่อยเข้าใจคำถามนั้น แต่กลับพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
"เธอต้องการจริงๆ เลยนะ…" ชายหนุ่มกลั้นเสียงหัวเราะและจูบเธออีกครั้งอย่างจริงจังและครอบงํามากขึ้น
"ผ่อนคลายนะแฮร์รี่" เธอขมวดคิ้วด้วยความงุนงงกับคําพูดของเดรโก และทันใดนั้นก็รู้สึกเสียวซ่าแปลกๆ และรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเหนียวเหนอะหนะอยู่ภายใน แฮร์รี่ร้องด้วยความตกใจขณะที่จูบเริ่มหยาบโลนขึ้น ร่างกายของเธอโก้งโค้ง มีบางอย่างกําลังพุ่งเข้าใส่เธอ น้ําหนักทั้งหมดของเธอเอนกายลงในอ้อมแขนของมิสเตอร์มัลฟอย เธอดิ้นไปมาอย่างไม่สบายใจ
เธอรู้สึกเหมือนมีนิ้วแตะขอบช่องทางของเธอ กรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่านิ้วของเดรโกพยายามจะสอดเข้าไป- โอ้, แฮร์รี่พยายามหนีจากอ้อมกอดของมิสเตอร์มัลฟอยด้วยความตื่นตระหนกจนริมฝีปากของพวกเธอละจากกัน "เดรโก, คุณกําลังทําอะไร!" แฮร์รี่ตะโกนด้วยความตกใจและพยายามหันหลังกลับ "อย่ากลัวไปเลยที่รัก" มัลฟอยทั้งสองจับตัวเธอไว้จนทําอะไรไม่ถูก ลูบผมเบาๆ เพื่อปลอบประโลม เธอเริ่มส่งเสียงครวญครางขณะที่นิ้วนั้นพยายามจะสอดเข้าไปข้างในจนไปถึงโคนนิ้วของเดรโก
เธอกัดหลังมือ หยุดกรีดร้องขณะที่เพื่อนของเธอสอดนิ้วที่สองเข้าไป น้ําตาที่ร้อนระอุไหลลงมาที่แก้มของเธอด้วยความเจ็บปวด
"ท่านพ่อครับ เหมือนไม่ได้ผลนะครับ" เพื่อนของเธอรู้สึกท้อแท้มากที่ได้เห็นแฮร์รี่ตัวสั่นในอ้อมแขนของพ่อ แฮร์รี่หลับตาลงขณะที่นิ้วถูกถอดออกไป รู้สึกโล่งใจ แต่ก็รู้สึกว่างเปล่า มิสเตอร์มัลฟอยอุ้มร่างเล็กๆ ของเธอออกจากอ่างอาบน้ําขณะที่เธอยังงุนงงอยู่ เธอหมดแรงแล้ว เสียงครวญแผ่วเบาขณะที่ความเย็นกัดผิวที่เปลือยเปล่าของเธอ แฮร์รี่ได้ยินเสียงคาถาบางอย่างอย่างแผ่วเบา และร่างกายที่อ่อนล้าของเธอก็ถูกวางลงบนที่นอนนุ่มๆ
แฮร์รี่แทบจะหมดสติ จําไม่ได้ว่าเธอมาอยู่ในท่าทางแบบนี้ได้อย่างไร คว่ำหน้าลงโดยให้ร่างกายส่วนบนถูกกดลงบนที่นอน มีหมอนหนุนหน้าท้องส่วนล่างของเธอเพื่อให้สะโพกของเธอยกขึ้น เธอยังคงเปลือยเปล่า มีเพียงแว่นตาเอียงๆ เท่านั้นที่บดบังทัศนวิสัย เสียงกระซิบของคาถาดังขึ้นอีกครั้ง ทําให้ช่องทางลับของเธอเย็นยะเยือก แล้วบางสิ่งก็ค่อยๆ กลับเข้าไปหาเธออีกครั้ง มันเจ็บเล็กน้อย แต่การลูบหลังของเธอทําให้ผ่อนคลายเล็กน้อย เธอรู้สึกว่านิ้วนั้นรู้ว่าการสอดใส่เข้าไปนั้นง่ายเพียงใด ตามด้วยนิ้วที่สอง ความเจ็บปวดเริ่มรุนแรงขึ้นเล็กน้อยจนเธอสะอึกสะอื้นและกอดหมอนอีกใบเพื่อพยายามกลั้นความเจ็บปวดไว้
