(Fic Harry Potter) Same Old, Same Old SS/HP
Original story : Harry Potter
Pairing : Severus / Harry
Author : FatesMistake
Interpreter : KZGlowyinG
Warning : Yaoi / BL
*************************************
เซเวอร์รัสถอนหายใจ ขณะที่เขาพยายามแต่ก็ล้มเหลวที่จะมีสมาธิในการทำงานของเขา
มันเป็นไปไม่ได้เลย กับเสียงขัดหม้อปรุงยาที่พอตเตอร์กำลังทำความสะอาดอยู่อีกด้านของห้อง
อะไรคือกริฟฟินดอร์? อัลบัสได้ติดสินบนเซเวอร์รัสไว้ด้วยคำสัญญาว่าจะไม่มีวันหยุดสุดสัปดาห์ของหมู่บ้านฮอกส์มี้ด ถ้าเขายอมให้ผู้พิชิตจ้าวแห่งศาสตร์มืดเข้าสู่หลักสูตรปรุงยาชั้นปีที่เจ็ด
เซเวอร์รัสไม่ได้อยากยอมรับมัน แต่ก็มีนักเรียนคนอื่นๆ ที่เขาอยากจะปล่อยอยู่อย่างสงบๆ
เกรดของพอตเตอร์จะได้รับการรับรองจากเขาอย่างแน่นอน มันเป็นทัศนคติของเขาที่ทำให้เซเวอร์รัสต้องรับการติดสินบน ถึงแม้ทัศนคติของเขาส่งผลต่อภายหลังก็ตามที พอตเตอร์สามารถเป็นมาสเตอร์ดีกรีด้านปรุงยาได้
โดยมีเขามาสเตอร์ดีกรีด้านปรุงยา อดีตผู้เสพความตายเป็นผู้ฝึกฝน วัยรุ่นที่สั่นสะเทือนอย่างโกรธแค้นทุกครั้งที่พวกเขาสู้รบ
สูงกว่า
สง่างามมากขึ้น วัยรุ่นพูดมาก แต่พยาบาท
วัยรุ่นไม่ขี้โอ่น้อย มีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับกริฟฟินดอร์ที่ทำให้เลือดของเซเวอร์รัสพุ่งไปถึงจุดที่พฤติกรรมมีเหตุมีผลถูกทอดทิ้ง
แต่พอตเตอร์ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียน และเซเวอร์รัสก็ต้องให้เกียรติด้วย ไม่ว่าเค้าจะเกลียดมันแค่ไหนในความเป็นจริง
จนถึงวันนี้เขาและพอตเตอร์มีความสุภาพ จนถึงวันนี้พวกเขาสบายดี อย่างน้อยภายในห้องเรียนวันนี้ อย่างไรก็ตาม
ความเป็นปรปักษ์ของเซเวอร์รัสล้นไปกับหม้อปรุงยาของพอตเตอร์ มันไม่ได้เป็นความผิดของเจ้าเด็กเหลือขอ เซเวอร์รัสได้เฝ้าดูมัลฟอยวินาศกรรมยา
ก่อนที่จะยับยั้งและพยายามหาความจริง ทำให้พอตเตอร์โยนครึ่งหนึ่งของผงบอร์นฮอร์นทั้งหมดในครั้งเดียว มันมากเกินไประหว่างการหมุนไม้คนหม้อปรุงยาตามเข็มนาฬิกา ตามที่ได้รับคำสั่งเซเวอร์รัส
แม้รู้เรื่องความผิดพลาดนี้ เขาได้เห็นโอกาสที่เขาไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้…โอกาสที่จะตำหนิเด็กหนุ่ม
"ทำไมมันถึงเกิดขึ้นพอตเตอร์…ที่เธอไม่สามารถทำตามคำแนะนำที่ง่ายที่สุดและยืนยันเพื่อทำลายห้องเรียนของฉัน?"
