(Fic Harry Potter) Strength of a Child's Mind - AllHarry 2
เซเวอร์รัสถลึงตาใส่ดัมเบิลดอร์และพูด "ทำไมไม่ให้คนที่ชอบพอตเตอร์ดูแลเขา?"
"นั่นสิ" รอนพึมพำ แต่เงียบลงเร็วเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กระแทกข้อศอกเข้าสีข้าง มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มอันตรายออกมาชั่วครู่
"ดูเหมือนแฮร์รี่ชอบคุณ" ดัมเบิลดอร์กล่าวและมองมาเขาค่อนข้างเคร่งเครียด
อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะพูด "แต่เราสามารถลองดูว่าเขาต้องการจะอยู่กับใคร
ถ้าคุณรู้สึกว่าคุณไม่ต้องการเซเวอร์รัส"
"ผมไม่ต้องการ" มาสเตอร์ด้านการปรุงยากล่าวออกมาโดยที่ไม่ต้องคิด
โดยที่เขาไม่รู้ตัว เขากระชับตัวเด็กที่นอนหลับอยู่บนตักเขาให้นอนสบายขึ้น เขาสบถในใจ…ไอ้ร่างกายทรยศ ให้ตายเถอะ! เขาไม่ชอบเด็ก! หรือ...เขาค่อนข้างแน่ใจว่าเขาไม่ชอบเด็ก
เริ่มคุยกันอีกครั้งในหมู่พวกเขาว่าใครจะเป็นคนที่ดีที่สุดที่จะดูแลเด็ก
เซเวอร์รัสละเลยการพูดคุยในกลุ่มนั้น และมอลลี่ วีสลีย์ได้รับการโหวตจากทุกคน เธอรู้วิธีดูแลกับเด็กๆ
และเธอเกือบจะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้มีงานยุ่ง แต่เธอให้สัญญาว่าซิเรียสและรีมัสสามารถมาเยี่ยมได้เสมอ
มาสเตอร์ด้านการปรุงยากำลังขมวดคิ้ว มีใครได้ถามความสมัครใจแฮร์รี่บ้างรึป่าวว่าต้องการที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนั้น? พวกเขาดูเหมือนจะไม่สนใจความเห็นของแฮร์รี่และได้เริ่มวางแผนแล้วว่าจะทำอย่างไร
ดัมเบิลดอร์หันมามองเขาและพูด "คุณสามารถปลุกเขาได้ไหม?"
จู่ๆ เซเวอร์รัสรู้สึกไม่ต้องการที่จะปลุกเด็กให้ตื่น แต่ก็ทันทีที่เขาพยายามจะกำจัดความคิดนั้นออกไป มันไม่สำเร็จ
และเริ่มสาปแช่งใจที่ทรยศของเขา เขาเขย่าตัวเด็กเบาๆ
เท่าที่จะทำให้แฮร์รี่ตื่น แฮรี่ลืมตาขึ้นมาหลังจากผ่านไปสักครู่ ดวงตาที่งัวเงียของเขาบอกเซเวอร์รัสได้ว่าเด็กชายคงกำลังโกรธที่การนอนหลับของเขาถูกขัดจังหวะ
"แฮร์รี่" อาจารย์ใหญ่เรียก และเด็กชายมองแวบหนึ่งก่อนที่จะไม่ได้ให้ความสนใจ
เซเวอร์รัสพยายามที่จะซ่อนเสียงหัวเราะของเขา ดัมเบิลดอร์ไม่สนใจท่าทีเช่นนั้นและพูดต่อ
"สวัสดี...ฉันชื่ออัลบัส ดัมเบิลดอร์ เธอคงจำไม่ได้…น่าเสียดาย ฉันให้เซเวอร์รัสปลุกเธอเอง ก่อนหน้านี้ที่พวกเราได้ตัดสินใจกับคนที่จะดูแลเธอ
เซเวอร์รัสเป็นคนที่งานยุ่งมากและคงไม่มีเวลาดูแลเธอ
เราคิดว่าให้เป็นหน้าที่ของคุณมอลลี่ วีสลีย์ที่จะดูแลเธอ"
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าให้แฮร์รี่เป็นการตัดสินใจของเธอที่เต็มใจรับหน้าที่นี้
เธอยินดีที่จะดูแลเด็กอีกคนหนึ่งได้โดยไม่ต้องเอ่ยถึงลูกๆ
ของเธอ แฮร์รี่มองระหว่างมอลลี่กับเซเวอร์รัสและส่งเสียงฮึดฮัดแสดงความไม่พอใจออกมา แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าใครที่เขาอยากจะอยู่ด้วย...
