(Fic Harry Potter) Strength of a Child's Mind - AllHarry 6
"ขอโทษครับ-"
"-พวกเราไม่คิดว่า-"
"-จะเผลอหลับไป"
ศาสตราจารย์วิชาปรุงยาเลือบมองฝาแฝดพูด
จอร์จไหล่ตก ขณะที่เฟร็ดพยายามที่จะจัดการรอยยับบนเสื้อของเขา
"ไม่จำเป็นต้องขอโทษ"
เขากล่าว "เธออยู่กับแฮร์รี่ตลอดเวลาที่ฉันไม่อยู่
และเห็นได้ชัดว่าพวกเราทุกคนต้องการพักผ่อนบ้าง"
"คุณมาก่อนเราตื่นได้อย่างไรครับ?"
จอร์จถามซอกแซก
"เพราะจะมีมอนสเตอร์น้อยตัวนึงที่ใช้เวลานอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงนะสิ" เซเวอร์รัสบ่น
"เซว'รัส!"
"เมื่อพูดถึงปีศาจ ปีศาจก็มา"
ชายหนุ่มพึมพำ
แฮร์รี่วิ่งผ่านฝาแฝด เด็กชายยังคงอยู่ในชุดนอนของเขา และถูกเซเวอร์รัสจับอุ้มขึ้น
"ฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องแต่งห้องใหม่ทั้งหมดด้วยพรมหนาพิเศษ"
ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม "เธอชอบวิ่งเท้าเปล่าจังเลยนะ"
"ก็ผมชอบนิฮะ"
เด็กชายประท้วง
"ฉันรู้... เธอหิวไหม อยากทานอะไรเล็กๆ น้อยๆ รึป่าว? "
"ฮะ!"
"แล้วเธอสองคนล่ะ?"
เซเวอร์รัสถามฝาแฝด
"ครับ…"
"สักเล็กน้อยก็ดี..." เฟร็ดพูดเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนที่ฝาแฝดทั้งสองจะพูดพร้อมกัน "ครับท่าน"
"ให้ตายเถอะ คำว่า 'ท่าน' ฟังดูแก่ชะมัด" เซเวอร์รัสคร่ำครวญ "ที่นี่เธอสามารถเรียกฉันว่าเซเวอร์รัสได้"
ขากรรไกรของพวกเขาหุบลง หลังจากที่เผลออ้าปากค้าง
……………………………………..
แฮร์รี่เลือกซุกตัวในตำแหน่งที่สบายที่สุด นั่นคือตักของเซเวอร์รัส และปฏิเสธที่จะลุกออก ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟา
เฟร็ดและจอร์จเพิ่งกลับไปได้สักพัก หลังจากรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน
"เมื่อวานนี้เธอมีความสุขไหม? กับเฟร็ดและจอร์จ?" ศาสตราจารย์วิชาปรุงยาถาม พลางลูบเส้นผมของแฮร์รี่เบาๆ
"อื้อฮือ...พวกเขาอ่านเกลเกรซให้ผมฟังฮะ" เด็กชายตอบและมองเขา
"อีกแล้วหรอ? เธอต้องการฟังเรื่องนี้ตลอดเลยนะ"
"แต่มันทำให้ผมนึกถึงเซว'รัส...และมันเป็นเรื่องที่ดีฮะ"
"งั้นหรอ? ถ้าฉันจำไม่ผิด เกลเกรซเป็นคนที่ดีกว่าฉันมาก "
"คุณเป็นคนดี"
เด็กชายค้าน
เซเวอร์รัสเพียงหัวเราะเท่านั้น
"นอกจากฟังเรื่องเกลเกรซแล้ว เธอทำอะไรอีกหรือป่าว?"
"ผมทำให้พวกเขาได้ออกกำลังกาย"
"ออกกำลังกาย?"
