(Fic Harry Potter) Strength of a Child's Mind - AllHarry 3
เช้าวันใหม่มาถึง และนักเรียนลากตัวเองออกจากเตียงอุ่นเพื่อรับมือกับวันนี้
อย่างไรก็ตามอารมณ์ในหอกริฟฟินดอร์ไม่ดีนัก
แฮร์รี่พอตเตอร์ไม่ได้อยู่ที่นั่น ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ยกเว้นนักเรียนสี่คนและครูสองสามคน
แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขารู้
"สงสัยว่าเขาจะไม่เป็นไรกับสเนปนะ?" รอนถามขณะที่เขากับเฮอร์ไมโอนี่เดินไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อทานอาหารเช้า
"ฉันมั่นใจในเรื่องนี้โรนัลด์"
เธอกล่าวขณะที่เธอตรวจกระเป๋าถือเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อให้แน่ใจว่าเธอมีหนังสือทั้งหมดที่เธอต้องการ
"ไม่งั้นแฮร์รี่คงไม่เลือกเขา"
"ฉันหวังว่าเธอคิดถูก..."
……………………………………………..
เฟร็ดและจอร์จมองไปหน้าห้องเรียนวิชาปรุงยา ทุกคนสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่พูดอะไรเลย
ซึ่งผิดวิสัยของคู่แฝดตัวป่วน
แต่พวกเขาเป็นคนแรกที่มาถึงห้องเรียน เพื่อรอคอยประตูทางเข้าด้วยเปิด
แล้วเห็นท่าทีคุกคามตามปกติของสเนป นักเรียนเริ่มยื่นตามทางเดิน พูดคุยและรออาจารย์
เมื่อเห็นประตูเปิดออกเอง พวกเขาทั้งหมดเป็นสับสนเล็กน้อย สเนปมักจะเดินมาเปิดประตูห้องเรียนด้วยตนเอง
อย่างไรก็ตามพวกเขาก็เดินเข้าห้อง และมองไปที่อาจารย์ของพวกเขา เฟร็ดและจอร์จแอบยิ้มในใจ
แฮร์รี่กำลังหัวเราะเบาๆ กับกระดาษหนัง เด็กชายนั่งอยู่บนตักของเซเวอร์รัส
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจัดเรียงความบนโต๊ะ เขาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเด็กที่นั่งอยู่บนตักและเอนกายพิงหลังบนตัวของเขา
เขาเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นพวกนักเรียนจ้องมองแฮร์รี่ เด็กชายไม่สะดุ้งแม้แต่น้อยขณะที่เขาพูดเสียงดังออกไป
"พวกเธอกำลังมองอะไรกันอยู่ไม่ทราบ...เจ้าพวกโง่เง่า
รีบนั่งลงในที่ของพวกเธอ
และอ่านคำแนะนำบนกระดาน! ยังไงซะ นี่คือลูกของลูกพี่ลูกน้องของฉัน...โคแรน ที่จะมาอยู่กับฉันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
ถ้าเขาบาดเจ็บละก็...พวกเธอจะได้ตระหนักว่าคนที่รู้คุณว่าใครนั้นจิตใจดีมากเมื่อเทียบกับฉัน"
พวกเขาทั้งหมดวิ่งไปที่นั่งของพวกเขา และรีบเริ่มจดบันทึกคำแนะนำ ก่อนที่จะไปรับส่วนผสมที่พวกเขาต้องการ
ทุกคนพยายามจะมองข้ามชายหนุ่มผู้ชั่วร้ายที่แขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวของแฮร์รี่
เด็กชายอดรู้สึกไม่ได้ว่ามีความสุขกับทุกๆ อย่างในตอนนี้ทั้งหมด
หลังจากนั้นสักครู่แฮร์รี่รู้สึกเบื่อกับภาพวาดของเขา และเลื่อนตัวออกจากตักของชายหนุ่ม
เซเวอร์รัสคอยจับตาดูเด็กชายที่เดินไปมาระหว่างโต๊ะทำงาน นักเรียนบางส่วนไม่สามารถยื่นมือช่วยเหลือเด็กชายได้
แต่จ้องไปที่เด็กที่ไม่ได้สนใจพวกเขาและรู้สึกประหลาดใจที่เด็กไม่ได้ขัดขืนแฝดวีสลีย์
เป็นเฟร็ดที่จับแขนเขาไว้
"สวัสดี...โคแรน" เฟร็ดกล่าวและอุ้มเขาขึ้น เขาตัดสินให้เด็กนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ
เขาแล้วพูดต่อ "ตอนนี้ฉันกำลังทำงานเครื่องยา และมันสำคัญมากที่ฉันจะต้องมีสมาธิ
สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอไม่ควรสัมผัสสิ่งต่างๆ เหล่านี้ เพราะอาจเป็นอันตรายต่อเธอ ถามฉันก่อนที่จะแตะอะไร...โอเคนะ?"
