(Fic Harry Potter) Strength of a Child's Mind - AllHarry 5
"ผมต้องทำจริงๆ หรอ?" เซเวอร์รัสถาม
อัลบัสมองเยาะเย้ยและตอบกลับ "แน่นอน...หนุ่มน้อยวีสลีย์และคุณเกรนเจอร์ ต้องการเห็นเพื่อนของพวกเขา"
"เขาควรจะเป็นแค่ครอบครัวของผม คุณจะมีวิธีจัดการกับการเรียกชื่อของเขายังไง? "
"โอ้...เธอควรจะอยู่กับฉันตอนที่เจอพวกเขา เมื่อพวกเขามาถึงเพื่อรับข่าวเกี่ยวกับแฮร์รี่ ซึ่งแน่นอนฉันต้องปฏิเสธพวกเขา"
มาสเตอร์ด้านการปรุงยากำลังถลึงตาใส่เขา
"คุณเป็นที่ขี้โกง คุณตัวรู้หรือเปล่า?"
"ณ ตอนนี้...มันแย่มากทีเดียว" อลัสกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ
"ฉันแค่บอกเธอในสิ่งที่ทุกๆ คนกำลังคิด"
เซเวอร์รัสถอนหายใจ วันนี้คงเป็นอีกวันที่ยาวนาน
....................................................
แฮร์รี่ละสายตาจากเซเวอร์รัส ในขณะที่รอนและเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาให้ห้องของอัลบัส
เซเวอร์รัสเหลือบมองไปที่พวกเขาก่อนที่จะกลับมาดื่มน้ำชาของเขาต่อด้วยท่าทีไม่เต็มใจ
"แฮร์รี่" ชายชราเรียกและเด็กเงยหน้าขึ้นมองเขา
"ทำไมเธอไม่ไปทักทายเหล่าสาวกของเธอ ในขณะที่ฉันกับเซเวอร์รัสพูดคุยกันล่ะ?
"พวกเขาเป็นใครฮะ?" แฮร์รี่ถาม
"โอ้...เด็กสาวคือเฮอร์ไมโอนี่ และเด็กหนุ่มคือรอน พวกเขาทั้งสองจะเป็นเพื่อนที่ดีมากและจะเล่นกับเธอ"
"รอนนี่ดูเหมือนเฟร็ดและจอร์จ"
"นั่นเพราะรอนเป็นน้องชายของพวกเขา" อัลบัสกล่าว "ไปหาพวกเขาสิ"
แฮร์รี่เดินไปหาสองคนนั่นอย่างระแวดระวัง เฮอร์ไมโอนี่คุกเข่าลงแล้วพูด "สวัสดี เธอคงรู้แล้วว่าฉันคือเฮอร์ไมโอนี่
เธอแฮร์รี่ใช่ไหม? "
"คุณรู้ได้อย่างไรฮะ?" แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
นักเรียนทุกคนยกเว้นเฟร็ดและจอร์จ รู้ว่าเขาคือโคแรน
"ศาตราจารย์เซเวอร์รัส เฟร็ดและจอร์จบอกกับเรา" เด็กสาวพูด
"เธอชอบเล่นกับเฟร็ดและจอร์จใช่ไหม?"
เมื่อสถานการณ์เริ่มผ่อนคลายมากขึ้น แฮร์รี่จึงพยักหน้าและพูดเบาๆ "พวกเขาพูดตลก"
"โอ้...ฉันแทบไม่รู้เลยล่ะ" เด็กสาวบอกด้วยรอยยิ้ม ขณะที่รอนคุกเข่าลงข้างๆ
เธอ "รอนได้ยินพวกเขาพูดจนชินมาสิบห้าปีแล้ว"
"พวกเขาชอบระเบิดสิ่งต่างๆ เซว’รัสยังพูดว่าเร็วๆ
นี้จะระเบิดพวกเขาบ้าง"
"แฮร์รี่! ไม่จำเป็นต้องพูดซ้ำในสิ่งที่ฉันพูดออกมาหรอก!" มาสเตอร์ด้านการปรุงยาร้องตะโกน
ขณะที่อัลบัสหัวเราะ
"แต่คุณบอกว่าผมควรจะพูดความจริง!" แฮร์รี่ยืนยัน
"นั่นก็ใช่...แต่บางสิ่งบางอย่างเธอควรเก็บมันไว้ในใจ" เซเวอร์รัสคร่ำครวญและนั่นทำให้ชายชรายิ้มกว้าง
"แล้วไงต่อ" เฮอร์ไมโอนี่ถามและยิ้มให้แฮร์รี่
"เฟร็ดกับจอร์จจะระเบิดได้ยังไงล่ะ?"