โดยการเอาขาเล็กๆ นั้นเกี่ยวรอบเอว
และแขนโอบรอบคอของเซเวอร์รัสแน่นเท่าที่จะทำได้ และฝังศีรษะของเขาไว้บนไหล่ชายหนุ่ม
เซเวอร์รัสก้มมอง เขารู้สึกว่าเด็กชายคนนี้แข็งแรงกว่าที่คิด
ต่างจากท่าทางอ่อนแอและเปราะบาง เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่แฮร์รี่เลือกเขาแทนที่จะเป็นมอลลี่
วีสลีย์ เขาคนนี้...มาสเตอร์ด้านการปรุงยาปากจัด ได้รับเลือกมากกว่าแม่พระอย่างมอลลี่ วีสลีย์ เขารู้สึกจังหวะการเต้นหัวใจที่เต้นระรั่วในอกของเขา
มันเหมือนได้รับชัยชนะบางอย่าง
ทุกคนต่างเห็นอย่างชัดเจนว่าคนที่แฮร์รี่ต้องการจะอยู่ด้วย
บางคนมองตกใจ ซิเรียสเปลี่ยนร่างกลับไปเป็นคน ไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับผลกระทบที่จะเป็นไปได้และพยายามเข้าไปหาลูกทูนหัวของเขา
แฮร์รี่เห็นการเคลื่อนไหวนั้น และกอดรัดชายหนุ่มชุดดำแน่นเหมือนปลิง
เซเวอร์รัสส่งเสียงแสดงความไม่พอใจ และอุ้มแฮร์รี่ลุกถอยออกห่าง
"เขาไม่ได้ต้องการให้นายเข้ามาใกล้" ชายหนุ่มกล่าวว่าซิเรียส
"ตลกเถอะ!" ซิเรียสกล่าว "เขาเป็นลูกทูนหัวของฉัน!"
"ซิเรียส...ใจเย็นๆ" รีมัสพูดขณะเดินไปข้างหน้า เผื่อต้องลากซิเรียสไปในกรณีที่จำเป็น "แฮร์รี่ไม่รู้จักนาย ดังนั้นควรฟังเซเวอร์รัส สเนป!"
แบล็คไม่สนใจคำเตือน พยายามเข้าหาเด็กชายที่ทำในสิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึง
เด็กชายหันไปมองด้วยดวงตาสีมรกตที่เรืองวาบด้วยโกรธต่อชายคนนั้น พ่อทูนหัวของเขาที่จู่ๆ
ก็ถูกชนกระเด็นกลับไปที่กลุ่มด้วยพลังบางอย่าง ซิเรียสลื่นไถลไปและมองด้วยความตกใจ เช่นเดียวกับคนอื่นๆ
เซเวอร์รัสรู้สึกถึงพลังที่แผ่กระจายออกจากตัวเด็ก
แฮร์รี่สงบลงได้ง่ายพอสมควรเมื่อเซเวอร์รัสลูบหลังของเขาและเด็กชายก็ขยับศีรษะลงที่ไหล่ของชายหนุ่มอีกครั้ง
คนส่วนใหญ่มองมาสเตอร์ปรุงยาด้วยความโกรธ อาจคิดว่าเขาได้ทำอะไรกับพอตเตอร์เพื่อทำให้เป็นอย่างนั้น
เมอร์ลิน!
เด็กชายกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า! ไม่ช้าเขาคงจะได้เต้นฮูลาฮูล่าที่งานเลี้ยงอาหารค่ำกับเสื้อผ้าสีชมพูสดใส
และเสนอขายลูกอมมะนาวทั้งหมดให้กับนักเรียนของเขา ชายหนุ่มเกือบจะส่ายหน้ากับความคิดไร้สาระของเขา
ดัมเบิลดอร์มองไปที่เซเวอร์รัสและพูด
"ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ให้ทางเลือกแก่เธอเท่าไหร่เซเวอร์รัส"
"ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น" ชายหนุ่มตอบอย่างไม่สบายใจ เขาต้องการที่จะนั่งลง...เดี๋ยวนี้
ตัดสินใจที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ แฮร์รี่คลายการกอด และตอนนี้นั่งอยู่บนตักของเซเวอร์รัส
ขาเล็กๆ ของเด็กชายแกว่งไปมา
"เธอจะต้องมีเหตุผลที่สมควรมากพอที่จะสามารถดูแลเขาได้"
ดัมเบิลดอร์กล่าว
ตบมือด้วยความยินดี เซเวอร์รัสพยายามหยุดการกระตุกที่ดวงตาของเขา ชายหนุ่มมองรอยยิ้มที่แจ่มใสบนใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราที่สวมเสื้อคลุมสีม่วงสดใสและตอนนี้เกือบจะกระโดดโลดเต้น
"พยายามลดความเสี่ยงที่จะทำให้แฮร์รี่รับอันตราย เราจะให้เขาเป็น...ลูกชายของลูกพี่ลูกน้องของคุณ?"