"ทำให้พวกเขาไล่จับผมไปรอบๆ"
"ไล่จับ?" ชายหนุ่มถาม
"อื้อฮือ"
"แล้วสนุกไหม?"
"สนุกฮะ แต่ผมรู้สึกเหนื่อยมาก" เด็กชายกล่าวและเงยหน้าขึ้นมองเซเวอร์รัส "หลังจากนั้นพวกเราเลยไปนอนด้วยกันฮะ"
"ดูเหมือนเธอจะเล่นสนุกกับพวกเขานะ"
"มันสนุก
แต่มันดูน่าสนุกมากกว่า ตอนที่คุณไล่ตีพวกเขา"
"...ฉันหวังว่าเธอจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก"
……………………………………..
มีคำสั่งเรียกเซเวอร์รัสจากดาร์คลอร์ดให้เข้าพบเร่งด่วนในวันอาทิตย์ ปกติเขาไม่เคยถูกเรียกไปในวันอาทิตย์ และนั่นทำให้เขากังวล
รีมัสกำลังอ่านหนังสือเล่มเล็กๆ กับแฮร์รี่ เด็กชายซบอยู่บนอกของเขา เหนื่อยจากเล่นก่อนหน้านี้ ถูกซีเรียสวิ่งไล่จับในห้องทำงานอาจารย์ใหญ่ และแบล็คกำลังนั่งอยู่บนพื้น เอนกายพิงโซฟาที่รีมัสและแฮร์รี่อยู่
เซเวอร์รัสโผล่พรวดเข้ามาด้วยใบหน้าขาวซีดและกล่าวว่า "เขาต้องการเจอแฮร์รี่
ฉันมีเวลาหนึ่งนาทีเพื่อนำเขาไปที่นั่น "
"เขาบอกไหมว่าทำไม?"
อัลบัสถาม ขณะที่รีมัสอุ้มแฮร์รี่ให้มาสเตอร์ด้านการปรุงยา
"เขาดูเหมือน...เหนื่อยล้า และโมโหใส่ทุกคนที่เข้าพบเขา" เซเวอร์รัสกล่าว "ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากเจอแฮร์รี่"
"เราจะไปที่ไหนฮะ?" เด็กชายถาม มองไปที่เซเวอร์รัส มือเล็กๆ ของเขากำเสื้อคลุมสีดำ
"เรา...เราจะไปพบลอร์ดโวลเดอมอร์กัน เธอจำได้ไหม?"
"อืม...ผมต้องการเจอเขาฮะ"
"ในครั้งนี้คุณควรอยู่ในห้องกับเขานะ..." มู้ดดี้กล่าว ดวงตาวิเศษของเขาจับจ้องที่เซเวอร์รัส
"ฉันไม่สามารถรับปากได้หรอก" เซเวอร์รัสสะบัดเสียงใส่
เขาหมุนตัวออกไป ก่อนที่จะกระแทกประตูปิดเสียงดัง
……………………………………..
โวลเดอมอร์เงยหน้าขึ้นเมื่อประตูเปิดออก เซเวอร์รัสเดินเข้ามาและมีโคแรนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เด็กชายมองไปรอบๆ ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่ดาร์คลอร์ด มาสเตอร์ด้านการปรุงยาวางเขาลง และโคแรนวิ่งขึ้นไปบนบัลลังก์ทันที
เป็นเซเวอร์รัสที่ตกใจ ขณะที่เวลเดอมอร์ยิ้มให้กับเด็กชาย แล้วอุ้มเขาขึ้นวางที่แขนของเก้าอี้
"แกไปได้...ทำยาที่ฉันต้องการ" โวลเดอมอร์สั่งเซเวอร์รัส "จะไม่มีอันตรายแก่เด็ก"
"ครับ...นายท่าน" เซเวอร์รัสพูดและโค้งคำนับ เขาหวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นเช่นนั้น
ขณะที่ชายหนุ่มออกจากห้อง โวลเดอร์มอร์หันไปมองเด็กอีกครั้ง
"เธอเป็นอย่างไรบ้าง?" เขาถาม
"ดีฮะ!"