"เซว’รัสทำให้หม้อยาของพวกเขาระเบิดฮะ"
แฮร์รี่กล่าวอย่างไร้เดียงสา
"เจ้าพวกปีศาจร้ายเหล่านั้น"
มาสเตอร์ด้านการปรุงยาพึมพำ "พวกเขาได้ทำลายหม้อยามากกว่าลองบัตท่อมซะอีก"
"บางทีเราไม่ควรไปเล่นในห้องเรียนอีกต่อไป"
แฮร์รี่กระซิบกับทั้งสองคน "แต่เซว’รัสดูตลกมาก ตอนที่เขาไล่ตีเฟร็ดและจอร์จด้วยไม้คนยา"
"แฮร์รี่!" เซเวอร์รัสกรีดร้อง
นั่นทำให้อัลบัสหัวเราะอย่างเต็มเสียง
....................................................
เฮอร์ไมโอนี่กอดแฮร์รี่ไว้อย่างนุ่มนวล ขณะที่เธออ่านหนังสือที่อยู่ในห้องสมุดเล็กๆ
ของอาจารย์ใหญ่ เด็กชายหลับไปแล้ว เลือกที่จะนอนในอ้อมแขนของเด็กสาว
แต่เธอไม่ได้บ่นอะไร รอนกำลังหัวเสียหลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ฟาดเขา (เขาหลุดคำว่า
"แม่งเจ๋งไปเลย"
ต่อหน้าเด็กชาย และการลงโทษคือความโกรธของเฮอร์ไมโอนี่) ด้วยถ้วยชา
ในขณะที่อัลบัสและเซเวอร์รัสกำลังพูดเกี่ยวกับยาขั้นสูงที่มาสเตอร์ด้านการปรุงยากำลังทำอยู่
ขณะที่ชายหนุ่มพร้อมที่จะกลับ เฮอร์ไมโอนี่ส่งเพื่อนของเธอไปให้เซเวอร์รัสที่เอาใจใส่อย่างมากในการไม่ให้เด็กชายตื่น
กริฟฟินดอร์สองคนมองไปที่มาสเตอร์ด้านการปรุงยา รู้สึกช็อตนิดๆ ที่เขาค่อยๆ รับแฮร์รี่มาอุ้มไว้ในอ้อมแขน
เด็กชายครวญครางเบาๆ
"นอนต่อเถอะ"
ชายหนุ่มพูดเบาๆ กับเด็กชาย
"เซว’รัส?"
"ใช่…ฉันเอง เธอยังเด็ก ไม่เป็นไรหรอก...เธอควรจะนอนต่อ"
แฮร์รี่ตาปรือชั่วครู่ ก่อนที่จะหาวและหลับตาลงอีกครั้ง
"ดูเหมือนแฮร์รี่ชอบนอนน่ะ" อัลบัสกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"บอกกับตัวเองเถอะอัลบัส" เซเวอร์รัสกล่าว "เขามักตื่นขึ้นทุกเช้าและเรียกร้องให้ผมมาเล่นกับเขา"
"แล้วเธอทำยังไง?"
"ในเวลาส่วนใหญ่ผมต้องไปเล่นกับเขา
แต่เมื่อเร็วๆ นี้ผมได้พยายามโน้มน้าวให้เขานอนหลับต่อไป" ชายหนุ่มกล่าว
"และหลังจากที่เขาได้เล่นอีกประมาณชั่วโมงกว่าๆ เขามักจะหลับต่ออีกหน่อย"
"อา...ชีวิตการเป็นพ่อแม่ไม่ง่ายเลยใช่มั้ยเซเวอร์รัส?"
คิ้วของชายหนุ่มขมวดลง และนั้นทำให้เด็กหนุ่มสาวสองคนพยายามซ่อนรอยยิ้มด้วยมือของพวกเขา
....................................................
"เดรกี้!"
"โอ๊ย...เมื่อไรนายจะหยุดเรียกชื่อฉันแบบนั้นซะที
เจ้าสัตว์ประหลาดตัวน้อย?"