เซเวอร์รัสขมวดคิ้ว
"ลูกพี่ลูกน้องของคุณเพิ่งเสียชีวิตในอุบัติเหตุที่น่าเศร้า ปล่อยให้ลูกคนเดียวของเธออยู่ลำพัง"
ดัมเบิลดอร์กล่าว คิดอย่างรวดเร็วในขณะที่มือแตะคางของตนเอง "แฮร์รี่อยู่ที่นี่…แน่นอนว่าชื่อของเขาจะต้องไม่ใช่แฮร์รี่ และตอนนี้เขามาอยู่กับคุณแล้ว"
เซเวอร์รัสส่งเสียงในลำคอเป็นการยอมรับ "อย่างไรก็ตาม…ผมจะตัดสินใจเรื่องชื่อ และคุณต้องตั้งแต่ผมเป็นผู้พิทักษ์ของเขา
ผมจะเป็นคนเดียวที่ดูแลเขา"
"แน่นอน...ตราบเท่าที่เขารู้สึกดีที่ได้อยู่กับคุณ" อาจารย์ใหญ่ "มีใครจะคัดค้านอะไรไหม?"
ซิเรียสมองเหมือนเขาอยากจะคัดค้าน แต่ต้องขอบคุณมืออ่อนโยนของรีมัสบนไหล่ทำให้เขาสงบลง
"หนึ่งคำถามครับ" เฟร็ดพูดกับสเนป "ผมสามารถเลี้ยงดูเขา
เมื่อคุณยุ่งได้ไหมครับศาสตราจารย์?"
"ทำไมเธอถึงต้องการ?" เซเวอร์รัสถาม
"เพราะเขาน่ารัก!" เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงที่เกือบตะโกนออกมา
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมองชายหัวแดงทันทีที่ได้ยินเสียงของเฟร็ด
"ใครน่ารักฮะ?" แฮรี่ถามและเอียงศีรษะ มือเล็กๆ ของเขาวางบนไหล่ของเซเวอร์รัส
ตายห่า...เขาดูจะน่ารักเกินไปแล้ว พยายามละเลยเสียงที่อยู่ในหัว
แต่พบว่ามันยากมาก เมื่อหลายคนในห้องตอบออกมาพร้อมกัน
นี่ดูไม่ดีสำหรับชื่อเสียงของเซเวอร์รัส
เมื่อเด็กดูเหมือนจะไม่ค่อยตั้งใจที่จะทำให้มาสเตอร์ปรุงยาทำตัวเหมือนคนโง่
……………………………………………
อย่างน้อยเด็กชายก็เงียบ แฮร์รี่มองไปรอบๆ ห้องของเซเวอร์รัสด้วยดวงตาที่แสดงความสนใจ ขณะที่เซเวอร์รัสวางเขาลงบนพื้น
สิ่งแรกที่ต้องทำคือซื้อเสื้อผ้า และมาสเตอร์ปรุงยาอธิษฐานกับเมอร์ลิน ดัมเบิลดอร์คงจะไม่ติดตามไป
ทั้งเขาและแฮร์รี่รู้สึกขุ่นมัวและสยดสยองกับเสื้อผ้าสีสดใสที่ชายชรานำเสนอให้กับพวกเขา
ที่มีแนวโน้มที่จะเลือกสีที่สว่างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เซเวอร์รัสเชื่อว่าเขาคงตาบอดเข้าสักวัน
เด็กชายจับเสื้อคลุมของเขาและเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเอียงอาย ชายหนุ่มรู้สึกเสียสูญไปในทันที
ไม่ได้สิ...ก่อนหน้านี้เขาสนุกกับการกลั่นแกล้งและล้อเลียนพอตเตอร์ แต่ตอนนี้เขาโกรธถ้าใครทำให้แฮร์รี่รู้สึกแย่
วันนี้แปลกเกินไปสำหรับเขา มันมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาตระหนักว่ามันไม่ใช่ความฝัน
เซเวอร์รัสอุ้มแฮร์รี่ขึ้นอีกครั้ง และวางเขาลงบนโซฟา
เสื้อสเว็ตเตอร์ดูน่าสยดสยองขณะที่มันอยู่บนร่างกายผอมบางของเด็กชาย
กางเกงไม่เหมาะกับเด็กเลย เท้าของเด็กชายนั้นเย็นเฉียบ เซเวอร์รัสถูฝ่าเท้าทั้งสองข้างของเด็กชายเล็กน้อยเพื่อให้อุ่นขึ้น
แฮร์รี่หัวเราะคิกคักรู้สึกจั๊กกะจี้ที่ฝ่าเท้า
"สิ่งแรก...ซื้อของก่อนสินะ" มาสเตอร์ปรุงยาพึมพำกับตัวเอง "ประการที่สอง…ทำความสะอาดห้องเหล่านี้ เมอร์ลินไม่รู้ว่าอะไรที่เด็กสามารถทำได้บ้าง"
"คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรฮะ?" แฮร์รี่ถาม
"ไม่มีอะไร…เพียงแค่ความคิดออกมาดังไป เท้าของเธอยังเย็นอยู่ไหม?"