แฮร์รี่พยักหน้า และเฟร็ดเดินหันไปสนใจกับงานของเขาต่อ จอร์จเพียงยิ้มเท่านั้น
"พวกนายเคยเจอลูกของลูกพี่ลูกน้องศาสตราจารย์สเนปหรอ?" ลีถาม ขณะที่นักเรียนคนอื่นๆ แอบฟังอย่างตั้งใจ
"ครั้งหนึ่ง...เมื่อวานนี้เอง เขาเพิ่งมาถึง"
เด็กหนุ่มผมแดงกล่าวและยักไหล่
"ทำงานต่อไป!" เซเวอร์รัสสั่ง
พวกเขาเงียบลงทันที
……………………………………………..
แฮร์รี่ดูจะมีวันที่ดี ในขณะที่เซเวอร์รัสอยากจะฝังหัวของเขาเข้าไปในผนังที่ใกล้ที่สุด
เนื่องจากเสียงกระซิบกระซาบและสายตาที่เขาได้รับในชั้นเรียนจากนักเรียนทั้งหลาย เขาปฏิเสธรับประทานอาหารเย็นที่ห้องโถงใหญ่
และเหลือที่จะทานกับเด็กในที่พักของเขา ซึ่งแฮร์รี่ไม่ได้บ่นอะไร
เซเวอร์รัสเฝ้ามอง ขณะที่เด็กชายพยายามต่อสู้กับอาการง่วงงุนเพื่อไม่ให้ดวงตาของเขาปิด
ตลอดทั้งวันนี้เขาใช้พลังงานมากเกินไป พิจารณาจากร่างกายของเขาที่ขาดความแข็งแรงในการดำเนินกิจกรรมแต่ละอย่าง
และดูเหมือนมื้อค่ำจะทำให้เขาง่วงนอน
แฮร์รี่หาว และเป็นเซเวอร์รัสพาเขาไปที่เตียง เขาได้เปลี่ยนเป็นชุดนอน
และน่าอัศจรรย์ที่มาสเตอร์ด้านการปรุงยาแปรงฟันให้เด็กชาย แฮร์รี่ปิดปากลงเมื่อแอบชิมรสชาติยาสีฟัน
แต่ไม่ได้พูดอะไร อย่างไรก็ตามเขาทำตาเล็กตาน้อยเวลาที่เขาไม่ชอบอะไร เซเวอร์รัสหัวเราะกับท่าทีของเด็กชาย
แฮร์รี่พึมพำกับหมอนและผ้าห่ม เงยหน้ามองไปที่เซเวอร์รัส ชายหนุ่มพยายามที่จะไม่ยิ้ม
แต่ก็ไม่สามารถทำได้ แฮร์รี่ยิ้มตอบก่อนหลับตา เซเวอร์รัสคร่ำครวญและปล่อยให้หัวของเขากระแทกเข้ากับผนัง
เด็กชายกำลังเปลี่ยนแปลงเขา ด้วยความรักจากเมอร์ลิน! อะไรคือเคล็ดลับของเขา? มาสเตอร์ด้านการปรุงยาตัดสินใจว่าจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก และย้ายไปตรวจรายงานของนักเรียน
พยายามหาอะไรที่จะทำให้จิตใจของเขาออกห่างจากความเป็นจริง...ออกห่างจากเด็กชาย
ซึ่งเขาทำไม่สำเร็จอีกแล้ว ทำไมถึงคิดแต่เรื่องนี้! ไอ้ใจทรยศ!