และในที่สุดนิ้วที่สามก็สอดเข้าไป เสียงกรีดร้องที่อู้อี้และเสียงสะอื้นของเธอทําให้นิ้วที่อยู่ข้างในหยุดเคลื่อนไหว "ไม่เป็นไร…แฮร์รี่" เธอไม่รู้ว่าเสียงของใครพยายามโน้มน้าวเธอ "เดรโกจะหยุด หากเธอต้องการหยุด" แฮร์รี่ส่ายหน้าตอบไม่ต้องการจะหยุด เธอไม่กล้าพูดออกมาเพราะรู้ดีว่าเสียงของเธอแหบพร่าเกินไป และนิ้วก็เริ่มเคลื่อนไปตามโคนนิ้วขณะที่ความเจ็บปวดบรรเทาลงเล็กน้อย และนิ้วที่ขยับลึกขึ้นเผลอกดทับบางสิ่งโดยไม่ตั้งใจ ทําให้แฮร์รี่กรีดร้องอย่างแผ่วเบา
"มะ-มันคืออะไรครับ?" คำถามไม่ได้ถูกตอบ นิ้วขยับกดจุดนั้นอีกครั้ง ทําให้ร่างกายของเธอโค้งตัวด้วยความยินดี การเคลื่อนไหวของนิ้วเร็วขึ้นจนดวงตาของแฮร์รี่เบิกกว้าง เสียงครางอู้อี้ที่ถูกบดบังด้วยหมอน
นิ้วที่อยู่ข้างในผลุบเข้าออกพร้อมกับเสียงที่ลื่นไหลอย่างน่าอาย แฮร์รี่สะอื้นเพราะความว่างเปล่า จากนั้นเธอก็ถูกยกขึ้นไปนั่งบนตักของมิสเตอร์มัลฟอยที่พิงหัวเตียง ร่างกายของพวกเธอแนบชิดกัน ขาของเธอถูกยกสูงขึ้นเล็กน้อย แว่นตาของเธอถูกพรากไป ก่อนที่เธอจะได้ประท้วง ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากอีกฝ่ายอีกครั้ง ครั้งนี้มันนุ่มนวลและวาบหวานมาก เดรโกที่อยู่ข้างหลังเธอเข้ามาใกล้ เธอถูกอ้าขากว้างขึ้นเพื่อเผยให้เห็นส่วนลับทั้งหมดของเธออย่างชัดเจน
"ฉันจะใส่เข้าไปนะ" แฮร์รี่ไม่รู้ว่าเดรโกกําลังพูดอะไร เธอรู้สึกประหลาดใจกับบางสิ่งที่จ่อถูไปมา ‘มัน‘ ใหญ่กว่านิ้ว 3 นิ้วที่เคยสอดเข้ามาในช่องทางบอบบางของเธอ
เสียงครวญครางของเธอเล็กลอดออกมาจากการจูบที่ยุ่งเหยิงที่มั่วเมาเธอ ริมฝีปากของเธอถูกกัดเบาๆ เพื่อให้อ้าปากโดยไม่รู้ตัว เพื่อให้ลิ้นสอดลึกเข้าไปในปากของเธอ สิ่งที่อยู่ข้างหลังพยายามขยับเข้าไปช่องทางข้างในทําให้แฮร์รี่รู้สึกเจ็บ สิ่งนั้นเข้ามาช้าๆ เธอพยายามจดจ่อกับการหายใจที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นโดยไม่ได้เตรียมตัวไว้ขณะที่ ’มัน’ พุ่งเข้าใส่จุดอ่อนไหวของเธอจนสุดความยาว
เธอโค้งตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อเดรโกกระแทกแก่นกายไปที่จุดอ่อนไหวภายในของเธออีกครั้ง จูบของมิสเตอร์มัลฟอยถูกละออก แฮร์รี่วางหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อลงบนบ่าของลอร์ดมัลฟอย ในขณะที่เดรโกเร่งตัวขึ้นจนร่างบอบบางของแฮร์รี่ทรุดตัวลงในอ้อมแขนของมิสเตอร์มัลฟอยอย่างอ่อนแรง
"อึก... ไม่นะ! ช้าๆ หน่อย... อืมมม..." แฮร์รี่ประท้วง แต่เดรโกกลับเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ และกระทบจุดเสียวซ่านของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุดยั้ง แฮร์รี่เอามือโอบรอบคอของมิสเตอร์มัลฟอย ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำ และพยายามปิดกั้นเสียงครางแปลกประหลาดอย่างอับอาย