พอตเตอร์เงยหน้าขึ้นมองจากหม้อของเขา เซเวอร์รัสคาดหวังว่าเขาจะได้รับควัน
บางทีใบหน้าที่เขาเกลียดอาจจะซีดพอที่จะเริ่มระเบิดเช่นที่พวกเขาไม่ได้มีมาตั้งแต่ช่วงฤดูร้อนที่กริมโมลด์
แต่พอตเตอร์มองอย่างสงบก่อนที่จะยิ้มหวานยั่วยวน
"ทำไมมันถึงเกิดขึ้นงั้นหรอครับเซเวอร์รัส"
ทั้งชั้นเรียนได้อ้าปากค้าง โดยเฉพาะสลิธีรินที่ส่งเสียงอุทานดังกว่าคนอื่น
ๆ "คุณมีความคิดเห็นเชิงลบที่จะทำ แม้แต่กับงูน้อยที่มีค่าของคุณ?"
เป็นครั้งแรกในชีวิตวัยผู้ใหญ่ของเขาที่อ้าปากค้างอย่างเปิดเผย
เขาตกใจและเงียบนิ่ง เมื่อรู้สึกตัวเขาพยายามทำตัวปกติ แต่มันก็นานพอที่จะได้รับรอยยิ้มพอใจตนเองจากเจ้าเด็กเหลือขอที่อยู่ตรงหน้า
แม้ในขณะที่เซเวอร์รัสฟื้นตัว
มองห้องเรียนที่สงบ เงียบนิ่ง รอการระเบิดอารมณ์ของเซเวอร์รัสที่พวกเขารู้ว่ากำลังจะมาถึง
แล้วพวกเขาทั้งหมดก็ผิดหวัง
เมื่อเซเวอร์รัสทำเพียงคำรามในลำคอ
"กักบริเวณพอตเตอร์"
เด็กหนุ่มยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส "ผมแทบจะไม่คาดหวังเลยครับ"
เซเวอร์รัสหันส้นเท้าของเขา รู้สึกหน้ามืดเล็กน้อยหลังจากที่เผชิญหน้า และเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขาที่ด้านหน้าห้อง พอตเตอร์กลับไปแก้ยาของเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทั้งชั้นเรียนกลับมาเป็นปกติ เฝ้าดูพวกเขาทั้งสองอย่างระมัดระวังราวกับว่าพวกเขาไม่อยากเชื่อว่านั่นคือจุดจบของมัน
เซเวอร์รัสเห็นด้วยกับพวกเขา
และตอนนี้ไม่ค่อยเชื่อว่าเกิดอะไรขึ้น
ความจริงก็คือ…พอตเตอร์ชนะ
ตื่นตาตื่นใจกับมาสเตอร์ด้านการปรุงยาที่สูญเสียความเยือกเย็น
และพอตเตอร์ทำลายบุคลิกเย็นชาของเซเวอร์รัส แม้เป็นเวลาชั่วครู่แต่พอตเตอร์ได้รับชัยชนะในที่สุด และก่อนที่มันจะเริ่มขึ้น…ตอนนั่น
เขาไม่ได้โกหก
แม้ไม่เปิดเผยก็ตาม…รอยยิ้มที่แย้มให้กับตัวเองยังคงอยู่มุมริมฝีปากงดงามของเด็กหนุ่ม-
เซเวอร์รัสแข็งค้าง…จิตใจของเขาเคว้ง
ขณะที่เขาตระหนักคำที่เพิ่งเข้ามาในความคิดของเขา ริมฝีปากงดงาม? ริมฝีปากงดงาม? เขาหมายถึง 'น่ารังเกียจ'
มันเห็นได้ชัดว่าเป็นการแก้ต่างที่แย่ หรือ
"ความคิดโง่ๆ" ตามที่อัลบัสเรียกพวกเขาเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นเกี่ยวกับเด็กผู้ชายผู้รอดชีวิต คำนี้เพิ่งหลุดออกมาเอง ความผิดพลาดที่ซื่อสัตย์ แล้วมันมาจากไหน? มันไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเทียบกับภาษาปกติของเขา แน่นอนเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ
แม้แต่ชั่วครู่…
"เรากำลังจะพูดถึงเรื่องนี้ได้หรือไม่ครับ?" เสียงพอตเตอร์เรียกอยู่นอกหมอกความคิดของเซเวอร์รัส
มาสเตอร์ด้านการปรุงยาสะดุ้งออกจากความคิด
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เห็นพอตเตอร์กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะที่ด้านหน้าห้อง เฝ้าดูเขาอย่างคาดหวัง ความหวังของเซเวอร์รัส
ที่พอตเตอร์ไม่ได้เห็นการหลบเลี่ยงแม้แต่น้อย ถูกบดขยี้…เจ้าเด็กเหลือขอเคยเห็น อย่างไรก็ตามพอตเตอร์ไม่ได้มองเซเวอร์รัสด้วยรอยยิ้มก่อนหน้านี้ หรือแม้แต่แววของความใจแคบในสายตาของเขา
ในความเป็นจริง พอตเตอร์ดู...ใส่ใจ
คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย และสายตาของเขาหยุดอยู่ที่…ริมฝีปากเด็กหนุ่ม…อย่างเผลอไผล
ในที่สุด
เซเวอร์รัสพบว่าเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เขาถอนหายใจ
ตั้งปากกาของเขาเข้าที่ (ด้วยความจริงที่ว่าหมึกปากกาแห้งมานานแล้วในขณะที่เขาอยู่ในความคิด)
"อะไรคือสิ่งที่เธอหมายถึง?"
เขาถามอย่างอดทน
"นี้ครับ" พอตเตอร์ตอบ ขมวดคิ้วกับท่าทางระหว่างพวกเขา "เรา"
เซเวอร์รัสยังขมวดคิ้วเช่นกัน แต่รักษาความเงียบของเขา ปล่อยให้เจ้าเด็กเหลือขอขี้แจงตัวเอง
"คุณไม่ต้องการให้สิ่งต่างๆ
ดำเนินไปอย่างที่เป็นอยู่จริงๆหรอกครับเซเวอร์รัส" พอตเตอร์พูด นั่งไขว้ขาบนโต๊ะและเอนหลังเล็กน้อยโดยมีมือค้ำไว้
ข้ามขาของเขาที่ข้อเท้าและเอนหลังบนโต๊ะ "ผมเหนื่อย…ผมได้รับรู้ตั้งแต่ช่วงฤดูร้อน มันเป็นเรื่องสนุก ตอนที่ผมเป็นเด็ก จริงๆ
มันเป็น" เซเวอร์รัสหน้าบึ้ง "แต่ตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมไม่ต้องการหรือต้องการให้คุณเป็นศัตรูของผม
บางทีผมทำได้
ก่อนที่ดาร์คลอร์ดจะถูกพิชิต บางทีผมต้องการคุณและคำพูดที่รุนแรงของคุณเพื่อกั้นผม
ทำให้ผมจำได้ว่าชีวิตมันยาก ทำให้ผมรู้สึกปกติเป็นเวลาสองสามชั่วโมงในชั้นเรียนหรือกักบริเวณ
แต่ผมไม่ต้องการอีกต่อไป และผมปฏิเสธที่จะเป็นศัตรูของคุณ มันน่าเบื่อ"
"น่าเบื่อ?" เซเวอร์รัสหัวเราะเยาะ จากทุกอย่าง นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคาดหวังจากพอตเตอร์
"น่าเบื่อครับ"
พ่อมดน้อยย้ำอีกครั้ง "ผมไม่ต้องการอีกต่อไป ผมหมายถึง…ผมรู้ว่าคุณไม่ได้เกลียดผมจริงๆสำหรับความดีของคุณ คุณเกลียดผมเพราะคุณคิดว่าผมเป็นคนที่พิเศษ และเพราะแม่ของผมเป็นคนโง่และแต่งงานคนโง่