……………………………………………..
เซเวอร์รัสผุดลุกจากเตียงทันทีที่ได้ยินเสียงร้องกรีดร้อง ชายหนุ่มรีบไปหาแฮร์รี่ที่ห้องนอน เห็นเด็กชายกำลังร้องไห้
ใบหน้าเล็กๆ นั้นซีดเซียวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มือทั้งสองป้องใบหูของตนเอง
เสียงร้องไห้ของเขาผสานเสียงกรีดร้องที่คลุมเครือ "ยกโทษให้ผมด้วย...คุณลุง"
มันทำให้ขนอ่อนตรงคอของเซเวอร์รัสลุกขึ้น นี่เป็นพฤติกรรมที่ไม่ปกติสำหรับเด็กหกขวบ
มาสเตอร์ด้านการปรุงยากำลังตระหนักถึงมัน
มาสเตอร์ด้านการปรุงยานำเด็กเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว
ในตอนแรกแฮร์รี่ขัดขืน ดูตื่นตระหนก ร่างเล็กผอมบางของเด็กชายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัว
แต่แล้วเขาก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยของชายหนุ่มแล้วค่อยๆ สงบลง เซเวอร์รัสฝังศีรษะของเด็กไว้กับอกของเขา
และแขนข้างหนึ่งโอบกอดแฮร์รี่ไว้ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน ไม่มีทางที่เขาปล่อยให้เด็กนอนอยู่คนเดียวตลอดคืนที่เหลือ
"เซว’รัส?" เสียงยังงวงเงีย แต่ลมหายใจยุ่งเหยิง
"ใช่แล้วเด็กน้อย...ฉันเซเวอร์รัส" ชายหนุ่มพูดเบาๆ
ขณะที่เขาเดินกลับไปที่ห้องนอนของตนเอง แฮร์รี่รู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนของเขา และไม่ได้รำคาญกับการที่เด็กออกเสียงเรียกชื่อเขาผิด
"ผู้ชายตัวใหญ่คือใคร?"
"เขาเป็นแค่ฝันร้าย ไม่มีผู้ชายร่างใหญ่ที่นี่...ไม่ต้องกังวล มีเพียงเซเวอร์รัสที่อยู่กับเธอที่นี่"
แฮร์รี่ง่วงเกินไปที่จะเข้าใจฝันร้าย (หรือความทรงจำ) หาวและพยักหน้า เขารู้สึกว่าเซเวอร์รัสพาเขานอนลงบนเตียง
และหันไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมรอบตัวพวกเขา แฮร์รี่เอื้อมมือเข้าไปในเสื้อนอนของชายหนุ่ม
ยอมจำนนต่อความง่วงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม...เมื่อเซเวอร์รัสตื่นขึ้น เขาจะคุยกับอัลบัสเกี่ยวกับเรื่องนี้
……………………………………………..
ในวันรุ่งขึ้นรอนและเฮอร์ไมโอนี่มีคาบเรียนวิชาปรุงยา และพวกเขาค่อนข้างกังวลใจเกี่ยวกับแฮร์รี่อีกครั้ง
เซเวอร์รัสได้ปฏิเสธมื้ออาหารทั้งหมดในห้องโถงใหญ่ อาจเลือกที่จะทานอาหารอย่างสงบๆ
ที่ห้องพักแทน พวกเขาได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเกี่ยวกับมาสเตอร์ด้านการปรุงยาและญาติตัวน้อยผู้ลึกลับของเขา
ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเซเวอร์รัสถึงทำทุกอย่างเพื่อหนีเสียงเหล่านั้น
ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในห้องเรียนที่คุกใต้ดิน ประตูเปิดอีกครั้งด้วยเวทมนตร์ สายตาของรอนและเฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่อย่างไม่ได้ตั้งใจ
มีใครบางคนนั่งอยู่บนตักของเซเวอร์รัส กำลังมองมาที่พวกเขาทั้งหมดด้วยดวงตาสีมรกตคู่โตของเขาแทบจะไม่กระพริบตา เซเวอร์รัสส่งเสียงออกคำสั่ง
และพวกเขาทั้งหมดเริ่มแย่งหาที่นั่งกันทันที พวกเขาทุกคนตระหนักถึงลูกของลูกพี่ลูกน้องมาสเตอร์ด้านการปรุงยา
และไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเด็กที่นั่งอยู่บนตักของเซเวอร์รัส พวกเขาได้แต่จ้องมอง แล้วคิดที่จะพูดคุยเรื่องนี้ในภายหลัง หรือช่วงเวลาที่พวกเขาออกจากห้องไปหลังเลิกเรียนแล้ว
และแน่ใจว่ามาสเตอร์ด้านการปรุงยาขี้โมโหจะไม่สามารถได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกัน
รอนและเฮอร์ไมโอมีช่วงเวลาที่ยากจะเข้าใจที่พวกเขารู้ว่านั่นคือเพื่อนของพวกเขากับศาตราจารย์วิชาปรุงยา เด็กหนุ่มผมแดงเกือบจะสำลักน้ำลายตนเอง
เมื่อแฮร์รี่ยิ้มสดใสเปล่งประกายราวกับดวงตะวัน...ให้กับชายคนนั้น ริมฝีปากเซเวอร์รัสกระตุก ความเคร่งขรึมของเขาหายไปเพราะเสน่ห์ของเด็กชาย ขณะที่เซเวอร์รัสจ้องมองพวกเขาระหว่างการเขียนรายงาน อีกครั้งหนึ่งที่เขากอดเด็กชายไว้กับตัวเอง ด้วยความกล้าที่ไม่รู้ตัวนั้นทำให้แฮร์รี่ดูน่ารักในสายตาของ
……………………………………………..
เดรโก มัลฟอยยืนรอเมื่อชั้นเรียนจบลง ทั้งอยากรู้อยากเห็นและโกรธกับพ่อทูนหัวของเขา
"มีอะไรที่เธอต้องการมั้ย...เดรโก?" เซเวอร์รัสถาม
"สองอย่างครับ ทำไมคุณถึงมีลูกของลูกพี่ลูกน้อง
และทำไมคุณถึงให้ ‘ย’ กับรายงานล่าสุดของผม"
"ไม่มีความเป็นสลิธีรินในการพูดคุยในวันนี้?" เซเวอร์รัสถาม เลิกคิ้วขึ้น
"มันไม่ได้ผลกับคุณ" เด็กผมบลอนด์ตอบโต้ "เร็วสิครับ ผมคิดว่ารายงานของผมไม่ได้เลวร้ายขนาดที่ได้
‘ย’ ผมสมควรได้รับรู้ถึงเหตุผลที่จะทำให้ยอมรับเรื่องนี้"
"คิดว่าเป็นการลงโทษที่ทำให้ฉันต้องทำความสะอาดหลังจากที่เธอก่อเรื่อง" ศาตราจารย์วิชาปรุงยากล่าว
"เป็นเพราะสิ่งที่ผมทำกับหม้อยาของพอตเตอร์?"
"หรือบางที...อาจจะเป็นอย่างอื่น?"
"แล้วเด็ก"
"เขาเป็นลูกของญาติฉัน เธอตายและตอนนี้เขาอยู่กับฉัน"
"เขาไม่ได้มีลักษณะเหมือนเขาเสียใจ
เมื่อแม่ของเขาตายเลยสักนิด" เดรโกพูด มองเด็กชายที่กำลังพูดถึงวาดอะไรบางอย่างบนกระดาษหนัง
ใช้ปากกาไก่ในทางที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้
"พวกเขาไม่เคยใกล้ชิดกัน" มาสเตอร์ด้านการปรุงยากล่าว พยายามเอาความคิดของเขาออกห่างจากความหงุดหงิด "ตอนนี้เธอจะเอาตัวเองออกจากห้องเรียนไปได้หรือยัง?"