"มีใครที่ทำให้เธอลำบากไหม?"
"ไม่ฮะ! เดรกี้พาผมบินบนไม้กวาด แพนซี่กับผมเรียกเขาด้วยชื่อเล่น"
"ฉันคิดว่าเธอกำลังพูดถึงหนุ่มน้อยมัลฟอยใช่ไหม?"
"ใช่ฮะ"
โคแรนกล่าวพลางหัวเราะคิกคัก เขาเอนตัวเข้าไปใกล้จอมมารแล้วกระซิบ "เซว'รัสโมโหมาก เขาชอบตีโพยตีพาย เมื่อเดรกี้พาผมบิน
มันตลกมากที่ได้เห็นเขาเป็นแบบนั้น"
"โอ้...ฉันไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าทำไม"
โวลเดอร์หยอกเย้า "เธอได้พบอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนแล้วหรือยัง?"
"พบแล้วฮะ ดัมบี้"
"ดัมบี้?"
"ใช่แล้วฮะ มินนี่หรือมิเนอวาบอกว่าดัมบี้ชอบแต่งตัวตลก"
"โอ้...ฉันคิดว่าเขาเป็นคนตาบอดสีน่ะ" ดาร์คลอร์ดกล่าว "เขายังคงใส่สีชมพูกับสีเหลืองผสมกันไหม?"
"ครั้งหนึ่งฮะ...นั้นทำให้ดวงตาของผมเจ็บมาก"
"ฉันเข้าใจ มีคนที่สนใจคุณอีกไหม"
"มู้ดดี้หรือดอนที่พวกเขาใช้เรียกเขา ผมไม่ชอบเขา เขาทำไม่ดีกับเซเวอร์รัสฮะ"
"เธอได้ยินที่คำสั่งอะไรไหม?"
"คำสั่ง?"
"ผู้คนจำนวนมากในห้องทำงานของดัมเบิลดอร์"
"ฮะ"
โคแรนกล่าว "พวกเขาเสียงดังมาก แต่ผมไม่ได้ฟัง"
"ดีแล้ว...อย่าไปฟังพวกเขาเลย..." โวลเดอมอร์กล่าว จี้เอวโคแรนเบาๆ ทำให้เด็กชายหัวเราะคิกคัก
"มาเถอะ...ไปที่ไหนสักแห่งที่สบายๆ หน่อย"
เขาลุกขึ้นและช่วยพาโคแรนลงจากแขนเก้าอี้ เด็กชายจับมือของเขาและพวกเขาเดินออกจากห้อง โวลเดอมอร์พาไปที่ห้องสมุด มันมีบรรยากาศที่เบาสบายกว่าที่โคแรนน่าจะชอบมาก จอมมารนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวหนึ่งและเฝ้าดูโคแรมองไปรอบๆ อย่างสนใจ ก่อนที่เด็กชายจะพยายามขึ้นมาบนเก้าอี้นวม โวลเดอมอร์หลับตาลงชั่วครู่ และนวดเบาๆ โคแรนถาม
"คุณสบายดีไหมฮะ?"
"ไม่...โคแรน...ฉันไม่สบาย" จอมมารพูดและมองไปที่เด็ก
"คุณเป็นอะไร?"
"เวลาของฉันกำลังจะสิ้นสุดลง"
โวลเดอมอร์กล่าว "ฉันรู้ตัวนานแล้ว
ยังเป็นเธอที่ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ"
"คุณกำลังจะตายหรอฮะ?" เด็กชายถาม มือเล็กๆ จับแขนสีซีดเบาๆ "นายท่าน?"
"อย่าเรียกฉันแบบนั้น" จอมมารกล่าว "ฉันไม่ใช่นายของเธอ"
"แล้วผมควรจะเรียกคุณว่าอะไร?"