แทนคุณที่ให้ความซื่อสัตย์ ทำให้คุณกลายเป็นคนบ้าที่ยิ่งกว่าเจมส์
แต่ถึงเวลาแล้วที่จะเปลี่ยน ข้อเท็จจริงคือผมเป็นพิเศษ ผมทำเป็นคนพิเศษ
โดยคุณและแม่ของผม และคุณใบหน้างู แต่ผมยังไม่พิเศษ
ผมไม่ได้อยู่ในครอบครัวที่รัก ผมไม่ได้มีทุกอย่างที่ผมต้องการเมื่อเป็นเด็กในเวลาส่วนใหญ่
ผมโชคดีที่ได้มีสิ่งที่ผมต้องการในวันหนึ่งๆ รวมทั้งอาหารและเสื้อผ้าไว้ แต่ไม่มีอะไรสำคัญ
ผมไม่สามารถเปลี่ยนอดีตได้ และผมไม่แน่ใจว่าผมต้องการถ้าผมทำได้ เราทั้งสองคนจะไม่เป็นตัวของตัวเองในสิ่งที่เราเป็นถ้าสิ่งที่ได้รับแม้จะแตกต่างกันเล็กน้อย
แล้วมันจะเป็นยังไงล่ะครับเซเวอร์รัส? เราจะคิดออกหรือไม่? หรือว่าคุณจะเกลียดตัวผมอย่างไม่หยุดยั้ง? เพราะผมสัญญากับคุณเซเวอร์รัส ผมเหนื่อยกับเรื่องนี้ครับเซเวอร์รัส "
"จริงๆ
เธอต้องหยุดเรียกฉันแบบนั้น"
เซเวอร์รัสคำราม หน้าบึ้ง
พอตเตอร์ยักไหล่
"มันได้รับความสนใจจากคุณ" เขายกมือขึ้นก่อนที่เซเวอร์รัสจะเริ่มตีความว่าทำไมมันถึงไม่เหมาะสม "ผมรู้
เคารพและทั้งหมดนั้น ผมเข้าใจ
และผมไม่ได้บอกว่าผมไม่เคารพคุณ ผมแค่จะบอกว่าคุณทำน้อยมากที่จะได้รับความเคารพของผม
และไม่มีใครตอบคำถามตอนนี้ได้หรือไม่?"
เซเวอร์รัสขุ่นเคืองอีกครั้ง
"ฉันไม่ทราบว่าเธอคาดหวังให้ฉันพูดอะไรพอตเตอร์ แต่บางทีอาจถึงเวลาแล้วที่เราจะทิ้งความแค้นเก่าๆ" เขายอมรับอย่างระมัดระวัง "แต่จะไม่เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน
ฉันไม่รู้ และไม่แคร์ แต่สายตาของเธอทำให้ฉันรำคาญ"
พอตเตอร์ยักไหล่อีกครั้ง
"แล้วผมเดาว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่เหลือให้ทำ" เขากล่าวอย่างใจเย็น
กริฟฟินดอร์เหวี่ยงขาของเขาขยับลงจากโต๊ะ เขาเดินมาที่โต๊ะของศาตราจารย์ปรุงยา
เขาเอื้อมมือข้ามโต๊ะคว้าต้นคอของเซเวอร์รัส และศาตราจารย์ปรุงยา ก็ตะลึงงันจนมึนงงพร้อมกับมัน ริมฝีปากอวบและอ่อนโยนกระแทกเบาๆ
กับเขา และพอตเตอร์จู่ๆ ก็จูบเขา เซเวอร์รัสรู้สึกว่าความคิดของเขาหยุดนิ่งขณะที่พ่อมดน้อยจูบปากของเขาข้ามโต๊ะ เขาตอบโต้อย่างเร่งด่วน อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่การกระทำที่เขาต้องการ แทนที่จะผลักดันเด็กหนุ่มออกไป ตามที่เขารู้ว่าเขาควรจะทำ เขากลับลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขาและใช้ความสูงของเขาเป็นแรงผลักดันที่จะกลับจูบ ที่จะควบคุมมันและมากขึ้นเรื่อยๆ