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นจากกระดาษและมองระหว่าง ‘ลุง’ กับเด็กหนุ่มผมบลอนด์ เดรโกกำลังจ้องเขม็งและเซเวอร์รัสก็กำลังจ้องกลับ แฮร์รี่มองกลับไปที่เดรโก
และตัดสินใจว่าเด็กหนุ่มจะต้องไม่จ้องเขม็งไปที่เซว’รัสของเขา
เดรโกร้องตกใจเมื่อขวดหมึกอยู่บนศีรษะของเขา เขาก้มลงมองไปที่ดวงตาโตๆ
ของแฮร์รี่ที่ปรากฏความไม่พอใจเกินกว่าที่จะเป็นดวงตาเด็กหกขวบ
"ฉันเชื่อว่าฉันละเลยที่จะพูดถึงโคแรน
เขามีการควบคุมที่ดีมากจากบางสิ่งที่เขาต้องการจะทำกับเวทมนตร์โดยบังเอิญ" เซเวอร์รัสกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เขาต้องการที่จะโยนหนังสือใส่เธอ?"
"ออกไปนะ!"
แฮร์รี่พูดกับเด็กหนุ่มผมบลอนด์ "คนเลว!"
"เลว?" เดรโกกล่าว
"เขาพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?"
"เขาดูเหมือนจะไม่ชอบคนที่ไม่ชอบฉัน" เซเวอร์รัสกล่าว 'และฉันอาจจะเหมือนกันกับเขา' เซเวอร์รัสยอมรับกับความคิดนั้นอย่างไม่เต็มใจ
เด็กชายเผลอพูดออกไป เขาโกรธเดรโก ทำอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ไม่เกี่ยวว่ามันถูก
หรือเหนือกว่า โดยเฉพาะกับเด็กหนุ่มที่อายุมากกว่าเขาเก้าปี แฮร์รี่รู้สึกตกใจกับท่าทางก้าวร้าวที่เขาแสดงออกไป
และซุกตัวในอ้อมแขนของเซเวอร์รัส
"อาจจะไม่เลวร้ายเท่าไรนะฮะ"
แฮร์รี่พึมพำ "เขาไม่จ้องเขม็งแล้ว"
"ไม่จ้องเขม็ง?" เซเวอร์รัสกล่าว
"คนอื่นจ้องเขม็ง" แฮร์รี่พูดและเงยหน้าขึ้นมองผู้พิทักษ์ของเขา "แต่เขาไม่ได้ทำแล้ว"
"เรียกเขาว่าเดรโก
และเดรโกไม่เลวร้ายเท่าที่เขาอยากให้เห็นว่าเป็นแบบนั้น" เซเวอร์รัสพูด "ทำไมเธอไม่ทักทายเดรโกล่ะ?"
แฮร์รี่เคลื่อนตัวออกจากตักของชายหนุ่มและเดินเข้าหาอย่างลังเล เดรโกต้องยอมรับว่าเขาไม่ค่อยโกรธกับเด็กชายเท่าไร บางทีอาจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับความจริงที่ว่าเด็กๆ
สามารถโยนขวดหมึกลงบนตัวเขาได้ และส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้นที่ไปโต้เถียงกับพ่อทูนหัวจนทำให้เด็กชายไม่พอใจเขา
"สวัสดีฮะ"
แฮร์รี่กล่าวแหยๆ "ผม...โคแรน"
"สวัสดี...โคแรน" เดรโกพูดพลางยื่นมือออกไป เขารู้ว่าเขายังคงนั่งอยู่บนพื้น แต่ละเลยความเป็นจริงเช่นเดียวกับเรื่องที่มัลฟอยสามารถทำได้ "ฉัน...เดรโก และฉันอยากจะบอกว่าจริงๆ
แล้วเซเวอร์รัสเป็นคนที่ชั่วร้ายมาก"
"เดรโก!"
แฮร์รี่หลุดเสียงหัวเราะคิกคัก และเด็กหนุ่มผมบลอนด์ยิ้มกับพ่อทูนหัวของเขา บอกว่าพ่อทูนหัวชอบคร่ำครวญอยู่กับความทุกข์ยังไงบ้าง
และนั่นทำให้เซเวอร์รัสอยากจะจับหัวลูกทูนหัวของเขาฟาดลงบนโต๊ะ
……………………………………………..