"เธอ…" นี่เป็นเรื่องยาก ดาร์คลอร์ดทบทวนกับตัวเองสำหรับสิ่งที่เขากำลังจะพูด
เป็นเวลานานที่เขาเกลียดคนที่กล้าเรียกเขาด้วยชื่อนั้น แต่กับเด็กคนนี้...
กับเด็กคนนี้มันง่ายที่จะยอมรับว่าเขาเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น เขามองไปที่โคแรนและพูดช้าๆ "เธอสามารถเรียกฉันว่า...ทอม"
……………………………………..
เซเวอร์รัสกำลังเฝ้าดูยาที่กำลังเคี่ยว
มันจำเป็นที่จะต้องเคี่ยวนานกว่าครึ่งชั่วโมง
ยาที่ง่ายที่จะนำติดตัวไปกับผู้เสพความตายในการจู่โจม
ถ้ามีคนบาดเจ็บจะหยุดเลือดได้ชั่วคราว
ของที่มีประโยชน์ที่ถูกใช้โดยทุกคนที่ต่อสู้
"สวัสดี...เซเวอร์รัส"
เขาหันกลับมอง และหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ในใจ เบลลาทริกซ์กำลังยิ้มหวานให้เขา ซึ่งหมายความว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ... แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติของเธอก็ตาม
"ต้องการอะไรเลสแตรงจ์?"
เขาถาม.
"โอ้...ไม่มีอะไรมากหรอก"
เธอพูดและเดินเข้าหาเขา "เพียงเพื่อถามว่าทำไมนายของเราดูเหมือนจะสนุกกับหลานของแกมากนัก"
"ฉันไม่รู้หรอกว่านายท่านต้องการอะไร
แต่ฉันยินดีที่จะรู้ว่าโคแรนเป็นที่ยอมรับจากเขา"
"ว่าไงนะ...เด็กนั่นไม่ควรได้ใกล้ชิดนายท่าน!"
เบลลาทริกซ์ถ่มน้ำลายใส่ "เด็กตัวน้อยของแกไม่ได้มีอะไรเลย เขาไม่ควรได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องเดียวกับนายท่านของเรา! "
"ไปให้พ้นซะ" เซเวอร์รัสกล่าว "และอย่าคิดว่าฉันจะลังเลที่จะโจมตีเธอ ถ้าเธอหรือใครพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ดีเกี่ยวกับโคแรนให้ฉันได้ยินอีก"
ไม้กายสิทธิ์ปรากฏอยู่ในมือของเขา ชี้ไปที่หัวใจของเธอ ซึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขา มีความบ้าคลั่งอยู่ในดวงตาของเธออย่างชัดเจน และจากนั้นเธอก็หันส้นเท้าของเธอออกจากห้องไป มาสเตอร์ด้านการปรุงยาล็อกประตูทันที
……………………………………..
โวลเดอมอร์เฝ้าดูเด็กชายวิ่งไปมารอบห้อง และนากินีไล่ตามเขาอย่างสนุกสนาน
เด็กชายกำลังหัวเราะคิกคัก และพยายามหลบหลีกงู ดาร์คลอร์ดเลือกที่จะนั่งอยู่บนเก้าอี้นวม
จู่ๆ ประตูก็เปิดออก เขาเงยหน้าขึ้นมอง เป็นเบลลาทริกซ์ที่เดินเข้ามา เขาถอนหายใจ ตอนนี้เธอไม่ใช่คนที่เขาอยากจะเจอ
แต่แล้วเขาก็ได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขากระตุ้นด้วยอารมณ์ที่เขาไม่คุ้นเคย เธอยืนอยู่ตรงหน้าโคแรนที่มองเธออย่างสับสนและตกใจ เบลลาทริกซ์ไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวอะไรเลย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งขาดสติและเธอร้องตะโกน
"ครูซิโอ!"