กว่าพอตเตอร์ การจูบของพอตเตอร์อ่อนโยน ตรงข้ามกับเซเวอร์รัส เช่นเดียวกับทุกอย่างในชีวิตของเขา ไม่อ่อนโยน เขาเป็นคนที่แม่นยำและเอาแต่ใจ
พอตเตอร์ทุบอกของเขาเบาๆ เมื่อเริ่มหายใจไม่ทันกับจูบที่เร่าร้อนและเอาแต่ใจที่สุด เซเวอร์รัสสะดุ้ง ละออกจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มอย่างเสียดาย ริมฝีปากที่งดงามเป็นคำที่ถูกต้อง เซเวอร์ถอยกลับ มือของเขา ซึ่งย้ายจากความตั้งใจเดิมของตัวเองที่จะดึงพอตเตอร์เข้ามา
ลดลงไปที่ข้างกายของเขาในขณะที่เขาจ้องมองในความเงียบงันที่พ่อมดอายุน้อยกว่า พอตเตอร์ถอยกลับเช่นกัน เด็กหนุ่มแย้มยิ้มพอใจ
"เธอจูบฉัน?" เซเวอร์รัสหัวเราะเยาะไม่เชื่อ
พอตเตอร์ยิ้ม "และคุณจูบกลับ
มันค่อนข้างดี…เกินไป ผมจะสาปแช่งถ้าผมไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ตลอดไป"
เซเวอร์รัสขมวดคิ้ว
ไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น สมองของเขาเตะเข้าเกียร์ต่ำ และดูเหมือนจะไม่สามารถประมวลผลการกระทำของพวกเขาได้ในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
พอตเตอร์โบกมือให้มัน "ผมจะให้เวลาคุณ
การช็อกน่าจะเป็นเรื่องใหม่สำหรับคุณ เพียงแค่…อา...คิดว่ามันมากกว่า
ผมเดาว่าถ้าสิ่งต่างๆ กลับไปเป็นแบบเดิม ผมจะรู้ว่าคุณไม่รู้สึกแบบที่ผมทำ
ไม่โกหก แม้ผมจะหวังจริงๆ สำหรับการกระทำแบบนั้นซ้ำๆ เซเวอร์รัส จริงๆ นะครับ"
เด็กหนุ่มพูดและยังยิ้ม "ราตรีสวัสดิ์ครับเซเวอร์รัส"
ศาตราจารย์ปรุงยาเฝ้าดูพอตเตอร์เดินไปทางประตู พ่อมดที่อายุน้อยกว่าดูเหมือนจะไม่รู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เซเวอร์รัสเล่าว่าเป็นเพียงแค่การจูบที่ทำให้โลกตกใจ คนที่พูดจริงได้เดินถึงประตู มือของพอตเตอร์ว่างบนลูกบิด
ก่อนเซเวอร์รัสจะสามารถตัดสินใจได้ว่าจะรับมือกับสิ่งที่พอตเตอร์ได้ทำไว้แค่ไหน เขาเคลื่อนไหว เดินออกจากโต๊ะไปหาพอตเตอร์ด้วยความรวดเร็ว เขามาถึงประตูก่อนที่พอตเตอร์จะเปิดประตูแล้วออกไป มือของเขากระแทกลงในไม้เนื้อแข็งกดมันปิดและนั้นทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เซเวอร์รัสหัวเราะเบาๆ
ขณะที่พอตเตอร์หันกลับมา ตกอยู่ภายใต้การกระทำที่ดูเหมือนคุกคามของเขาเพื่อเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสับสน
"เธอคงไม่คิดหรอกนะคุณพอตเตอร์
ที่ฉันปล่อยเธอออกจากการกักบริเวณ"
เซเวอร์รัสพูด บังคับให้น้ำเสียงส่อแววดูถูก
