..

เมื่อจิมยอมรับอย่างหายใจไม่ออกกับความอิ่มเอมใจก็พุ่งผ่านสป็อค และทันใดนั้นพวกเขาก็จูบกันอย่างเร่าร้อน ขับเคลื่อนด้วยอะดรีนาลีนของการค้นพบสิ่งนั้น หลังจากเกือบสูญเสียกันและกันจากความผิดพลาดของตัวเอง สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องการคืออีกฝ่าย มือทั้งสองข้างของจิมประคองใบหน้าของสป็อคไว้แน่น ในขณะที่สป็อคเกือบจะบีบคอจิมด้วยร่างกายของเขา ขณะที่พวกเขาจูบและจูบกัน ดื่มด่ำมัวเมากับรสชาติของกันและกัน ความสุขยังคงท่วมท้นผ่านสป็อค หลุดพ้นจากความยับยั้งชั่งใจที่แน่นหนา จิมตัวสั่นอยู่ข้างใต้เขา "ว้าว เมื่อนายรู้สึก… นาย รู้สึก จริงๆ" เขาพูดกับริมฝีปากของสป็อค สป็อคคําราม และพลิกตัวพวกเขา ดึงจิมขึ้นข้างบนตัวของเขา เขารู้สึกได้ถึงความเร่งรีบที่จิมถูกจัดการในลักษณะดังกล่าว  "นายโคตรแข็งแกร่งเลย" จิมพึมพําด้วยความงุนงงและเวียนหัวเล็กน้อย "เหมือนฉันไม่หนักสําหรับนาย ไม่แปลกใจเลยที่นายเรียกฉันว่าตัวน้อย" มุมปากของสป็อคยกขึ้น  วินาทีต่อมา ดวงตาของจิมเบิกกว้างด้วยความสยดสยองเมื่อเขาตระหนักถึงสิ่งที่เขาพูด "เดี๋ยวนะ ไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง!" "แต่ถึงกระนั้นมันก็เ...

  ความเจ็บปวด นั่นคือสิ่งแรกที่สป็อคตระหนัก เหมือนเป็นยาเสพติดที่ทรงพลังทําให้ความทรงจําผิดปกติ และแข็งแกร่งเกินไป สป็อคถูกกระแทกอย่างโหดเหี้ยม บางสิ่งกีดขวางไม่สามารถผ่านไปได้ต่อหน้าจิตใจที่แท้จริงของจิม คมของมันฉีกรอยบากควบคู่ไปกับพันธะที่แตกสลายในจิตใจที่เปราะบางอยู่แล้วของสป็อค ทันใดนั้นความทรงจําก็ผลักเขาลงบนดินแดนรกร้างที่เน่าเปื่อย โรคร้าย เมล็ดพืชเหม็นหืนอยู่ใต้เขาอย่างน่าสะอิดสะเอียน และกลิ่นของเชื้อราบนพืชที่เน่าเปื่อยน่าขยะแขยง สป็อครีบยืนขึ้น จําเป็นต้องขยับใบหน้าของเขาออกจากความสกปรกเช่นนี้ เขามองไปรอบๆ และเกือบจะขย้อน ศพถูกทิ้งไว้ให้เน่าเปื่อยในทุ่งนา ห่างจากเขาไม่สิบห้าฟุต สป็อคสะดุด พยายามออกห่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ กลางคืนคืบคลานใกล้เข้ามาอยู่รอบตัวเขา และไม่มีแหล่งพลังงานที่จะส่องสว่างดาวดวงนี้ มันเริ่มมืดอย่างรวดเร็ว แต่เขาเห็นว่าเขาอยู่เหนือขอบของสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอาณานิคมของมนุษย์บนดาวเคราะห์ดวงที่สี่ของระบบทาร์ซัส เขารีบออกตามหาจิม เขาเคลื่อนไหว ผ่านเปลือกของอาคารที่ว่างเปล่า ถ้าพวกเขาถูกผูกมัดด้วยพันธะ เขาคงค้นหาจิมได้อย่าง่ายดาย แต่พวกเขาไม่ได้...