"ไม่เท่าไหร่ฮะ" เด็กชายกล่าว
"แต่ผมหิวจัง"
เซเวอร์รัสก็รีบเกินไป
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ ดัมเบิลดอร์ได้ให้เวลาที่เหลือในตอนกลางวันเพื่อไปซื้อของ
แต่พวกเขาต้องทานอาหารกลางวันก่อนที่จะไป
การหาเหตุผลมารองรับกับเหตุการณ์ในขณะนี้สมบูรณ์แบบ ไม่มีใครนอกจากพวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แฮร์รี่ พอตเตอร์ถูกส่งไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักเพื่อรักษาและเซเวอร์รัสต้องรีบไปลอนดอน เพราะการตายของลูกพี่ลูกน้องของเขา
เธอมีลูกชาย (แฮร์รี่) ที่ต้องการผู้ปกครองและเซเวอร์รัสเป็นผู้ที่ลงชื่อรับไว้
เซเวอร์รัสเพียงหวังว่ามันจะไม่ผิดสังเกต และถ้าเขาละเลยคำสั่งจากดาร์คลอร์ด
เขาหวังว่าจ้าวแห่งศาสตร์มืดจะไม่ทรมานเขามากนัก เขาไม่สามารถไปตามคำสั่งได้ตลอดเวลา
เขามีเด็กที่อยู่ภายใต้การปกป้องของเขา และใช่…พร้อมกับคู่แฝดวีสลีย์จะเป็นผู้เลี้ยงเด็ก
แต่ไม่ใช่ตอนกลางดึกหรือในชั้นเรียนของพวกเขา โอ้ดี...เซเวอร์รัสรู้สึกดีใจที่รู้ว่าไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเท่าไร่
มาสเตอร์ปรุงยากำลังมองไปที่แฮร์รี่กำลังทานอาหาร
เด็กชายตัวน้อยและเปราะบาง
แต่เขาก็ทานเองได้! หลังจากนั้นไม่นานเด็กชายก็รู้สึกตัว มองไปที่ชายหนุ่ม
เด็กชายดูเขินอายเล็กน้อยก่อนที่จะทำความสะอาดปากด้วยผ้าเช็ดที่เขาได้รับ
เด็กชายมีมารยาทที่ดี
"เธอดูหิวมาก" เซเวอร์รัสกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"มันรู้สึกเหมือนผมจะไม่ได้ทานในแต่ละวัน" แฮร์รี่พูดเบาๆ คิ้วเรียวเล็กของเด็กชายขมวดเข้าหากันเล็กน้อย "มันเป็นเหมือนความเจ็บปวด
เมื่อคุณไม่ทราบว่าคุณกำลังหิวจริงๆ หรือไม่จนกว่าคุณจะได้ทานในคำแรก"
เด็กชายตอบด้วยท่าทีสุภาพและเป็นทางการเกินกว่าการพูดคุยกับเด็กอายุหกขวบ
ในขณะที่เขาไม่ได้มีความทรงจำ ร่างกายของเขาคงจะเหมือนกับตอนที่เขาอายุหกขวบที่อยู่กับพวกเดอร์สลีย์ พวกเขาให้เด็กอดอาหาร? เซเวอร์รัสดันความคิดนั้นกลับมา เขามีเวลาที่จะคิดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง
ชายหนุ่มถอยเสื้อคลุมของตัวเองออก นำไปคลุมตัวของแฮร์รี่ พวกเขากำลังไปซื้อของกัน
แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้เด็กชายรู้สึกหนาวได้ เด็กชายมีรองเท้าอยู่คู่นึง (คู่เก่าของแฮร์รี่ที่หดเล็กลง)
แต่เซเวอร์รัสจะซื้อคู่ใหม่ให้อย่างน้อยสองคู่
"แฮร์รี่...ฉันต้องการให้เธอฟังฉัน" เซเวอร์รัสกล่าวและมองไปที่เด็กชาย
แฮร์รี่มองกลับมาไม่กระพริบตา "เราไม่สามารถใช้ชื่อจริงของเธอได้ จะดีกว่าถ้าเราสร้างชื่อใหม่ให้กับเธอ
แน่นอนว่าเพียงชั่วคราวเท่านั้น"
"ชื่อใหม่?"