พอตเตอร์กรอกตาขึ้น กำลังจะออกจากท่าทีคุกคามของเขา เพื่อกลับไปที่มุมห้องที่หม้อปรุงยาวางอยู่ เซเวอร์รัสคว้ารอบเอวของเด็กหนุ่ม หมุนให้มาเผชิญหน้าเขา และกอดรัดอย่างแน่นหนากับตัวเขาเอง เขาก้มตัวลงและถอนหายใจกับต้นคอของพอตเตอร์
พอตเตอร์หายใจหอบขณะที่ลิ้นนุ่มร้อนไล้ชิมจากต้นคอไปที่หลังใบหูของเขา
เขากระแอม แต่เซเวอร์รัสได้ยินเสียงที่สั่นเครือแผ่วเบาจากความคาดหมายเมื่อเด็กหนุ่มพูด
"ความคิดของคุณเข้าที่เข้าทางแล้วหรอครับ
หืม?" เด็กหนุ่มถามด้วยความไม่มั่นใจ
เซเวอร์รัสยิ้ม
และเริ่มจูบครั้งที่สองอย่างกระตือรือร้น
หัวใจของเขาวิ่งเข้าไปในอกของเขา กระทบกับกระดูกซี่โครงของเขา ร่างกายของพวกเขาแนบชิดกัน เมื่อการจูบเกิดขึ้นอีก ทันทีที่ลิ้นของพวกเขาสัมผัสกัน
เกี่ยวกระหวัดพันกันอย่างยุ่งเหยิง เซเวอร์รัสพยายามและล้มเหลวที่จะหยุดเสียงครวญครางในลำคอของเขา และพอตเตอร์ครางตอบสนอง ฟันของเด็กหนุ่มขบเบาๆ
ที่ริมฝีปากล่างของเซเวอร์รัส พอเพียงเพื่อให้เห็นถึงแรงเสียดทานที่เร่าร้องของพวกเขาทั้งสอง
เซเวอร์รัสเลื่อนมือเข้าไปในชุดของพอตเตอร์
สัมผัสผิวเนียนนุ่มมือที่ร้อนเผ่าตอบสนองเขา เขาเริ่มถอดชุดที่เกะกะของพอตเตอร์ออก
เอนตัวลงแนบชิดร่างโปร่งบางของเด็กหนุ่มมากยิ่งขึ้น เสียงข่วนกับเนื้อผ้าคลุมที่หยาบของเซเสอร์รัส
เซเวอร์รัสรู้สึกร้อนอบอ้าว มันดูเหมือนกับว่าเขาจะหายใจไม่ออกภายในเสื้อคลุมของเขาเร็วๆ
นี้ เขาเริ่มปลดชุดออกอย่างลวกๆ และในไม่ช้าเซเวอร์รัสหลุดออกจากเสื้อผ้า เปิดเผยแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขาสัมผัสอากาศในห้องใต้ดินที่เย็น ความเป็นชายของเขาพองขึ้นขณะที่มือของพอตเตอร์สัมผัสลงไปในผิวกายของเขา คล้ายสำรวจ หาแผลเป็นทุกครั้งและกอดรัด เซเวอร์รัสสั่นสะท้าน ปีศาจร้ายที่โกรธกริ้วในกางเกงของเขาพองตัว
และแข็งขืนในกางเกงของเขา
พอตเตอร์ไม่จำเป็นต้องกระตุ้นอะไรเลย ขณะที่มือของเด็กหนุ่มลากลงไปเพื่อเริ่มปลดเข็มขัดของเซเวอร์รัส
ในที่สุดแสงแห่งเหตุผลแหวกผ่านหมอกหนาทึบในความคิดของเซเวอร์รัส
มือของเขาจับมือของพอตเตอร์เบาๆ หยุดความคืบหน้าของพวกเขา
"ไม่" เซเวอร์รัสพำพึมกับริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
พอตเตอร์คร่ำครวญด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่ได้จำนนต่อคำสั่งง่ายๆ เขากดทับร่างกายเซเวอร์รัส ดึงเขากลับเข้ามาในการจูบอย่างกระตือรือร้น อย่างน้อยเขาทำ กลับไปที่มือของเขาเพื่อสำรวจเนื้อสัมผัสของเซเวอร์รัส