เดรกโยนแฮร์รี่ขึ้นแล้วรับ ทำให้เด็กชายหัวเราะชอบใจ แพนซี่สั่งให้เด็กหนุ่มผมบลอนด์ว่างเขาลง
ก่อนที่จะพาเด็กชายไปอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
“แพนซี่”
แฮร์รี่อุทานและลูบแก้มตรงจุดที่เด็กสาวจูบไว้
"ทำไมเขาถึงเรียกชื่อเธอปกติล่ะ?" เดรโกถามอย่างสงสัย
"เพราะเรามีข้อตกลงกัน โคแรนน้อยและฉัน" แพนซี่กล่าวว่า
"ฉันจะเรียกนายว่ามังกร และเขาจะเรียกนายว่าเดรกี้"
"…อะไรนะ?"
แพนซีหัวเราะแล้ววางแฮร์รี่ลงบนพื้น เธอจับมือของเขาและพวกเขาก็วิ่งหนีจากนรกที่กำลังจะระเบิด
ทันทีที่เดรโกหายช็อต วิ่งตามด้วยเสียงกรีดร้อง
....................................................
"คือว่า-?"
"ใช่"
"เธอแน่ใจจริงๆ หรอว่า-?"
"ใช่"
รอนอ้าปากค้างและเฮอร์ไมโอนี่มองไปที่เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังโกรธ ในขณะเด็กหนุ่มผมแดงกล่าว "แม่งเจ๋งไปเลย…"
"โรนัลด์..."
"ใช่มะ?"
"ฉันคิดว่าฉันเห็นด้วยกับเธอในเรื่องนี้นะ"
....................................................
"เราไม่ต้องขออนุญาตเซเวอร์รัสก่อนหรือฮะ?"
"ไม่...เราไม่จำเป็นต้องขออนุญาตหรอก" เดรโกกล่าวและอุ้มแฮร์รี่ขึ้นนั่งบนไม้กวาด
"ฉันจะบินต่ำๆ และช้าๆ ตราบเท่าที่นายต้องการ"
"จริงหรอฮะ?"
"ใช่ แล้วฉันจะจับตัวนายเอาไว้เอง โอเคนะ?"
แฮร์รี่พยักหน้าตกลงและเดรโกบังคับให้ไม้กวาดขึ้น เขาโอบแขนรอบตัวเด็กไว้แน่น
พวกเขาเริ่มออกห่างจากพื้นดินประมาณสองเมตรได้
"สูงเกินไปหรือป่าว?" เขาถาม แฮร์รี่ที่ส่ายหัว
"เอาล่ะ เราจะอยู่ที่นี้อีกสักพักหนึ่ง"
เขานำไม้กวาดไปรอบ
ๆ สนามควิดดิช ไม่เร็วเกินไป แฮร์รี่มองไปรอบๆ ด้วยสายตาเบิกกว้าง เพลิดเพลินไปกับการนั่งบนไม้กวาดอย่างชัดเจน
"สูงขึ้นอีกหน่อยไหม?" เดรโกถามและแฮรี่พยักหน้าอย่างตื่นเต้น
สิบห้านาทีต่อมา
"เดรโก มัลฟอย เธอลงมาเดี๋ยวนี้นะ!"
"ว้าว" อุธานและมองลงไปด้านล่าง "ฉันไม่คิดว่าฉันเคยได้ยินเสียงเซเวอร์รัสกรีดร้องเลย"
"ผมเคยฮะ" แฮร์รี่พูดแล้วมองไปที่เดรโก
"ตอนที่ผมกำลังจะเอามือของผมลงในหม้อปรุงยา"
"โอ้...อย่าทำอย่างนั้น มันเหมือนว่านายต้องการให้คนหัวใจวาย"
"เดรโก!"
"กำลังลงไปครับ!" เขาตะโกนกลับ "ไม่เป็นไรนะ ภาวนาให้ฉันรอดพ้นจากความโกรธของท่านมาสเตอร์ดีกรีด้านการปรุงยาเซเวอร์รัส
สเนป โอเค?"
แฮร์รี่พยักหน้าและเดรโกก็ลงไป
ไม้กวาดลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย เห็นดวงตาของเซเวอร์รัสที่เบิกกว้างสีหน้าตื่นตระหนก
"เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่?" เซเวอร์รัสคำรามเหนือหัวเด็กหนุ่มผมบลอนด์แล้วคุกเข่าลง เช็คร่างกายของแฮร์รี่ว่ามีบาดแผลหรือไม่
"โคแรนควรได้อากาศบริสุทธิ์บ้าง" เด็กหนุ่มตอบ "จริงไหมโคแรน?"