"ใช่...ชื่อเหมาะสำหรับครอบครัวของฉัน"
"คุณนามสกุลอะไรฮะ?"
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาต้องบอกเป็นนามสกุลของมารดา "...พรินซ์"
แฮรี่คิดระยะหนึ่ง
"โคแรน?" เด็กชายถามเชิงขอความคิดเห็น
"เธอต้องการที่จะเรียกว่าโคแรนงั้นหรอ?" เซเวอร์รัสถามอย่างขบขัน
"ผมไม่รู้ฮะ แต่รู้สึกว่าผมแค่อยากจะมีชื่อนี้"
แฮร์รี่กล่าว "หรืออย่างน้อย... ผมไม่ต้องการที่จะถูกเรียกว่าแฮร์รี่ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบชื่อแฮร์รี่นะฮะ
แต่...มันรู้สึกผิดปกติ เมื่อมีคนเรียกผมด้วยชื่อนั้นเพียงเล็กน้อย แม้ว่าบางทีมันอาจจะหายไปเร็วๆ
นี้"
เซเวอร์รัสมองไปที่เด็กชายชั่วครู่แล้วส่ายหัวก่อนพูด "ดีแล้วล่ะ โครันเราไปกันเถอะ"
……………………………………………
เซเวอร์รัสคร่ำครวญในความโชคร้ายของเขาขณะที่เห็นลูเซียสกำลังเดินเข้ามาในร้าน
ชายหนุ่มพยายามซ่อนตัว แต่ไม่สำเร็จ
"เซเวอร์รัส!"
ชายผมดำหันกลับมาจากการสาปแช่งความโชคร้ายของเขา เพื่อเผชิญหน้ากับคนผมบลอนด์
"สวัสดีลูเซียส" เขาพูดเสียงอ่อน ทำไมเขาถึงต้องพบกับมัลฟอย
ในยามที่เขาไม่ต้องการด้วยนะ?
"ฉันคิดว่านายจะอยู่ที่ฮอกวอตส์ซะอีก" ชายคนนั้นพูดและเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"ฉันไม่ได้ว่างเหมือนนายนะ อย่างที่เห็นฉันมีวันที่วุ่นวายมาก...และฉันรีบ"
ลูเซียสเลือบเห็นเด็กชายคนนึงที่หลบอยู่ด้านหลังเซเวอร์รัสก่อนถาม "แล้วเด็กนั้นใคร?"
"นี่โคแรน" เซเวอร์รัสกัดฟันพูด มันเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าจะตั้งตัว
แต่เขาจะทำอะไรได้? อย่างน้อยลูเซียสยังคงความสุภาพเมื่อถาม "ลูกชายของลูกพี่ลูกน้องของฉัน โคแรน...สุภาพบุรุษท่านนี้คือท่านลูเซียส มัลฟอย
เขาใจดี...เธอควรทักทายเขานะ"
ดวงตาสีมรกตดูโตและหวานเกินไปจ้องมองไปที่ผมสีบลอนด์ ผมสีดำตัดกรอบใบหน้าเล็กๆ
ที่อ่อนเยาว์ ลูเซียสพบว่าตัวเองกระพริบตาปริบๆ เด็กชายดูคล้ายเซเวอร์รัสยกเว้นสีของดวงตา
นิ้วบางจับเสื้อคลุมของศาสตราจารย์ปรุงยาขี้โมโหแน่น แฮร์รี่พูดอย่างเขินอาย "สวัสดีครับ คุณมัลฟอย"
ลูเซียสยิ้มและพยักหน้าให้กับเด็กชาย ก่อนที่จะมองไปที่เซเวอร์รัสอีกครั้ง
"ลูกชายของฉันบอกฉันเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่น่าสนใจในระหว่างชั้นเรียนยาของนายในวันนี้"
เซเวอร์รัสอยากจะคร่ำครวญ แต่ควบคุมตัวเองก่อนกล่าว
"ใช่
พอตเตอร์ทำหม้อปรุงยาของเขาระเบิดนะ และถูกส่งไปทันที
ที่ไหนฉันก็ไม่รู้...ฉันไม่มีโอกาสได้ยินอะไร
ก่อนที่ฉันจะได้รับการติดต่อเกี่ยวกับการตายของลูกพี่ลูกน้องของฉัน"
"แม่ของเขาตายแล้วหรือ?" ชายหนุ่มผมบลอนด์กล่าวและมองไปที่แฮร์รี่ที่ไม่ได้สนใจการสนทนาของพวกเขา
"ใช่" ชายหนุ่มเกือบตะโกนออกมา
"ฉันคิดว่าอย่างน้อยเด็กก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนาย"
ลูเซียสกล่าว "ทำไมเขาถึงแต่งตัวในเสื้อผ้าแบบนั้น?"