แผ่นอกของเดรโกกดทับหลังของเธอ ความร้อนกระจายไปทั่วร่างกายของแฮร์รี่ เสียงครางของเธอเริ่มดังขึ้นเมื่อรู้สึกว่าไหล่ของเธอถูกกัด และมีคนเล่นยอดอกที่แข็งกระด้างของเธออีกครั้ง การบีบเอวของเธอเบาๆ ทําให้ร่างกายของเธอรู้สึกเสียวซ่ามากขึ้นเท่านั้น
แก่นกายที่อ่อนไหวของเธอแข็งขึ้นจนปวด "อ๊า! ระ-เร็วเกินไปแล้ว! ช้าๆ หน่อยครับ อ๊ะ ได้โปรด..." เข่าของเธอเจ็บมากเมื่องอรับน้ําหนักนานเกินไป เธอเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นต้นคอ มิสเตอร์มัลฟอยใช้โอกาสนี้กัดคอเธออย่างแรง ลมหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้น เสียงกรีดร้องดังออกมาจากริมฝีปากที่ปิดอยู่ เธอหลั่งอะไรบางอย่างออกมาโดยปราศจากการสัมผัสอย่างรุนแรง ร่างกายของเธอสั่นสะท้านและกระตุกหลายครั้ง ส่วนอ่อนไหวของเธอกระตุกเบาๆ ปล่อยน้ําขาวขุ่นออกมาเป็นครั้งที่สองติดๆ กัน ทำให้ร่างกายมิสเตอร์มัลฟอยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำสกปรกของเธอ
"ให้ตายเถอะ… แฮร์รี่ อย่ารัดแน่นสิ" เดรโกพูดพึมพําข้างหูขณะที่ขยับให้เร็วขึ้น แฮร์รี่ส่งเสียงครวญครางขณะที่ความร้อนผ่าวของเดรโกกระแทกเข้าไปข้างในจนสุดความยาวเป็นครั้งสุดท้าย กระตุกแรงๆ แล้วน้ำอุ่นๆ ก็พุ่งหลั่งเข้ามาจนเธอรู้สึกได้ภายในท้องน้อยของเธอ ไหล่ของเธอถูกกัดอีกครั้ง มือของเดรโกเคลื่อนลงไปที่ท้องน้อยของเธอ ลูบไล้เบาๆ ก่อนที่จะกดลง ขณะที่เขาหลั่งเข้าไปข้างใน แฮร์รี่สะอื้นอย่างแผ่วเบา เธอไม่เคยรู้สึกเต็มอิ่มแบบนี้มาก่อนเลย
ช่องทางของเธอว่างเปล่าขณะที่เดรโกค่อยๆ ถอดแก่นกายของเขาออกมา เสียงเปียกเจ๊าะแจ๊ะทําให้หูของแฮร์รี่แดงก่ำ เธอรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่เร่าร้อนของเดรโกที่ช่องบอบบางของเธอเต็มไปด้วยน้ำของเดรโกกำลังไหลย้อนออกมา ขณะที่นิ้วของเขากดที่จีบขอบที่แดงก่ำของเธอและพยายามยืดช่องทางออก
"อะ-อย่าทําแบบนั้นเลย! อ๊าาา..." เธอประท้วง ทําได้เพียงสะอื้นครางเสียงพร่า นิ้วของเพื่อนพยายามยัดเมล็ดพันธุ์กลับเข้าไปในรูที่ยังหุบไม่ลง หมอนข้างใต้ขยับจนเธอทรุดตัวลง จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความอิ่มเอมจนเกิดเสียงครางด้วยความยินดี
เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเดรโกขยับตัว เธอหันไปมอง เห็นมัลฟอยทั้งสองที่กําลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ปราถนาและชื่นชม สีหน้าของมิสเตอร์มัลฟอยที่แข็งกระด้างจ้องมองแฮร์รี่อย่างหื่นกระหาย ขาของเธอถูกเปิดกว้างเพื่อเผยให้เห็นความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่ลูกชายของเขาทํากับเธอ ลอร์ดมัลฟอยจับแก่นกายที่แข็งของตัวเอง แฮร์รี่จ้องมองด้วยความเสียวซ่าในท้องน้อย เหมือนว่า ‘มัน‘ จะอวบใหญ่ยาวกว่าของเดรโกที่มีขนาดเล็กกว่า สีก็ดูเข้มกว่า ทำให้เธอกลืนน้ำลายอย่างทำอะไรไม่ถูก ลอร์ดมัลฟอยขยับสิ่งนั้นขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาจดจ่ออยู่กับใบหน้าที่แดงก่ำของแฮร์รี่