พยายามทำลายคำสั่งของเซเวอร์รัสต่อไป สำหรับส่วนของเซเวอร์รัสตระหนักว่าในขณะที่เขาไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะไปไกลเท่าที่เห็นได้ชัดกับพอตเตอร์
เขาไม่สามารถยืดเยือของพวกเขาได้อีกต่อไป เขากระชับการจับของเขาบนนิ้วมือของพอตเตอร์และกดเด็กหนุ่มกลับมาที่ผนัง
ตรึงมือของพอตเตอร์ติดกับผนังที่ขรุขระ และกดสะโพกแนบชิดความเป็นชายที่แข็งและร้อนเผ่ากับเด็กหนุ่ม
พอตเตอร์กระตุก กดกันและกัน
บดเบียดอย่างรุนแรง เซเวอร์รัสนำพ่อมดน้อยไปที่ขอบเหว พวกเขากอดกันแนบแน่น ลดการเคลื่อนไหวที่ก้าวร้าวของสะโพกของเขาให้ช้าลง
พวกเขาทั้งสองโซเซอยู่บนขอบเหวนั่น พอตเตอร์แข็ง
เซเวอร์รัสยิ้มขณะที่เขาทิ้งระยะห่าง คาดหวังว่าพอตเตอร์จะอ้อนวอนหรือขอร้องตามประสาวัยรุ่น แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เด็กหนุ่มลืมตามองเซเวอร์รัสที่ยิ้มแย้มในทางกลับกัน
"เกิดอะไรขึ้นครับ?"
พ่อมดน้อยว่าด้วยเสียงแหบพร่าปนอาการหอบ ขยับนิ้วมือของเขากับผนัง "เริ่มเบื่อแล้วหรอครับ?"
เซเวอร์รัสคำราม
แต่รักษาจังหวะของสะโพกของเขา
พอตเตอร์ดันไปข้างหน้าเล็กน้อย ห่างจากผนัง ริมฝีปากของเขาลูบใบหูของเซเวอร์รัส กระซิบช้าๆ ด้วยเสีนงสั่นสะท้านของความต้องการ "คุณไม่ต้องการผมแล้วหรอครับ...ศาสตราจารย์?"
ด้วยคำบางคำนั้น
ส่งเซเวอร์รัสหน้ามืดเหนือขอบเหว พอตเตอร์ครางลั่น
กอดคอของขณะที่เด็กหนุ่มเสร็จสมตามมาติดๆ กดต่อกระตุกของสะโพกเซเวอร์รัส เขาเอนตัวซบกับไหล่เปลือยเปล่าของพอตเตอร์ บรรยากาศเย็นเกินไปตัดกับความร้อนในร่างกายของเขา ผิวชุ่มด้วยเหงื่อ หลังจากผ่านไปสักพักกับการสำเร็จความใคร่นั้น
เซเวอร์รัสวาดไม้กายสิทธิ์ในมือ
เรียกอาภรณ์ที่ถูกถอดทิ้งที่พื้นมาสวมใส่ ไม่แน่ใจว่าเขาสามารถจัดการคำพูดได้ชัดเจน
เอนตัวลงและจูบอ่อนโยนบนริมฝีปากอิ่มของเด็กหนุ่มด้วยความขอบคุณ พอตเตอร์ยิ้มขณะที่เซเวอร์รัสแนบหน้าผากไว้ด้วยกัน
"ตอนนี้ที่…" พอตเตอร์พึมพำ
หัวเราะเบา ๆ
"ที่เซเวอร์รัสเป็นอะไรที่น่าเบื่อ"
เซเวอร์รัสไม่สามารถหยุดการหัวเราะในลำคอได้
มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาควรปล่อยวางอดีต…อดีตที่เหลือ พอตเตอร์โน้มตัวไปข้างหน้าและจูบปลายจมูกของเซเวอร์รัส
ราวกับว่าเด็กหนุ่มอ่านความคิดของเขาและเห็นด้วยอย่างเงียบๆ
Fin.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น