"เพราะครอบครัวใหญ่มักร่ำรวย แต่ไม่ได้หมายถึงทุกคนในครอบครัว" เซเวอร์รัสกล่าว
"ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว" ขณะที่เขาเห็นชุดของเราที่สั่งไว้เสร็จแล้ว
"มาเร็ว...โคแรน"
เด็กชายมองลูเซียสเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบตาม ‘ลุง’ ของเขาไป
……………………………………………
พวกเขากลับมาในช่วงบ่าย แฮร์รี่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเซเวอร์รัส ศรีษะของเขาวางอยู่บนไหล่ของชายหนุ่ม ศาสตราจารย์ปรุงยานำเอาถุงของที่ซื้อมาออกจากกระเป๋าของเขา
และวางเด็กลงนอนบนโซฟา เขาต้องการที่จะให้แฮร์รี่นอนหลับตลอดทั้งวัน แต่เด็กยังไม่ได้ทานอาหาร
เด็กชายเป็นคนที่ผอมมาก และสิ่งหนึ่งที่เซเวอร์รัสทนไม่ได้คืออาการหิวโหยของเด็กชาย
เขาต้องตรวจสอบพวกเดอร์สลีย์เช่นกัน ถ้าพวกเขาปล่อยให้แฮร์รี่อดอาหาร
ถึงจะเป็นเรื่องในอดีตพวกเขาก็ยังต้องชดใช้
อย่างไรก็ตาม…เซเวอร์รัสปล่อยให้เด็กนอนหลับ ขณะที่เขาดูของที่ซื้อมา ไม่มีของเล่น ดัมเบิลดอร์เคยบอกเขาว่าเด็กๆ
ต้องการของเล่นแน่ๆ แต่แฮร์รี่ปฏิเสธความคิดที่จะมีของเล่น เด็กชายเพียงมองไปรอบๆ
ร้านขายของเล่นและบอกว่าอยากจะออกจากร้าน เซเวอร์รัสรีบพาเด็กชายออกมาอย่างมีความสุข
แต่เขาได้ซื้อหนังสือไว้หลายเล่ม ซึ่งแฮร์รี่ดูเหมือนจะชอบอ่าน หรืออย่างน้อยเด็กชายก็ชอบมันเมื่อเซเวอร์รัสอ่านออกเสียงให้ฟัง
แฮร์รี่ตื่นขึ้นมาขณะที่มาสเตอร์ด้านการปรุงยากำลังสั่งอาหารมื้อเย็นจากเอลฟ์
เด็กชายมองอย่างมึนงงไปรอบๆ สถานที่และหาว เขาเหนื่อยและหิวในเวลาเดียวกัน
แต่ความหิวมีมากกว่า
เสียงบางอย่างทำให้เซเวอร์รัสหันกลับไปเห็นแฮร์รี่ที่ตกลงมาจากที่นอน
เด็กไม่ได้รับบาดเจ็บ เพียงแค่สับสน เซเวอร์รัสเดินไปหาและอุ้มเด็กขึ้น
"อาหารเย็นจะมาในอีกสามสิบนาที" ชายหนุ่มประกาศ "เธอจะต้องอาบน้ำและแต่งตัวด้วยชุดใหม่ๆ
ของเธอ เศษผ้าเหล่านี้จะถูกโยนทิ้งไป"
"เศษผ้า?" แฮร์รี่ก้มมองตัวเอง เขายักไหล่...ไม่โต้เถียง
"ฮะ"
แฮร์รี่ใช้เวลาจัดการตัวเองน้อยกว่าที่เขาคิด เด็กคนนั้นเชื่อฟังและไม่บ่น
ขณะที่เซเวอร์รัสลูบผมแฮร์รี่ด้วยผ้าเช็ดตัว เขาก็ได้ยินเสียงอาหารที่มาถึง ต้องไม่ปล่อยให้เท้าของเด็กเย็น
มาสเตอร์ด้านการปรุงยาย้ำตัวเอง เขาพาแฮร์รี่ไปที่โต๊ะ