"จริงฮะ!"
ก่อนที่มาสเตอร์ด้านการปรุงยาจะมีโอกาสได้เตรียมตะโกนสาปแช่งใส่ลูกทูนหัวอีกครั้งด้วยอารมณ์โกรธเคือง แฮร์รี่โอบแขนบางๆ ไว้ที่รอบคอของชายหนุ่มและกอดเขาไว้
"ผมไม่เป็นไรฮะ" เขาพูดเบาๆ กับเซเวอร์รัส
"เดรกี้แค่อยากแสดงให้ผมเห็น
ผมไม่กลัวหรอกฮะ"
เซเวอร์รัสอุ้มเด็กขึ้นและยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง
"ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่ฉันขึ้นเสียงใส่เธอ" ในที่สุดเขาก็พูดกับเดรโก
"ไม่เป็นไรครับ" เดรโกกล่าวและลงจากไม้กวาด
"พ่อแม่เป็นคนหวาดระแวงเมื่อผมยังเด็กอยู่"
"ฉันไม่ใช่คนหวาดระแวง"
"ต้องการให้ผมเรียกคุณว่าคุณแม่ไหมครับ?"
"เดรโก…" เซเวอร์รัสกล่าวเตือน เดรโกยิ้มอย่างร่าเริงและพูดกับแฮร์รี่ว่า
"โคแรน...ครั้งต่อไปลองดูว่าเราสามารถทำให้เซว’รัสมีผมหงอกได้หรือไม่!"
"เดรโก!"
หลังจากนั้นเดรโกร้องเสียงดัง
วิ่งหนีมาสเตอร์ด้านการปรุงยา แฮร์รี่กระพริบตายืนดู แพนซี่เดินเข้ามาหาเขาและอุ้มเขาขึ้น
เธอถอนหายใจขณะที่เธอก้มตัวลงเก็บไม้กวาดของเด็กหนุ่มผมบลอนด์
"เราเอาไงดี ทั้งสองคนนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม?" เธอถามขำๆ
"ฮะ"
....................................................
"พาร์คินสันอุ้มแฮร์รี่ไปแล้ว" รอนพูดกับเฮอร์ไมโอนี่
ขณะที่พวกเขาซุกตัวอยู่ในห้องสมุด
"เห็นเดรโกกรีดร้องและศาสตราจารย์สเนปกำลังวิ่งไล่อยู่ไหม?
ภาพนี้คงไม่ได้ไปออกจากหัวของฉันง่ายแน่ๆ" เธอพูด ไม่ได้มองหนังสือที่เปิดอยู่ตรงหน้า แต่มองไปที่ภาพเหตุการณ์ที่เธอยังคงเห็นสองคนนั้นวิ่งไล่กันอยู่
"…จริงที่สุด"
....................................................
"คุณกำลังจะไปประชุมใช่ไหมครับ?" เฟร็ดถามขณะที่เซเวอร์รัสดึงเสื้อคลุมของผู้เสพความตายด้วยท่าทางเร่งรีบ
"ใช่"
เขาตอบ "ฉันจะไปทั้งคืน ฉันหวังว่าเธอสองคนจะไม่รังเกียจ"
"ไม่ครับ มันโอเค" ฝาแฝดตอบ "ถึงพรุ่งนี้วันเสาร์"
"ดี...ถ้าฉันกลับมาในสภาพแย่ กรุณาติดต่อมาดามพอมฟรีย์"
"รับทราบครับ" พวกเขากล่าวลาและทำความเคารพ ก่อนที่เซเวอร์รัสออกจากห้อง ประตูปิดเบาๆ ทั้งสองหันไปหาแฮร์รี่ที่หาวและเงยหน้าขึ้นมองจากหนังสือของเขา "เธอเหนื่อยไหมแฮร์รี่?"
"นิดหน่อยฮะ" เขาตอบ ไม่ประหลาดใจวิธีการพูดของสองแฝด เขาเคยชินค่อนข้างเร็ว
"เอาล่ะ มาอ่านเรื่องนี้กันเถอะ?"
"ผมอยากฟังเรื่อง
Gilgrad"
"เธอเคยได้ฟังมาก่อนหน้านี้" ทั้งสองกล่าว
"ใช่?