โล่ถูกเสกขึ้นรอบๆ ตัวโคแรนภายในไม่กี่วินาที โวลเดอมอร์เหวี่ยงเธอออกห่างและเขาร่ายคำสาปออกไปทันที
"ครูซิโอ"
โคแรนเฝ้ามองขณะที่ผู้หญิงคนนั้นล้มลงและกรีดร้อง
เขาสัมผัสโล่เบาๆ ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร แต่มัน...อบอุ่น มันให้ความรู้สึกเหมือนความรักของเซว'รัสที่ปลอบโยน หัวของนากินีวางบนไหล่ของเขา เสียงกระซิบแหบๆ ก้องอยู่ในหู เขาสามารถเข้าใจเธอเช่นเดียวกับโวลเดอมอร์ แต่เขาไม่เคยบอก ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม
เมื่อเบลลาทริกซ์หยุดกรีดร้องแล้วเธอก็สลบไปด้วยความเจ็บปวดที่เกินจะทนไว้ โคแรนเดินผ่านโล่ เขาเอามือเล็กๆ
ของเขาลงบนแขนของโวลเดอมอร์แล้วพูดว่า
"ผมไม่เป็นไรฮะ คุณไม่จำเป็นต้องทำร้ายเธออีกต่อไป เธอไม่ได้ทำร้ายผมแล้ว"
โวลเดอมพบว่าตัวเองคืนสติกลับมาด้วยเสียงเล็กๆ นั่น แต่คำสาปแช่งสุดท้ายได้ร่ายออกไปแล้ว เธอกระตุกอยู่บนพื้นและแน่นิ่งไป โคแรนพาจอมมารกลับไปนั่งที่เก้าอี้นวมแล้วปีนขึ้นไปนั่งคร่อมตักของจอมมาร ประคองใบหน้าซีดขาวให้ดวงตาสีแดงเลือดสบกับดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะโถมตัวเข้ากอดจอมมารไว้แน่น โวลเดอมอร์ปล่อยให้เขากอดนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร
……………………………………..
เซเวอร์รัสค่อนข้างกังวลกับความเงียบของแฮร์รี่ เด็กชายไม่เคยเงียบ หลังจากที่เขาได้พบกับโวลเดอมอร์เป็นครั้งแรก เขาพูดถึงจอมมารไม่หยุด
เขาผ่านประตูฮอกวอต และเดินไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่ซึ่งเขารู้ว่าสมาชิกทั้งหมดรอเขาและแฮร์รี่อยู่
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนหันมามองเขาและเด็ก
"ทำไมเขาหน้าซีดจัง?" มอลลี่ถามด้วยดวงตาเบิกกว้าง
มีการกล่าวหาในน้ำเสียงของเธอ มาสเตอร์ด้านการปรุงยากำลังรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างคลายลงภายในตัวเขา เขาต้องคิดทบทวนเร็วๆ
นี้
"ฉันไม่รู้" เขาพูดออกมาเบาๆ แล้วกัดฟันแน่น
"นายปล่อยให้โวลเดอมอร์ทำร้ายเขา!" มู้ดดี้คำราม เซเวอร์รัสไม่ทันตั้งตัวในเวลานี้
"ฉันไม่ได้ปล่อยให้เขาทำร้ายแฮร์รี่ นายมันงี่เง่า! ฉันเบื่อที่ได้ยินนายกล่าวหาฉันว่าไม่เคยทำอะไร!"
มู้ดดี้เตรียมที่จะตอบโต้อย่างเผ็ดร้อนอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีหนังสือเล่มหนึ่งตีเข้าแสกหน้า
เขาก้มตัวลงกดจมูกที่มีเลือดออกของเขา
แฮร์รี่เหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย
"แฮร์รี่...เกิดอะไรขึ้น?" เซเวอร์รัสถามและถอยห่างจากทุกคน เด็กชายกำเสื้อคลุมของเขา
"ผมกลัว" แฮร์รี่กล่าวแล้วพวกเขาทั้งหมดก็เงียบ
"กลัวลอร์ดโวลเดอมอร์ใช่ไหม?" มู้ดดี้ถาม
"ไม่...ผมไม่ชอบพวกเขา" เด็กชายกล่าวและชี้ไปที่ทุกคนในห้อง "พวกเขาทำให้ทอมเจ็บ พวกเขากำลังทำร้ายทอม และผมไม่ชอบเลย"
"…ทอม?"