แฮร์รี่เริ่มกินด้วยความกระตือรือร้น เซเวอร์รัสจ้องมองเขา เด็กชายดูเหมือนกับโรนัลด์
วีสลีย์ในระหว่างมื้ออาหาร และวีสลีย์เป็นยังไงตอนอายุเก้าขวบ? เซเวอร์รัสส่ายหัว หยุดคิดซะทีและเริ่มกินได้แล้ว โอ้...เขาปวดหัว
ดูเหมือนว่าเมื่อแฮร์รี่อิ่ม เขาก็อยากจะนอนอีกครั้ง เซเวอร์รัสรู้ว่ามันเป็นวันที่ยาวนานและค่อนข้างท้าทายสำหรับเด็กชายอายุหกขวบ
(ไม่อยากยอมรับว่ามันเป็นวันอันยาวนานสำหรับเขาเช่นกัน) เขาเปิดไฟไว้ในห้องว่างที่เขามีและมองไปรอบๆ
ห้องที่เยือกเย็น
มันมีโต๊ะ เก้าอี้และตู้เสื้อผ้า เขาโบกไม้กายสิทธิ์ของเขา ขจัดฝุ่นออกไปในขณะที่เขาจามสองครั้ง เมื่อก้าวเข้าไปภายในห้อง
มีอากาศบริสุทธิ์เต็มห้อง เขาสะบัดไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง เสกเตียงขนาดใหญ่พอสำหรับร่างเล็กๆ
ของแฮร์รี่ หมอนและผ้าห่มจำนวนมาก สะบัดอีกครั้งจัดเสื้อผ้าของแฮรี่เข้าตู้เสื้อผ้า
และเสกโต๊ะใหญ่กับเก้าอี้ให้หายไป แทนที่ด้วยโต๊ะเล็กๆ และโคมไฟสว่างข้างเตียง
แฮร์รี่หลบอยู่ด้านหลังของเขามองเวทมนต์ด้วยความตื่นตะลึงจากดวงตาคู่โตๆ
นั้น ชายหนุ่มคิดว่าเขาพบภาพน่าขบขัน
"ห้องนี้คืออะไรฮะ?" เด็กชายถามอย่างไร้เดียงสา
"มันเป็นห้องของเธอ" มาสเตอร์ด้านการปรุงยากล่าว
"ของผม?"
แฮร์รี่ก้าวเข้าไปข้างในห้อง ฝ่าเท้าเล็กๆ ของเขาเดินบนพื้นหินแผ่วเบา
หลังจากเซเวอร์รัสลังเลเพียงชั่วครู่แล้วเสกพรมไว้ทั่วบริเวณ แฮร์รี่ชอบเดินเท้าเปล่า
แฮร์รี่ร้องออกมาอย่างตกใจ ขณะที่พรมปูตัวอยู่ใต้เท้าเขากระทันหัน ทำให้ล้มลงบนพรม
มาสเตอร์ด้านการปรุงยาต้องให้พลังอย่างมากเพื่อให้เผลอยิ้มออกมา
"ก่อนอื่นเธอต้องแปรงฟันก่อนเข้านอน" เซเวอร์รัสกล่าว
"แปรงฟัน? ทำไมฮะ?"
"หรือเธอจะปล่อยให้ฟันของเธอเน่า"
ดวงตาของแฮร์รี่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ทำให้เซเวอร์รัสหลุดหัวเราะเบาๆ
"ฉันล้อเธอเล่น...เด็กโง่ พวกมันจะไม่เน่า
แต่สิ่งสำคัญคือการดูแลฟัน และร่างกายของเธอให้ดี"
แฮร์รี่ปล่อยให้ตัวเองถูกนำตัวไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง และดูวิธีการแปรงฟัน
เด็กชายเลียนแบบการเคลื่อนไหวของเซเวอร์รัส ซึ่งชายหนุ่มไม่ได้สังเกตมัน
……………………………………………
"สวัสดีเซเวอร์รัส ฉันเชื่อว่าทุกอย่างกำลังไปด้วยดีใช่ไหม?"