รอนเกือบจะสำลักอาหารของเขาเมื่อเขาเห็นอะไรบางอย่าง เฮอร์ไมโอนี่หันไปหารอนและมองตามเพื่อดูว่าทำไมเขาถึงทำตัวเหมือนปลาตายบนบก ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้น
แฮรี่กำลังนั่งอยู่กับเดรโกที่โต๊ะอาหารสลีธีริน กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข
และเงยหน้าขึ้นมองเดรโกด้วยรอยยิ้มสดใส เจ้าชายน้ำแข็งแห่งสลีธีรินยิ้มกลับ
ก่อนที่จะนำอาหารวางบนจานของแฮร์รี่และตนเอง
"เขาจะวางยาพิษแฮร์รี่!"
รอนหวีดร้องตกใจอย่างกับเด็กผู้หญิง
"อะไร? เดรโกเชื่อว่าเขาเป็นลูกชายของพี่ลูกน้องศาสตราจารย์สเนป" เธอตอบกลับ กระซิบเบาๆ
เพียงให้รอนได้ยิน "เขาจะไม่มีวันทำร้ายใครที่อยู่ในความดูแลของศาสตราจารย์สเนป"
เซเวอร์รัสเองรู้สึกกังวลเล็กน้อย เขามีแฮร์รี่อยู่เคียงข้างเขาตลอดมานับตั้งแต่ที่แฮร์รี่กลายเป็นเด็ก
และเด็กชายก็ไม่ได้อยู่กับเขาอีกแล้ว แฮร์รี่นั่งอยู่กับเดรโก เซเวอร์รัสรู้...แต่เขารู้สึกว่ามันไกลเกินไปสำหรับเขา แฮร์รี่ดูเหมือนจะมีความสุขมากพอ และสบายใจกับเด็กหนุ่มผมบลอนด์
เขาบังคับให้ตัวเองสงบลง
แฮร์รี่มองไปรอบๆ โต๊ะด้วยสายตาที่เบิกกว้างของเขาเท่าที่จะทำได้ พยายามที่จะเก็บรายละเอียดทั้งหมดในการมองเพียงครั้งเดียว ห้องโถงมีเสียงดังกว่าที่คิด
หลังจากที่เขาไม่ได้ทานอาหารที่ห้องของเซเวอร์รัส นั่นเป็นที่เดียวที่เขารู้สึกว่าสงบในเวลาทานอาหาร เขาหลบเข้าใต้แขนของเดรโก
แล้วกดศีรษะของเขาลงบนอกของเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะเอามือมาป้องหูไว้กันเสียงหนวกหูในห้องโถง
เดรโกก้มมองและกระพริบตา เขาค่อยๆ
ลูบเส้นผมสีดำเชิงปลอบโยน แฮร์รี่เงยหน้ามองเขา
"เสียงดังเกินไปหรอ?" เขาถาม เด็กชายพยักหน้า "อย่ากังวล...สักพักนายก็จะชินไปเอง เร็วเข้า...ทานอีกสักหน่อย เซเวอร์รัสฆ่าฉันแน่ถ้าฉันปล่อยให้นายอดอาหารน่ะ"
แฮร์รี่คิดเล็กน้อยก่อนจะรับเอาช้อนจากเดรโกและเริ่มทานอาหารอีกครั้ง
เขาทานอีกเล็กน้อยก่อนจะหยุดเพราะเสียงที่ดังเกินไป เขาขดตัวข้างเด็กหนุ่มผมบลอนด์ แพนซี่นั่งจู่จี๋เดรโกอีกด้านของเดรโก
และแฮร์รี่มองดูเธอที่ลุกมาหาเขา เธอยิ้มและหอมแก้วเขาเบาๆ
เด็กชายกระพริบตาแล้วมองไปที่เดรโก
"นี่คือแพนซี่ตัวน้อย" เด็กหนุ่มผมบลอนด์แนะนำ "หล่อนจะไม่กัดเธอ"
"เดรโก!" แพนซี่ตวาดแว้ดและตีแขนเดรโก
"เธออย่าสนใจมังกรน้อยมากนักน่ะโคแรน"
"อย่าเรียกฉันแบบนั้นนะ!" เดรโกคำราม
แพนซี่เพียงแค่ยิ้มให้เขา ดูเหมือนเด็กหนุ่มผมบลอนด์หายโกรธเร็วไปหน่อย และส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ กับการแสดงตลกของพวกเขา
Tbc…
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น