"ให้ตายสิ เธอดูงดงามมาก…" เสียงชื่นชมดังขึ้นเบาๆ มือที่ว่างอยู่ของมิสเตอร์มัลฟอยพับขาข้างหนึ่งของแฮร์รี่ขึ้นเผยให้เห็นช่องทางสีแดงก่ำที่ขมิบกระตุกปิดไม่สนิทของเธอ น้ำกามมากมายที่พยายามจะไหลออกมา "สวยมาก…" หลังจากพูดจบ มือหนาก็ขยับเร็วมากขึ้น มิสเตอร์มัลฟอยจงใจเอาแก่นกายของเขาจ่อเข้าหาช่องทางของแฮร์รี่ เพื่อให้น้ําข้นพุ่งเข้าไปปากช่องทางที่เปิดออกของแฮร์รี่
แฮร์รี่ตัวสั่นและกัดหลังมือเพื่อกลั้นเสียงครวญครางอันน่าสมเพช เธอกลั้นลมหายใจขณะสบตาสีเทาอ่อน อ่านสีหน้าอิ่มเอมของชายหนุ่มที่อยู่เบื้องบนได้อย่างชัดเจน ช่วยตัวเองและหลั่งออกมาเพียงแค่มองดูร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ น้ําขาวอุ่นพุ่งกระฉูออกมาอย่างแรงเข้าไปสู่ช่องทางของเธอ บางส่วนกระเด็นทำให้ร่างกายของเธอและผ้าปูที่นอนเปื้อน
แฮร์รี่ส่งเสียงร้องอย่างแผ่วเบาขณะที่จีบขอบปากทางถูกกดกลับเข้าไป "ไม่นะครับ ได้โปรด…" เธออ่อนล้ามาก เช่นเดียวกับเดรโกก่อนหน้านี้ มิสเตอร์มัลฟอยพยายามเก็บของเหลวบางส่วนที่พยายามจะไหลออกจากรูสวาทเพื่อใส่กลับเข้าไป แก่นกายของเธอแข็งขึ้นอีกครั้ง แต่เธอไม่อยากหลั่งออกมาอีกแล้ว ร่างกายของเธออ่อนล้ามากเกินไป
"ครั้งต่อไป ฉันจะอุดรูสวยๆ ของเธอด้วยอะไรสักอย่าง ที่รัก…" แฮร์รี่ทําได้เพียงสะอื้นเมื่อได้ยินมิสเตอร์มัลฟอยพูดเรื่องไร้สาระที่ลามกมาก แก่นกายของเธอกระตุกเมื่อนึกถึงสิ่งที่มิสเตอร์มัลฟอยพูด เธอโค้งตัวขึ้น และหลั่งออกมาเป็นครั้งที่สาม ไม่มากเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ทําให้เธอโล่งใจ เธอทรุดตัวลงบนที่นอนอย่างหมดหนทาง หน้าอกของเธอหอบหายใจขึ้นลง ดวงตาของเธอเริ่มหนักอึ้งเมื่อรู้สึกว่าศีรษะของเธอถูกลูบเบาๆ
"เธอชอบไหมที่รัก" มิสเตอร์มัลฟอยถาม และแฮร์รี่ทําได้เพียงพยักหน้าช้าๆ ตอบอย่างมึนงง
"มันดึกมากแล้ว" มิสเตอร์มัลฟอยรีบลุกจากเตียงและสวมเสื้อผ้า ร่างกายของเธอรู้สึกเสียวซ่าขณะที่คาถาชําระล้างสิ่งสกปรก มิสเตอร์มัลฟอยจูบริมฝีปากของแฮร์รี่เบาๆ "ฝันดีนะที่รัก ผมรักเธอมากเหลือเกิน" ใบหน้าของแฮร์รี่แดงก่ำเมื่อได้ยินลอร์ดมัลฟอยแสดงความรักอย่างไม่คาดคิด ดวงตาของเธอเริ่มเบลอเมื่อเห็นมิสเตอร์มัลฟอยตบไหล่ลูกชายที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว "พาแฮร์รี่ไปที่ห้องพัก"
"ครับท่านพ่อ" เดรโกพยักหน้า มิสเตอร์มัลฟอยยิ้มให้แฮร์รี่ที่กำลังจะหมดสติเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเปิดประตูและเดินจากไป
…………………………………
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น