ขอบคุณเมอร์ลินที่ชายหนุ่มเลือกที่จะเงียบ เซเวอร์รัสเปิดประตูกว้างขึ้นเพื่อให้อาจารย์ใหญ่เข้ามา
"ทุกอย่างเรียบร้อยดี ผมได้พบลูเซียส และโกหก เขาดูไม่ได้สงสัยอะไรแล้วคิดว่าแฮร์รี่ดูคล้ายกับผม
เมื่อตอนที่ยังเด็กอยู่" แต่มันก็น่ารำคาญเหมือนกันที่คนแรกที่เขาจะต้องโกหกคือมัลฟอย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโวลเดอมอร์ได้ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับแฮร์รี่แล้ว
และเกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องของเซเวอร์รัส ลูเซียสดูแย่กว่าผู้หญิงที่ชอบนินทาในโลกพ่อมด
อย่างน้อยก็ต่อเมื่อลูเซียสได้บอกบางสิ่งกับดาร์ดลอร์ด
"ดี...ดี... เราไม่ต้องการให้คุณสองคนมีอันตราย
ฉันดูเขาได้ไหม?"
"เขาหลับแล้ว" เซเวอร์รัสกล่าว
"กิจกรรมในวันนี้ทำให้เขาหลับทันทีหลังอาหารค่ำ"
ดัมเบิลดอร์แอบมองเข้าไปในห้องๆ นึงของมาสเตอร์ด้านการปรุงยา และเห็นว่าแฮร์รี่ขดตัวบนเตียง
ผ้าคลุมอยู่บนตัวเขาและหมอนหลายใบ ดูเหมือนภูเขารอบๆ ตัวเด็กชาย เขามอง...รู้สึกความสงบสุข
"ดี...ดูเหมือนว่าคุณจะไม่มีปัญหาอะไร" ชายชราพูดอย่างมีความสุขกับมาสเตอร์ด้านการปรุงยา
เซเวอร์รัสร้องกระหึ่มในลำคอ
"คุณออกห่างจากลูกอมเลมอนของคุณได้ยังไงอัลบัส?" เขาถาม "ผมคิดว่ามิเนอวาจะไม่ให้มือของคุณละจากพวกมันเสียอีก"
"โอ้...ฉันมีอยู่กับตัวนิดหน่อย" ดัมเบิ้ลดอร์กล่าว
"อย่าบอกเธอล่ะ!"
เซเวอร์รัสส่ายหัว ผู้หญิงคนนั้นจะสามารถเอาชนะกับอัลบัสได้ เมื่อมีลูกอมเลมอนเหล่านั้นในกำมือ
"หลังจากคุณได้ตรวจสอบที่นี่แล้ว ตอนนี้ผมสามารถทำงานที่ค้างอยู่ได้ไหม? ผมมีคะแนนที่ต้องจัดการ"
"แน่นอน…เซเวอร์รัสที่รักของฉัน! ขอให้มีคืนที่ดีและไม่นอนดึกเกินไปล่ะ!"
ในฐานะอาจารย์ใหญ่ที่เกือบจะเด้งออกไปจากประตู เซเวอร์รัสก้มหน้าลงกับโต๊ะ
ดี…ที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่มิเนอวา...ศาตราจารย์วิชาแปลงร่างที่น่าสงสารอาจจะขยุ้มผมของเธอเพราะชายชราคนนั้น
จริงๆ แล้ว...บางครั้งอัลบัสดูเลวร้ายยิ่งกว่าเด็กๆ เสียอีก
คำว่า ‘เด็ก’ นำเซเวอร์รัสกลับไปสนใจแฮร์รี่
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูที่เปิดอยู่เล็กน้อย มองไปยังที่ที่แฮร์รี่หลับอยู่ มันยังไม่ครบวันเลย
แต่เขาก็หลอมละลายขนาดนี้ เขายอมรับว่าตัวเขาไม่ใช่คนที่มีเสน่ห์กับเด็กเลยสักนิด เขากดดวงตาเล็กน้อยก่อนที่จะเรียกแผ่นหนัง
และวางไว้ด้านหน้า ด้วยการสะบัดข้อมือของเขา ปากกาก็ปรากฏอยู่ในมือของเขา
เขายิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่เห็นรายงานเล่มแรกเป็นของเดรโก
มัลฟอย บางทีเขาอาจจะแสดงจุดยืนของเขาให้ชัดเจนกับเด็กนี้...
เขาแค่นหัวเราอย่างชั่วร้าย ก่อนจดปากกาลงบนแผ่นหนัง
Tbc…
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น