ผมชอบมัน"
"มันเกี่ยวกับการปรุงยา"
"ผมชอบมัน" แฮร์รี่กล่าว "ทำให้ผมนึกถึงเซว’รัส"
ทั้งสองมองกัน จอร์จยักไหล่ เฟร็ดพยักหน้าและอุ้มเด็กขึ้น
"เอาล่ะ งั้นมาเริ่มฟัง Gilgrad กันเถอะ!"
....................................................
"แฮร์รี่หยุด!"
เด็กชายหัวเราะคิกคักและเดินเข้าไปใต้โต๊ะ เฟร็ดคร่ำครวญและเดินเข้าไปใต้โต๊ะเช่นกัน ก่อนที่เขาจะสามารถจับเด็กได้ แฮร์รี่ย้ายไปนั่งเก้าอี้ เขาลุกขึ้นและวิ่งหนี จอร์จกำลังไล่จับอีกรอบ
"แฮร์รี่ เธอต้องเข้านอนแล้ว!"
"ไม่ง่วงฮะ!" แฮร์รี่สวนกลับ
จอร์จจับรอบเอว เด็กชายไว้ และแฮร์รี่จดจ่อกับบางอย่าง หนุ่มหัวแดงร้องออกมา 'โอ้!'
เมื่อหนังสือชนกับขาของเขา และเขาก็ปล่อยเด็กวิ่งหนีอีกครั้ง "แฮร์รี่!"
"เด็กปีศาจ!" เฟร็ดเหนื่อยหอบ
ขณะที่เขาวิ่งไล่กวด
"อย่าพูดถึง" จอร์จพึมพำ กระโดดไปรอบๆ เมื่อขาของเขาดีขึ้น "แฮร์รี่…เธอได้โดนเอาคืนแน่!"
เด็กร้องเสียงหลงเมื่อทั้งสองคนโผล่ออกมาจากด้านหลัง
หลังจากไม่กี่นาทีเฟร็ดมีแฮร์รี่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เด็กชายดิ้นอย่างอึดอัด
"เธอควรนอนได้แล้ว"
"ผมอยากรอเซว’รัส!"
"อีกนานกว่าศาสตราจารย์เซเวอร์รัสจะกลับมา" จอร์จกล่าว "เขาบอกให้เราไม่ต้องรอเขา"
"แต่ผมต้องการรอ!"
"แต่เธอจะทำแบบนั้นไม่ได้" เฟร็ดกล่าว "ศาสตราจารย์เซเวอร์รัสจะไม่มีความสุข
ถ้าเขาพบว่าเธอยังไม่ได้นอน"
แฮร์รี่กัดริมฝีปากของเขา มองไปที่ฝาแฝด
"จริงหรอฮะ?" เขาถาม
"จริง" ทั้งสองประสานเสียงตอบ หวังว่าคำพูดจะทำให้เด็กชายไปนอนได้แล้ว
แฮร์รี่ก้มหน้าลงแล้วกระซิบ "ตกลงฮะ"
"เกิดอะไรขึ้น?" เฟร็ดถาม
"ผมอยากทำให้เซว’รัสมีความสุข"
"เขาจะมีความสุข ไม่เป็นไร…ศาสตราจารย์เซเวอร์รัสเป็นคนที่เข้มแข็ง" จอร์จกล่าว "มาสิ
เราจะอยู่กับเธอจนกว่าเธอจะหลับไป"
"จริงๆ
นะฮะ?" แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นทันที
"ใช่ จริงแท้แน่นอน" จอร์จกล่าว "บางทีเราอาจจะงีบหลับ
เธอทำพวกฉันเหนื่อยมากน่ะเด็กบ้า!"
เฟร็ดและแฮร์รี่หัวเราะ
....................................................
เมื่อเซเวอร์รัสกลับมาห้องของเขาเงียบๆ กระแสเวทมนต์เบาบางบอกกับเขาว่าฝาแฝดยังอยู่ที่นั่น
เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของแฮร์รี่และต้องหลุดยิ้มกับภาพเห็น
เฟร็ดกับจอร์จหลับอยู่ข้างๆ แฮร์รี่ แขนของเฟร็ดโอบรอบตัวของจอร์จ ศีรษะของจอร์จซบอยู่ที่ซอกคอของเฟร็ด
แฮร์รี่นอนอยู่ข้างๆ พวกเขา ศีรษะของเขาซอบอยู่ที่ซอกคอของจอร์จ และขดตัว
ชายหนุ่มหยิบผ้าห่มที่ล่วงอยู่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้
แล้วเดินออกจากห้องไปออกไป
Tbc…
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น