"เขาไม่ได้เป็นนายท่านของผม ดังนั้นเขาจึงบอกให้ผมเรียกเขาว่าทอม" เด็กชายกล่าวและมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเขาอยู่ มีบางอย่างที่หลอนอยู่ในดวงตาสีมรกค "เซว'รัส...ครูซิโอคืออะไรฮะ?"
พวกเขาทั้งหมดเกร็ง
"ครูซิโอ...?"
ชายหนุ่มกล่าวช้าๆ พยายามนึกหาคำอธิบายที่ 'ดีๆ'
"มัน...มันเป็นคำสาปและมันก็ทำให้เจ็บมากๆ"
ฟังแล้วรู้สึกว่าเป็นการอธิบายที่ไร้สาระและแย่ที่สุดสำหรับเขา คำอธิบายดังกล่าวไม่ได้อธิบายความน่ากลัวและร้ายกาจของครูซิโออย่างแท้จริง แต่ดูเหมือนแฮร์รี่จะไม่ได้สังเกต
"แล้วทำไม...ทำไมเธอถึงต้องการทำร้ายผมล่ะฮะ?"
"เธอ...ใคร?"
"ทอมบอกว่าเธอชื่อเบลลาทริกซ์"
เซเวอร์รัสกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกเหมือนว่ากำลังจมอยู่ในความโกรธที่ยากจะระงับ เบลลาทริกซ์พยายามทำร้ายแฮร์รี่?
เดี๋ยวก่อน…
"เพิ่งเกิด? เรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นใช่ไหม?" เซเวอร์รัสถาม
"เธอพยายามที่จะใช้ครูซิโอกับผม แต่ทอมปกป้องผมเอาไว้ เขาพูดว่าครูซิโอแล้วชี้ไม้กายสิทธิ์ของเขาไปที่เธอ เธอเริ่มกรีดร้อง ผมบอกให้เขาหยุด แต่หลังจากนั้น...เพราะผมไม่ชอบมัน
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยกไม้กายสิทธิ์อีกครั้งแล้วพูดว่า 'อะวาดา เคดาฟรา' เธอหยุดเคลื่อนไหวทันทีที่โดน เขาบอกผมว่า 'อะวาดา เคดาฟรา' ทำให้ตาย"
แฮร์รี่เริ่มร้องไห้ เซเวอร์รัสกอดเขาแน่น
"ผมรู้ว่าทอมทำสิ่งเลวร้าย...เขาฆ่าคน"แฮร์รี่ร้องไห้ "แต่มีคนจะฆ่าเขาด้วย!"
"อะไรนะ?" เซเวอร์รัสอุธานพร้อมๆ กับทุกคนในห้อง มีบางอย่างแปลกๆ เกี่ยวกับจอมมารตั้งแต่ที่เขาพาแฮร์รี่มาส่งที่ห้องปรุงยา แต่ไม่ทันได้สังเกตเห็นและสนใจ
"ใครบางคนกำลังทำให้เขาตาย"
เด็กชายพูด เงยหน้าขึ้นมองเซเวอร์รัส ดวงตามรกตคลอไปด้วยน้ำตาและแดงก่ำอย่างน่าสงสาร "เขาจะตาย...ผมไม่ต้องการให้เขาตาย ผมต้องการให้เขามีชีวิตอยู่"
Tbc…
แงงรอนะคะ
ตอบลบรอคับ
ตอบลบ